ผลต่างระหว่างรุ่นของ "เครื่องหมายการออกเสียงอักษรอาหรับ"
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
หน้าใหม่: '''เครื่องหมายการออกเสียง'''ในภาษาอาหรับเรียกว่าฮารากัต (harakat حر... |
|||
บรรทัด 1: | บรรทัด 1: | ||
{{รอการตรวจสอบ}} |
|||
'''เครื่องหมายการออกเสียง'''ใน[[ภาษาอาหรับ]]เรียกว่าฮารากัต (harakat حركة, แปลตรงตัว “ความเคลื่อนไหว”) เป็นเครื่องหมายที่ใช้แสดงเสียงสระในภาษาอาหรับ คำว่าฮารากัตในที่นี้หมายถึงการเคลื่อนไหวในอากาศเมื่อมีการออกเสียงสระ ใน[[ภาษาฮีบรู]]คำว่าสระและความเคลื่อนไหวใช้คำเดียวกันเช่นกันคือ tnuá |
'''เครื่องหมายการออกเสียง'''ใน[[ภาษาอาหรับ]]เรียกว่าฮารากัต (harakat حركة, แปลตรงตัว “ความเคลื่อนไหว”) เป็นเครื่องหมายที่ใช้แสดงเสียงสระในภาษาอาหรับ คำว่าฮารากัตในที่นี้หมายถึงการเคลื่อนไหวในอากาศเมื่อมีการออกเสียงสระ ใน[[ภาษาฮีบรู]]คำว่าสระและความเคลื่อนไหวใช้คำเดียวกันเช่นกันคือ tnuá |
||
รุ่นแก้ไขเมื่อ 02:19, 16 มิถุนายน 2551
เครื่องหมายการออกเสียงในภาษาอาหรับเรียกว่าฮารากัต (harakat حركة, แปลตรงตัว “ความเคลื่อนไหว”) เป็นเครื่องหมายที่ใช้แสดงเสียงสระในภาษาอาหรับ คำว่าฮารากัตในที่นี้หมายถึงการเคลื่อนไหวในอากาศเมื่อมีการออกเสียงสระ ในภาษาฮีบรูคำว่าสระและความเคลื่อนไหวใช้คำเดียวกันเช่นกันคือ tnuá
รายชื่อเครื่องหมายในอักษรอาหรับ
เครื่องหมายการออกเสียงที่สำคัญได้แก่
- ฟัตฮะหฺ (fatḥa) เป็นเส้นเฉียงบนตัวอักษร แสดงเสียงอะ คำว่า ฟัตฮะหฺ (فتحة) เองหมายถึงการเปิดออก ซึ่งหมายถึงการเปิดออกของริมฝีปาก เพื่อออกเสียงนี้ ตัวอย่าง เช่น
دَ อ่านว่า “ดะ” เมื่อตามด้วยอะลิฟ ا จะแทนเสียงอา เช่น دَا อ่านว่า “ดา”
- กัสเราะหฺ (kasra) รูปร่างเหมือนฟัตฮะหฺ แต่เขียนไว้ข้างล่าง แสดงเสียงอิ เช่น دِ อ่านว่า “ดิ” ถ้าตามด้วยยาอุ ﻱ แทนเสียงอี เช่น دِي อ่านว่า “ดี”
- ฎ็อมมะหฺ (damma) เป็นเส้นโค้งขมวดเป็นปม อยู่เหนืออักษร แสดงเสียงอุ เช่น دُ อ่านว่า “ดุ” ถ้าตามด้วยวาว و แทนเสียงอู เช่น دُو อ่านว่า “ดู”
- ตันวิน ـً ـٍ ـٌ ใช้กำหนดการลงท้ายทางไวยากรณ์ด้วย /อัน/ /อิน/ และ /อุน/ ในภาษาอาหรับโบราณมักใช้เชื่อมกับอะลิฟ แต่ไม่ค่อยใช้ในภาษาสมัยใหม่
- ซุกุนเป็นวงกลมเขียนบนตัวอักษรเพื่อแสดงว่าอักษรนั้นเป็นตัวสะกด และใช้แสดงเสียงสระประสม เช่น อยู่เหนือยาอุแสดงเสียงสระไอ อยู่เหนือวาวแสดงเสียงสระเอา
- ซัดดะเป็นเครื่องหมายคล้าย "w" เมื่อเขียนบนอักษรแสดงว่าให้ออกเสียงอักษรเป็นสองตัวเช่น: دّ [dd]
- อักษร ﻱ (yāʼ) (มีจุดสองจุดข้างล่าง) เมื่ออยู่ท้ายคำแทนเสียงอี
- ฮัมซะหฺแสดงเสียง/อ/ ใช้บนอะลิฟเมื่ออยู่ต้นคำ โดยใช้ร่วมกับ ฟัตฮะหฺ กัสเราะหฺ หรือ ฎ็อมมะหฺ เมื่อเสียง/อ/อยู่กลางคำใช้อะลิฟเมื่อเป็นเสียงอะเท่านั้น ถ้าเป็นอิหรืออุใช้ฮัมซะหฺบนยาอุหรือวาว เช่น أَخ ([ʡax], พี่ชาย), ِإِسْرَائِيل ([ʡisrāỷīl], อิสราเอล), أُمْ ([ʡumm], แม่). نَشْأت ([našảt], จุดเริ่มต้น), ِإِسْرَائِيل ([ʡisrāỷīl], อิสราเอล - มีพยางค์ [ỷīl]), ِرَؤُوف ([raw̉ūf], กรุณา) การใช้ฮัมซะหฺในภาษาอาหรับต่างจากภาษาฮีบรูที่ใช้อะลิฟแทนเสียง/อ/เสมอไม่ว่าอยู่ส่วนใดของคำ
- มัดดะเป็นเส้นโค้งเขียนบนอะลิฟเพื่อแสดงเสียงอา แทนการเขียนอะลิฟสองครั้ง : ﺁ.
- ภาษาในทวีปแอฟริกาบางภาษาเช่นภาษาฮัวซา เพิ่มจุดขนาดใหญ่ใต้อักษรเมื่อต้องการแสดงเสียงเอ
แหล่งข้อมูลอื่น
อักษรอาหรับ | ||||||
ﺍ | ﺏ | ﺕ | ﺙ | ﺝ | ﺡ | ﺥ |
ﺩ | ﺫ | ﺭ | ﺯ | ﺱ | ﺵ | ﺹ |
ﺽ | ﻁ | ﻅ | ﻉ | ﻍ | ﻑ | ﻕ |
ﻙ | ﻝ | ﻡ | ﻥ | ه | ﻭ | ﻱ |
ประวัติอักษรอาหรับ เครื่องหมายการออกเสียง ฟัตฮะฮ์ · กัสเราะฮ์ · ء ·ฎ็อมมะฮ์ เลขอาหรับ |