ผลต่างระหว่างรุ่นของ "สมาคมเขมรอิสระ"

เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม

ในบรรทัด

รุ่นแก้ไขเมื่อ 22:36, 9 กันยายน 2555

ธงของสมาคมเขมรอิสระ ต่อมาถูกปรับใช้เป็นธงชาติของสาธารณรัฐประชาชนกัมพูชา^[1] สังเกตที่รูปปราสาทนครวัดมีห้ายอด ส่วนธงของเขมรอิสระที่ไม่ได้ร่วมมือกับเวียดมิญจะมีสามยอด (ซึ่งต่อมาถูกปรับมาใช้เป็นธงของกัมพูชาประชาธิปไตย)

สมาคมเขมรอิสระ (อังกฤษ: United Issarak Front; เขมร: សមាគមខ្មែរឥស្សរៈ) เป็นขบวนการต่อต้านการปกครองแบบอาณานิคมของฝรั่งเศสในกัมพูชาระหว่าง พ.ศ. 2493 – 2497 และเป็นฝ่ายซ้ายของขบวนการเขมรอิสระ เป็นกลุ่มที่ต่อต้านสหภาพฝรั่งเศส ในช่วงที่มีการประชุมที่เจนีวา พ.ศ. 2497 กองกำลังของสมาคมเขมรอิสระควบคุมประเทศได้ครึ่งหนึ่ง^[2]

การก่อตั้ง

การประชุมเพื่อจัดตั้งสมาคมเขมรอิสระมีขึ้นที่กำปงโสม จังหวัดกำปอต เมื่อ 17 – 19 เมษายน พ.ศ. 2493 มีผู้เข้าร่วมประชุมประมาณ 200 คน และมีนายพลอุง เซาจากเวียดมิญมาร่วมสังเกตการณ์ โดยในการประชุมมีการประดับธงของเวียดนาม ลาว และกัมพูชา^[3] ที่ประชุมได้เลือกเซิง งอกมิญเป็นผู้นำสูงสุด คณะกรรมการคนอื่นมี จัน สมัย เซียว เฮง จัน ดารา เมียส วอง เมียส วันนัก เจา ยิน เนียม ซุน สก สไพ งิน ฮอร์ แก้ว โมนี เนย สราญ มีตัวแทนจากพนมเปญ (เชื่อว่าเป็น แกว เมียส) และอีก 2 คนเป็นตัวแทนของชาวขแมร์กรอม มีสมาชิกของคณะกรรมการ 5 คนอยู่ในพรรคคอมมิวนิสต์ชาวอินโดจีน

รัฐบาลของฝ่ายต่อต้าน

การประชุมเพื่อก่อตั้งสมาคมเขมรอิสระ นำไปสู่การก่อตั้งรัฐบาลปฏิวัติที่เรียกคณะกรรมการศูนย์เพื่อเสรีภาพประชาชน ผู้ที่เป็นประธานคือเซิง งอกมิญ และผู้ที่เป็นรองประธานมี จัน สมัย เซียว เฮง ตู สามุต เซิง ฟอกรัตนาเป็นเลขาธิการทั่วไป นอน ซวนเป็นสมาชิกคนที่หกของคณะกรรมการ^[1] ต่อมา 19 มิถุนายน พ.ศ. 2493 เซิง งอกมิญประกาศเอกราชของกัมพูชา โดยสามารถควบคุมพื้นที่ได้หนึ่งในสามของประเทศ^[1] ใน พ.ศ. 2495 สมาคมได้รวมกับคณะกรรมการปลดปล่อยแห่งชาติเขมรที่นำโดย เลียบ แก้ว โมนี ซึ่งมีฐานที่มั่นทางตะวันตกเฉียงเหนือของประเทศ โดยฝ่ายที่ต่อต้านคอมมิวนิสต์ของคณะกรรมการปลดปล่อยแห่งชาติเขมรได้แยกตัวออกไปต่างหาก สมาคมจึงประกาศจัดตั้งรัฐบาลฝ่ายต่อต้านเขมร ซึ่งประกอบไปด้วย เซิง งอกมิญเป็นประธานาธิบดี จัน สมัยเป็นรองประธานาธิบดี ตู สามุตเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย แก้ว โมนีเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ เจา ยิน เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ เซียว เฮงเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม เลียบ แก้ว โมนีเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงจริยธรรมและสอส มันเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศาสนา^[4]

ความขัดแย้งทางการทหาร

ในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2493 สมาคมได้จัดตั้งโรงเรียนฝึกหัดทหารโดยมีกำลังทหารประมาณ 100 คน^[5] ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2493 ฝรั่งเศสเริ่มดำเนินการปราบปรามสมาคม โดยทางสมาคมได้รับการสนับสนุนทางทหารจากเวียดมิญราว 3,000 คน^[6] ใน เดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2496 สมาคมและเวียดมิญได้เข้าโจมตีและฆ่าผู้ว่าราชการจังหวัดเปรยแวงตาย ซึ่งได้นำมาใช้ในการโฆษณาความสำเร็จของสมาคม

การประชุมเจนีวา

ในการประชุมเจนีวา สมาคมส่งตัวแทนไปร่วมสองคนคือแก้ว โมนี และเมย โพ ในการประชุมเพื่อแก้ปัญหาความขัดแย้งในอินโดจีนนี้ เวียดมิญได้เสนอให้รัฐบาลฝ่ายต่อต้านของเขมรมีสิทธิในการเจรจากับรัฐบาลนี้เทียบเท่ากับรัฐบาลของราชอาณาจักรกัมพูชา ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากสหภาพโซเวียตและจีน ในขณะที่ฝ่ายตะวันตกต้องการให้ถอนการรับรองสมาคมเขมรอิสระ ผลสำเร็จจากการประชุมครั้งนี้คือ ข้อตกลงสงบศึกซึ่งรวมทั้งฝ่ายสมาคมเขมรอิสระด้วย กัมพูชาได้รับเอกราชภายใต้การปกครองของพระนโรดม สีหนุ และการถอนกำลังของเวียดมิญออกจากกัมพูชา^[7]

สมาคมเขมรอิสระกับพุทธศาสนา

เนื่องจากผู้นำของสมาคม 2 คนคือ เซิง งอกมิญและตู สามุตเคยเป็นพระภิกษุมาก่อน สมาคมจึงได้รับอิทธิพลความเชื่อจากพุทธศาสนาด้วย ในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2494 สมาคมได้จัดตั้งการประชุมทางด้านพุทธศาสนาในกัมพูชา ใน พ.ศ. 2495 เซิง งอกมิญและพรม สมิธ (พระภิกษุที่เข้าร่วมในสมาคมและเป็นบรรณาธิการหนังสือพิมพ์อิสระ "Issarak") จัน ดาราและพระภิกษุอีก 5 รูป ได้เดินทางไปยังขแมร์กรอม โดยได้กล่าวถึงบทบาทของพระพุทธศาสนาในการต่อสู้เพื่อเอกราช

อ้างอิง

↑ ^1.0 ^1.1 ^1.2 Kiernan, Ben. How Pol Pot Came to Power. London: Verso, 1985. p. 80
↑ Cambodia - The Cambodian Left: The Early Phases
↑ Kiernan, Ben. How Pol Pot Came to Power. London: Verso, 1985. p. 82, 130
↑ Kiernan, Ben. How Pol Pot Came to Power. London: Verso, 1985. p. 125
↑ Kiernan, Ben. How Pol Pot Came to Power. London: Verso, 1985.. p. 81
↑ Kiernan, Ben. How Pol Pot Came to Power. London: Verso, 1985. p. 85
↑ Kiernan, Ben. How Pol Pot Came to Power. London: Verso, 1985. p. 141-155

[two-1] 1.0 ^1.1 ^1.2 Kiernan, Ben. How Pol Pot Came to Power. London: Verso, 1985. p. 80

[2] Cambodia - The Cambodian Left: The Early Phases

[3] Kiernan, Ben. How Pol Pot Came to Power. London: Verso, 1985. p. 82, 130

[4] Kiernan, Ben. How Pol Pot Came to Power. London: Verso, 1985. p. 125

[5] Kiernan, Ben. How Pol Pot Came to Power. London: Verso, 1985.. p. 81

[6] Kiernan, Ben. How Pol Pot Came to Power. London: Verso, 1985. p. 85

[7] Kiernan, Ben. How Pol Pot Came to Power. London: Verso, 1985. p. 141-155

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

@@ บรรทัด 4: / บรรทัด 4: @@
 == การก่อตั้ง ==
-การประชุมเพื่อจัดตั้งสมาคมเขมรอิสระมีขึ้นที่[[กำปงโสม]] [[จังหวัดกำปอต]] เมื่อ 17 – 19 เมษายน พ.ศ. 2493 มีผู้เข้าร่วมประชุมประมาณ 200 คน และมีนายพลอุง เซาจาก[[เวียดมิญ]]มาร่วมสังเกตการณ์  โดยในการประชุมมีการประดับธงของเวียดนาม ลาว และกัมพูชา<ref>Kiernan, Ben. ''How Pol Pot Came to Power''. [[London]]: Verso, 1985. p. 82, 130</ref> ที่ประชุมได้เลือก[[เซิง งอกมิญ]]เป็นผู้นำสูงสุด คณะกรรมการคนอื่นมี [[จัน สมัย]] [[เซียว เฮง]] [[จัน ดารา]] [[เมียส วอง]] [[เมียส วันนัก]] [[เจา ยิน]] [[เนียม ซุน]] [[สก สไพ]] [[งิน ฮอร์]] [[แก้ว โมนี]] [[เนย สราญ]] มีตัวแทนจากพนมเปญ (เชื่อว่าเป็น [[แก้ว เมียส]]) และอีก 2 คนเป็นตัวแทนของ[[ชาวขแมร์กรอม]] มีสมาชิกของคณะกรรมการ 5 คนอยู่ใน[[พรรคคอมมิวนิสต์ชาวอินโดจีน]]
+การประชุมเพื่อจัดตั้งสมาคมเขมรอิสระมีขึ้นที่[[กำปงโสม]] [[จังหวัดกำปอต]] เมื่อ 17 – 19 เมษายน พ.ศ. 2493 มีผู้เข้าร่วมประชุมประมาณ 200 คน และมีนายพลอุง เซาจาก[[เวียดมิญ]]มาร่วมสังเกตการณ์  โดยในการประชุมมีการประดับธงของเวียดนาม ลาว และกัมพูชา<ref>Kiernan, Ben. ''How Pol Pot Came to Power''. [[London]]: Verso, 1985. p. 82, 130</ref> ที่ประชุมได้เลือก[[เซิง งอกมิญ]]เป็นผู้นำสูงสุด คณะกรรมการคนอื่นมี [[จัน สมัย]] [[เซียว เฮง]] [[จัน ดารา]] [[เมียส วอง]] [[เมียส วันนัก]] [[เจา ยิน]] [[เนียม ซุน]] [[สก สไพ]] [[งิน ฮอร์]] [[แก้ว โมนี]] [[เนย สราญ]] มีตัวแทนจากพนมเปญ (เชื่อว่าเป็น [[แกว เมียส]]) และอีก 2 คนเป็นตัวแทนของ[[ชาวขแมร์กรอม]] มีสมาชิกของคณะกรรมการ 5 คนอยู่ใน[[พรรคคอมมิวนิสต์ชาวอินโดจีน]]
 == รัฐบาลของฝ่ายต่อต้าน ==