ทุกรกิริยา

การเฆี่ยนตนเองเป็น “มังสฆาต” วิธีหนึ่งที่เริ่มทำกันในช่วงที่เกิดกาฬโรคระบาดในยุโรป

มังสฆาต (อังกฤษ: Mortification of the flesh) ที่แปลตรงตัวว่า “การทำให้เนื้อตาย” เป็นคำที่ใช้ในบริบทของศาสนาและเชิงจิตวิญญาน คำที่ใช้โดยสถาบันศาสนาเกี่ยวกับการปฏิบัติดังว่านี้ใช้คำว่า “corporal mortification”

“มังสฆาต” มีต้นตอมาจากบทเขียนสามบทของนักบุญพอลแห่งทาซัสที่กล่าวว่า “เพราะว่าถ้าท่านทั้งหลายดำเนินชีวิตตามฝ่ายเนื้อหนังแล้ว ท่านจะต้องตาย แต่ถ้าโดยฝ่ายพระวิญญาณท่านได้ทำลายการของฝ่ายกายเสีย ท่านก็จะดำรงชีวิตได้” (จดหมายนักบุญพอลถึงชาวโรม 8:13) ความคิดเดียวกันนี้สะท้อนในบทเขียนที่ว่า “เหตุฉะนั้นจงประหารอวัยวะของท่านซึ่งอยู่ฝ่ายโลกนี้ คือการล่วงประเวณี การโสโครก ราคะตัณหา ความปรารถนาชั่ว และความโลภ ซึ่งเป็นการนับถือรูปเคารพ” (จดหมายนักบุญพอลถึงชาวโคโลสี 3:5) และ “ผู้ที่เป็นของพระคริสต์ได้เอาเนื้อหนังกับความอยากและราคะตัณหาของเนื้อหนังตรึงไว้ที่กางเขนเสียแล้ว” (จดหมายนักบุญพอลถึงชาวกาลาเทีย 5:24)

ตามปรัชญาคริสเตียน “นัยวิเคราะห์” (exegesis), “พฤติกรรมต่อร่างกาย” (deeds of the body) และ “พฤติกรรมในโลก” (what is earthly) หมายถึง “ความบาดเจ็บของร่างกาย” หรือ ราคะ เป็นสิ่งที่ชั่วร้ายที่มีรากฐานมาจากปฐมบาปที่ทำให้มนุษย์ต้องประสบกับความทรมานที่เป็นผลสะท้อน

“มังสฆาต” ที่ง่ายที่สุดคือการละเว้นจากกิเลสบางอย่างเช่นการงดการดื่มสุรา หรือการเลือกใช้ชีวิตอันสมถะเช่นในดำรงชีวิตแบบสำนักสงฆ์ของนิกายหลายนิกาย หรือถ้าเป็น “มังสฆาต” ที่รุนแรงก็อาจจะเป็นการทำร้ายตนเองเช่นโดยการเฆี่ยน แทง หรือกรีดเนื้อหนังเป็นต้น

แหล่งข้อมูลอื่น

• Penance Discussion