ผลต่างระหว่างรุ่นของ "รถไฟใต้ดินลอนดอน"

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
JBot (คุย | ส่วนร่วม)
ย้อนการแก้ไขที่อาจเป็นการทดลอง หรือก่อกวนด้วยบอต ไม่ควรย้อน? แจ้งที่นี่
ไม่มีความย่อการแก้ไข
บรรทัด 25: บรรทัด 25:


ตั้งแต่ปี [[พ.ศ. 2546]] เป็นต้นมา รถไฟใต้ดินลอนดอนได้เข้าเป็นส่วนหนึ่งของ [[องค์การคมนาคมสำหรับลอนดอน]] (TfL) ซึ่งบริหารจัดการ[[รถเมล์]]ด้วย
ตั้งแต่ปี [[พ.ศ. 2546]] เป็นต้นมา รถไฟใต้ดินลอนดอนได้เข้าเป็นส่วนหนึ่งของ [[องค์การคมนาคมสำหรับลอนดอน]] (TfL) ซึ่งบริหารจัดการ[[รถเมล์]]ด้วย

==ประวัติศาสตร์==

ในตอนต้นศตวรรษที่ 19 มหานครลอนดอนมีการขยายตัวทางประชากรอย่างรวดเร็ว เนื่องจากการปฏิวัติอุตสาหกรรมทำให้มีแรงงานจำนวนมากจากพื้นที่ชนบทอพยพเข้ามาหางานทำ. พอถึงปี ค.ศ. 1830 พื้นที่เขตชั้นในของลอนดอนก็มีประชาการมากถึง 1.5 ล้านคน และยังมีแรงงานจำนวนไม่ต่ำกว่า 2 แสนคน เดินทางเข้ามาทำงานทุกเช้า ทำให้การจราจรในท้องถนนของนครลอนดอนแทบหยุดนิ่งเป็นอัมพาต เพราะในขณะนั้นต้องพึ่งพารถลาก และรถโดยสารเทียมม้า หรือเทียมวัวซึ่งเคลื่อนที่ช้า และยังทำให้แรงงานจำนวนมากต้องมาอาศัยอยู่กันอย่างแออัดเป็นสลัมในพื้นที่ชั้นในของเมือง (inner London)เนื่องจากการจราจรที่เกือบหยุดนิ่งในช่วงเช้า ทำให้แรงงานเหล่านี้จำเป็นต้องเข้ามาหาที่อยู่ใกล้ ๆ สถานที่ทำงาน. ขณะนั้นเทคโนโลยีรถไฟยังเป็นของใหม่ แต่ความพยายามที่จะสร้างทางรถไฟเพื่อขนผู้โดยสารจากชานเมือง เข้ามาใจกลางเมือง ยังถูกต่อต้านในรัฐสภาเพราะพื้นที่ใจกลางกรุงลอนดอนล้วนแต่เป็นที่ดินที่มีเศรษฐี และผู้มีอิทธิพลถือกรรมสิทธิ์อยู่ ทำให้การเวนคืนพื้นที่เพื่อสร้างทางรถไฟในพื้นที่ส่วนในของเมืองหลวง เป็นเรื่องที่มีอุปสรรคมากในทางการเมือง. ด้วยเหตุนี้ในปี ค.ศ. 1830 จึงเกิดแนวคิดที่จะสร้างทางรถไฟใต้ดินเพื่อนำผู้คนจากพื้นที่ภายนอกของลอนดอนเข้ามาทำงานในใจกลางเมือง โดยในปี ค.ศ. 1854 ทางรถไฟสายเมโทรโพลิตันได้รับอนุมัติให้ก่อสร้างได้เป็นสายแรก. หลังจากเปิดทดลองอยู่สองปี ทางรถไฟใต้ดินสายแรกของโลกก็เปิดให้บริการในเดือนมกราคม ค.ศ. 1863 ระหว่างสถานีแพดดิงตัน กับสถานีฟาร์ริงตัน โดยเป็นรถโดยสารที่ให้ความสว่างด้วยแก็ส และมีหัวรถจักรไอน้ำฉุดลาก. มีผู้โดยสารใช้บริการถึง 38,000 คนในวันเปิดให้บริการ.



== การบริการ ==
== การบริการ ==
บรรทัด 38: บรรทัด 43:


{{สายรถไฟฟ้าลอนดอน}}
{{สายรถไฟฟ้าลอนดอน}}

==ลำดับเวลา==

* ค.ศ. 1863: รถไฟฟ้าใต้ดินลอนดอนเปิดให้บริการ โดยบริษัทรถไฟเมโทรโพลิตันเป็นผู้สร้างสายแรก และให้บริการ 7 สถานีระหว่างสถานีแพดดิงตัน กับสถานีฟาร์ริงตัน
* ค.ศ. 1864: สายเมโทรโพลิตันขยายต่อไปทางทิศตะวันตกและมุ่งลงใต้ไปถึง Hammersmith กับ Kensingtom
* ค.ศ. 1865: สายเมโทรโพลิตันขยายไปทางทิศตะวันออกจนถึงสถานี Moorgate.


== อุบัติเหตุและการก่อการร้าย ==
== อุบัติเหตุและการก่อการร้าย ==

รุ่นแก้ไขเมื่อ 03:44, 23 กุมภาพันธ์ 2562

รถไฟใต้ดินลอนดอน
ข้อมูลทั่วไป
ที่ตั้งกรุงลอนดอน
ประเภทรถไฟใต้ดิน
จำนวนสาย11
จำนวนสถานี270
ผู้โดยสารต่อปี1.23 พันล้านคน (ค.ศ. 2012/13)[1]
เว็บไซต์www.tfl.gov.uk/tube
การให้บริการ
เริ่มดำเนินงาน10 มกราคม 1863; 161 ปีก่อน (1863-01-10)
ผู้ดำเนินงานLondon Underground Ltd (LUL); ส่วนหนึ่งของ การคมนาคมลอนดอน (TfL)
ข้อมูลทางเทคนิค
ระยะทาง402 กิโลเมตร (250 ไมล์)
รางกว้าง1,435 mm (4 ft 8 12 in) สแตนดาร์ดเกจ
การจ่ายไฟฟ้า630 V DC รางที่สี่

รถไฟใต้ดินลอนดอน (อังกฤษ: London Underground) เป็นระบบขนส่งมวลชนของกรุงลอนดอน สหราชอาณาจักร ตัวระบบใช้ไฟฟ้าเป็นหลัก มีทั้งรถไฟบนดินและรถไฟใต้ดินอยู่ภายในสายเดียวกัน ลอนดอนอันเดอร์กราวนด์เป็นรถไฟใต้ดินที่เก่าแก่ที่สุดในโลก เริ่มเปิดใช้เมื่อวันที่ 10 มกราคม พ.ศ. 2406 (ค.ศ. 1863) โดยสายแรกคือ สาย Circle วิ่งรอบโซน 1 ชั้นในของเมือง และ สาย Hammersmith & City วิ่งพาดจากด้านตะวันตกเฉียงใต้ไปยังด้านตะวันออกของเมือง. ในปัจจุบันมีทั้งหมด 274 สถานี และมีระยะทางรวมประมาณ 406 กิโลเมตร (253 ไมล์) มีผู้โดยสารในปี พ.ศ. 2547 - 2548 ประมาณ 976 ล้านคน หรือเฉลี่ย 2.67 ล้านคนต่อวัน

รถไฟใต้ดินลอนดอน บางครั้งจะเรียกว่า ดิอันเดอร์กราวนด์ (The Underground) หรือ เดอะทูป (The Tube) ตามลักษณะของอุโมงค์รถไฟใต้ดิน

ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2546 เป็นต้นมา รถไฟใต้ดินลอนดอนได้เข้าเป็นส่วนหนึ่งของ องค์การคมนาคมสำหรับลอนดอน (TfL) ซึ่งบริหารจัดการรถเมล์ด้วย

ประวัติศาสตร์

ในตอนต้นศตวรรษที่ 19 มหานครลอนดอนมีการขยายตัวทางประชากรอย่างรวดเร็ว เนื่องจากการปฏิวัติอุตสาหกรรมทำให้มีแรงงานจำนวนมากจากพื้นที่ชนบทอพยพเข้ามาหางานทำ. พอถึงปี ค.ศ. 1830 พื้นที่เขตชั้นในของลอนดอนก็มีประชาการมากถึง 1.5 ล้านคน และยังมีแรงงานจำนวนไม่ต่ำกว่า 2 แสนคน เดินทางเข้ามาทำงานทุกเช้า ทำให้การจราจรในท้องถนนของนครลอนดอนแทบหยุดนิ่งเป็นอัมพาต เพราะในขณะนั้นต้องพึ่งพารถลาก และรถโดยสารเทียมม้า หรือเทียมวัวซึ่งเคลื่อนที่ช้า และยังทำให้แรงงานจำนวนมากต้องมาอาศัยอยู่กันอย่างแออัดเป็นสลัมในพื้นที่ชั้นในของเมือง (inner London)เนื่องจากการจราจรที่เกือบหยุดนิ่งในช่วงเช้า ทำให้แรงงานเหล่านี้จำเป็นต้องเข้ามาหาที่อยู่ใกล้ ๆ สถานที่ทำงาน. ขณะนั้นเทคโนโลยีรถไฟยังเป็นของใหม่ แต่ความพยายามที่จะสร้างทางรถไฟเพื่อขนผู้โดยสารจากชานเมือง เข้ามาใจกลางเมือง ยังถูกต่อต้านในรัฐสภาเพราะพื้นที่ใจกลางกรุงลอนดอนล้วนแต่เป็นที่ดินที่มีเศรษฐี และผู้มีอิทธิพลถือกรรมสิทธิ์อยู่ ทำให้การเวนคืนพื้นที่เพื่อสร้างทางรถไฟในพื้นที่ส่วนในของเมืองหลวง เป็นเรื่องที่มีอุปสรรคมากในทางการเมือง. ด้วยเหตุนี้ในปี ค.ศ. 1830 จึงเกิดแนวคิดที่จะสร้างทางรถไฟใต้ดินเพื่อนำผู้คนจากพื้นที่ภายนอกของลอนดอนเข้ามาทำงานในใจกลางเมือง โดยในปี ค.ศ. 1854 ทางรถไฟสายเมโทรโพลิตันได้รับอนุมัติให้ก่อสร้างได้เป็นสายแรก. หลังจากเปิดทดลองอยู่สองปี ทางรถไฟใต้ดินสายแรกของโลกก็เปิดให้บริการในเดือนมกราคม ค.ศ. 1863 ระหว่างสถานีแพดดิงตัน กับสถานีฟาร์ริงตัน โดยเป็นรถโดยสารที่ให้ความสว่างด้วยแก็ส และมีหัวรถจักรไอน้ำฉุดลาก. มีผู้โดยสารใช้บริการถึง 38,000 คนในวันเปิดให้บริการ.


การบริการ

แผนที่ โซน 1 (โซนกลาง) ของรถไฟใต้ดินลอนดอน (และสาย DLR)

รถไฟใต้ดินไม่ได้เปิดให้บริการตลอด 24 ชั่วโมง ยกเว้นวันปีใหม่ เพราะว่าสายรถไฟใต้ดินส่วนใหญ่จะมีทางรถไฟแค่สองรางสวนกันเท่านั้น เพราะฉะนั้นจึงจำเป็นต้องปิดบริการตอนกลางคืนเพื่อทำการปรับปรุงรักษารางรถไฟ รถไฟจะเริ่มให้บริการเที่ยวแรกเวลา 04.30 น. เป็นต้นไปจนถึงเวลา 01.30 น. ซึ่งแตกต่างจากระบบรถไฟฟ้าใต้ดินที่นิวยอร์กตรงที่ลอนดอนไม่มีรางให้อ้อมบริเวณที่บำรุงรักษา เมื่อไม่นานมานี้จึงได้มีการเริ่มใช้เวลาที่รถไฟปิดบริการวันสุดสัปดาห์ในการบำรุงรักษา

สถานี

สาย

ตารางข้างล่างนี้แสดงสายรถไฟใต้ดินต่าง ๆ ที่วิ่งบนรถไฟใต้ดินลอนดอน ถึงปี พ.ศ. 2550 รถไฟใต้ดินลอนดอนมีทั้งหมด 12 สาย สายที่ 12 ซึ่งก็คือสายอีสต์ลอนดอน แต่สายนี้ถูกปิดลงเพื่อเปลี่ยนแปลงไปเป็นรถไฟเหนือดินลอนดอน และเปิดให้บริการอีกครั้งในปี พ.ศ. 2553

สายรถไฟใต้ดินลอนดอน
ชื่อสาย สีบนแผนที่ ให้บริการครั้งแรก ส่วนแรกเปิด * ตั้งชื่อสายเมื่อ ประเภท ระยะทาง (กม.) ระยะทาง (ไมล์) จำนวนสถานี รอบการเดินรถต่อปี (พันรอบ) รอบการเดินรถเฉลี่ยต่อไมล์ (พันรอบ)
สายเบเคอร์ลู น้ำตาล พ.ศ. 2449 พ.ศ. 2449 พ.ศ. 2449 ระดับลึก 23.2 14.5 25 95,947 6,617
สายเซ็นทรัล แดง พ.ศ. 2443 พ.ศ. 2399 พ.ศ. 2443 ระดับลึก 74 46 49 183,582 3,990
สายเซอร์เคิล เหลือง พ.ศ. 2427 พ.ศ. 2406 พ.ศ. 2492 กึ่งใต้ดิน-บนดิน 22.5 14 27 68,485 4,892
สายดิสทริกต์ เขียว พ.ศ. 2411 พ.ศ. 2401 พ.ศ. 2411 - พ.ศ. 2448 กึ่งใต้ดิน-บนดิน 64 40 60 172,879 4,322
สายแฮมเมอร์สมิธและซิตี ชมพู พ.ศ. 2406 พ.ศ. 2401 พ.ศ. 2531 กึ่งใต้ดิน-บนดิน 26.5 16.5 28 45,845 2,778
สายจูบิลี เทา พ.ศ. 2522 พ.ศ. 2422 พ.ศ. 2522 ระดับลึก 36.2 22.5 27 127,584 5,670
สายเมโทรโพลิตัน ม่วง พ.ศ. 2406 พ.ศ. 2406 พ.ศ. 2406 กึ่งใต้ดิน-บนดิน 66.7 41.5 34 53,697 1,294
สายนอร์ธเธิร์น ดำ พ.ศ. 2433 พ.ศ. 2410 พ.ศ. 2480 ระดับลึก 58 36 50 206,734 5,743
สายพิคคาดิลลี่ น้ำเงิน พ.ศ. 2449 พ.ศ. 2412 พ.ศ. 2449 ระดับลึก 71 44.3 52 176,177 3,977
สายวิกตอเรีย ฟ้า พ.ศ. 2511 พ.ศ. 2511 พ.ศ. 2511 ระดับลึก 21 13.25 16 161,319 12,175
สายวอเตอร์ลูและซิตี ฟ้าอ่อน พ.ศ. 2441 พ.ศ. 2441 พ.ศ. 2441 ระดับลึก 2.5 1.5 2 9,616 6,410
* เมื่อปีที่แสดงเป็นปีก่อนหน้าปี ให้บริการครั้งแรก ก็หมายความว่าสายที่กล่าวเปิดบริการเป็นส่วนหนึ่งของสายอื่นมาก่อนหรือโดยบริษัทอื่นมาก่อน.


ลำดับเวลา

  • ค.ศ. 1863: รถไฟฟ้าใต้ดินลอนดอนเปิดให้บริการ โดยบริษัทรถไฟเมโทรโพลิตันเป็นผู้สร้างสายแรก และให้บริการ 7 สถานีระหว่างสถานีแพดดิงตัน กับสถานีฟาร์ริงตัน
  • ค.ศ. 1864: สายเมโทรโพลิตันขยายต่อไปทางทิศตะวันตกและมุ่งลงใต้ไปถึง Hammersmith กับ Kensingtom
  • ค.ศ. 1865: สายเมโทรโพลิตันขยายไปทางทิศตะวันออกจนถึงสถานี Moorgate.

อุบัติเหตุและการก่อการร้าย

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

  1. "Performance data almanac". Transport for London. Period 4 2013/14. สืบค้นเมื่อ 9 November 2013. {{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |date= (help)

แหล่งข้อมูลอื่น