ผลต่างระหว่างรุ่นของ "เครื่องหมายการออกเสียงอักษรอาหรับ"

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
SieBot (คุย | ส่วนร่วม)
โรบอต เพิ่ม: az, de, he, ja, ur แก้ไข: ru
Xqbot (คุย | ส่วนร่วม)
r2.5.2) (โรบอต เพิ่ม: tr:Hareke; ปรับแต่งให้อ่านง่าย
บรรทัด 17: บรรทัด 17:
* มัดดะเป็นเส้นโค้งเขียนบนอะลิฟเพื่อแสดงเสียงอา แทนการเขียนอะลิฟสองครั้ง : ﺁ.
* มัดดะเป็นเส้นโค้งเขียนบนอะลิฟเพื่อแสดงเสียงอา แทนการเขียนอะลิฟสองครั้ง : ﺁ.
* ภาษาในทวีปแอฟริกาบางภาษาเช่น[[ภาษาฮัวซา]] เพิ่มจุดขนาดใหญ่ใต้อักษรเมื่อต้องการแสดงเสียงเอ
* ภาษาในทวีปแอฟริกาบางภาษาเช่น[[ภาษาฮัวซา]] เพิ่มจุดขนาดใหญ่ใต้อักษรเมื่อต้องการแสดงเสียงเอ
==แหล่งข้อมูลอื่น==
== แหล่งข้อมูลอื่น ==
*[http://arabic.tripod.com/ Free Comprehensive Reference of Arabic Grammar]
* [http://arabic.tripod.com/ Free Comprehensive Reference of Arabic Grammar]
*[http://sheepoo.wordpress.com Classical Arabic Blog]
* [http://sheepoo.wordpress.com Classical Arabic Blog]
{{อักษรอาหรับ}}
{{อักษรอาหรับ}}

[[หมวดหมู่:อักษรอาหรับ]]
[[หมวดหมู่:อักษรอาหรับ]]


บรรทัด 33: บรรทัด 34:
[[ja:シャクル]]
[[ja:シャクル]]
[[ru:Огласовки в арабском письме]]
[[ru:Огласовки в арабском письме]]
[[tr:Hareke]]
[[ur:اعراب]]
[[ur:اعراب]]

รุ่นแก้ไขเมื่อ 09:45, 30 ธันวาคม 2553

เครื่องหมายการออกเสียงในภาษาอาหรับเรียกว่าฮารากัต (harakat حركة, แปลตรงตัว “ความเคลื่อนไหว”) เป็นเครื่องหมายที่ใช้แสดงเสียงสระในภาษาอาหรับ คำว่าฮารากัตในที่นี้หมายถึงการเคลื่อนไหวในอากาศเมื่อมีการออกเสียงสระ ในภาษาฮีบรูคำว่าสระและความเคลื่อนไหวใช้คำเดียวกันเช่นกันคือ tnuá

รายชื่อเครื่องหมายในอักษรอาหรับ

เครื่องหมายการออกเสียงที่สำคัญได้แก่

  • ฟัตฮะหฺ (fatḥa) เป็นเส้นเฉียงบนตัวอักษร แสดงเสียงอะ คำว่า ฟัตฮะหฺ (فتحة) เองหมายถึงการเปิดออก ซึ่งหมายถึงการเปิดออกของริมฝีปาก เพื่อออกเสียงนี้ ตัวอย่าง เช่น

دَ อ่านว่า “ดะ” เมื่อตามด้วยอะลิฟ ا จะแทนเสียงอา เช่น دَا อ่านว่า “ดา”

  • กัสเราะหฺ (kasra) รูปร่างเหมือนฟัตฮะหฺ แต่เขียนไว้ข้างล่าง แสดงเสียงอิ เช่น دِ อ่านว่า “ดิ” ถ้าตามด้วยยาอุ ﻱ แทนเสียงอี เช่น دِي อ่านว่า “ดี”
  • ฎ็อมมะหฺ (damma) เป็นเส้นโค้งขมวดเป็นปม อยู่เหนืออักษร แสดงเสียงอุ เช่น دُ อ่านว่า “ดุ” ถ้าตามด้วยวาว و แทนเสียงอู เช่น دُو อ่านว่า “ดู”
  • ตันวิน ـً ـٍ ـٌ ใช้กำหนดการลงท้ายทางไวยากรณ์ด้วย /อัน/ /อิน/ และ /อุน/ ในภาษาอาหรับโบราณมักใช้เชื่อมกับอะลิฟ แต่ไม่ค่อยใช้ในภาษาสมัยใหม่
  • ซุกุนเป็นวงกลมเขียนบนตัวอักษรเพื่อแสดงว่าอักษรนั้นเป็นตัวสะกด และใช้แสดงเสียงสระประสม เช่น อยู่เหนือยาอุแสดงเสียงสระไอ อยู่เหนือวาวแสดงเสียงสระเอา
  • ซัดดะเป็นเครื่องหมายคล้าย "w" เมื่อเขียนบนอักษรแสดงว่าให้ออกเสียงอักษรเป็นสองตัวเช่น: دّ [dd]
  • อักษร ﻱ (yāʼ) (มีจุดสองจุดข้างล่าง) เมื่ออยู่ท้ายคำแทนเสียงอี
  • ฮัมซะหฺแสดงเสียง/อ/ ใช้บนอะลิฟเมื่ออยู่ต้นคำ โดยใช้ร่วมกับ ฟัตฮะหฺ กัสเราะหฺ หรือ ฎ็อมมะหฺ เมื่อเสียง/อ/อยู่กลางคำใช้อะลิฟเมื่อเป็นเสียงอะเท่านั้น ถ้าเป็นอิหรืออุใช้ฮัมซะหฺบนยาอุหรือวาว เช่น أَخ ([ʡax], พี่ชาย), ِإِسْرَائِيل ([ʡisrāỷīl], อิสราเอล), أُمْ ([ʡumm], แม่). نَشْأت ([našảt], จุดเริ่มต้น), ِإِسْرَائِيل ([ʡisrāỷīl], อิสราเอล - มีพยางค์ [ỷīl]), ِرَؤُوف ([raw̉ūf], กรุณา) การใช้ฮัมซะหฺในภาษาอาหรับต่างจากภาษาฮีบรูที่ใช้อะลิฟแทนเสียง/อ/เสมอไม่ว่าอยู่ส่วนใดของคำ
  • มัดดะเป็นเส้นโค้งเขียนบนอะลิฟเพื่อแสดงเสียงอา แทนการเขียนอะลิฟสองครั้ง  : ﺁ.
  • ภาษาในทวีปแอฟริกาบางภาษาเช่นภาษาฮัวซา เพิ่มจุดขนาดใหญ่ใต้อักษรเมื่อต้องการแสดงเสียงเอ

แหล่งข้อมูลอื่น

อักษรอาหรับ
ه
ประวัติอักษรอาหรับ
เครื่องหมายการออกเสียง
ฟัตฮะฮ์ · กัสเราะฮ์ · ء ·ฎ็อมมะฮ์
เลขอาหรับ