พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติบราซิล
Museu Nacional | |
 | |
 | |
 | |
| ก่อตั้ง | 6 มิถุนายน ค.ศ. 1818 |
|---|---|
| ที่ตั้ง | กิงตาดาโบอาวิสตา ในรีโอเดจาเนโร ประเทศบราซิล |
| พิกัดภูมิศาสตร์ | 22°54′21″S 43°13′34″W / 22.90583°S 43.22611°W |
| ประเภท | ธรรมชาติวิทยา, ชาติพันธุ์วิทยา และโบราณคดี |
| ขนาดผลงาน | วัตถุประมาณ 20 ล้านชิ้น (ก่อนไฟไหม้ ค.ศ. 2018),[1] วัตถุ 1.5 ล้านชิ้นที่วางในอาคารอื่น ๆ (หลังไฟไหม้ 2 กันยายน ค.ศ. 2018) |
| จำนวนผู้เยี่ยมชม | ประมาณ 150,000 คน (ค.ศ. 2017)[2] |
| ผู้ก่อตั้ง | พระเจ้าฌูเอาที่ 6 แห่งโปรตุเกส บราซิล และอัลการ์วึ |
| ผู้อำนวยการ | อเล็คซันเดอร์ วิลเฮ็ล์ม อาร์มีน เค็ลเนอร์ |
| เจ้าของ | มหาวิทยาลัยสหพันธ์รีโอเดจาเนโร |
| เว็บไซต์ | museunacional |
| ซากปรักหักพัง | |
พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติบราซิล (โปรตุเกส: Museu Nacional) เป็นสถาบันวิทยาศาสตร์ที่เก่าแก่ที่สุดของประเทศบราซิล[3][4] ซึ่งตั้งอยู่ในเมืองรีโอเดจาเนโร ที่นำไปไว้ในปาซูจีเซากริสตอเวา (วังนักบุญคริสโตเฟอร์) ซึ่งอยู่ภายในกิงตาดาโบอาวิสตา อาคารหลักเดิมเป็นที่ประทับของราชวงศ์โปรตุเกสระหว่าง ค.ศ. 1808 ถึง 1821 และต่อมาใช้เป็นที่ตั้งของราชวงศ์บราซิลระหว่าง ค.ศ. 1822 ถึง 1889 หลังจากที่ระบอบกษัตริย์ถูกยกเลิกไปแล้ว ก็ได้จัดให้มีการประชุมสภาร่างรัฐธรรมนูญเกี่ยวกับสาธารณรัฐตั้งแต่ ค.ศ. 1889 ถึง 1891 ก่อนที่จะได้รับมอบหมายให้ใช้พิพิธภัณฑ์ใน ค.ศ. 1892 อาคารนี้ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกแห่งชาติของบราซิลใน ค.ศ. 1938[5] และถูกไฟไหม้เสียหายขนานใหญ่ใน ค.ศ. 2018
อาคารนี้ได้รับการก่อตั้งโดยพระเจ้าฌูเอาที่ 6 แห่งโปรตุเกส บราซิล และอัลการ์วึ เมื่อวันที่ 6 มิถุนายน ค.ศ. 1818 ภายใต้ชื่อ "พิพิธภัณฑ์หลวง" สถาบันแห่งนี้ตั้งอยู่ที่สวนสาธารณะกังปูดือซังตานา ซึ่งจัดแสดงของที่รวบรวมจากสถาบันธรรมชาติวิทยาในอดีต ที่รู้จักกันแพร่หลายในชื่อกาซาดุชปาซซารูส ("สถาบันนก") ซึ่งสร้างขึ้นใน ค.ศ. 1784 โดยอุปราชแห่งบราซิล ลูอิชดึฟาสกงเซโลสเอโซซา เคานต์ที่ 4 แห่งฟีเกย์โร ตลอดจนการรวบรวมของวิทยาแร่และสัตววิทยา มูลนิธิพิพิธภัณฑ์มีวัตถุประสงค์เพื่อตอบสนองความสนใจในการส่งเสริมการพัฒนาทางเศรษฐกิจสังคมของประเทศโดยการเผยแพร่ของการศึกษา, วัฒนธรรม และวิทยาศาสตร์ ส่วนในคริสต์ศตวรรษที่ 19 สถาบันนี้ได้รับการสถาปนาให้เป็นพิพิธภัณฑ์ที่สำคัญที่สุดในทวีปอเมริกาใต้ ครั้นใน ค.ศ. 1946 ก็ได้รวมเข้ากับมหาวิทยาลัยสหพันธ์รีโอเดจาเนโร[6][5][7]
พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติได้จัดสิ่งของที่รวบรวมไว้เป็นวัตถุมากกว่า 20 ล้านชิ้น ซึ่งเป็นหนึ่งในคอลเลกชันธรรมชาติวิทยา และศิลปวัตถุทางมานุษยวิทยาที่ใหญ่ที่สุดในโลก โดยรอบคลุมบันทึกวัสดุที่สำคัญที่สุดบางส่วนเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ธรรมชาติและมานุษยวิทยาในประเทศบราซิล ตลอดจนสิ่งของจำนวนมากที่มาจากภูมิภาคอื่นของโลก และได้รับการสร้างขึ้นจากหลายวัฒนธรรมและอารยธรรมโบราณ โดยได้สะสมมานานกว่าสองศตวรรษผ่านการสำรวจ, การขุดค้น, การครอบครอง, การบริจาค และการแลกเปลี่ยน สิ่งของที่รวบรวมไว้ได้รับการแบ่งออกเป็นเจ็ดแก่นหลัก ได้แก่ ธรณีวิทยา, บรรพชีวินวิทยา, พฤกษศาสตร์, สัตววิทยา, มานุษยวิทยากายภาพ, โบราณคดี และชาติพันธุ์วิทยา สิ่งของที่รวบรวมดังกล่าวเป็นพื้นฐานสำคัญสำหรับการวิจัยที่ดำเนินการโดยแผนกวิชาการของพิพิธภัณฑ์ – ซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบในการดำเนินกิจกรรมในทุกภูมิภาคของดินแดนบราซิลและหลายแห่งทั่วโลก รวมถึงทวีปแอนตาร์กติกา พิพิธภัณฑ์แห่งนี้มีห้องสมุดวิทยาศาสตร์ที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศบราซิล โดยมีหนังสือมากกว่า 470,000 เล่ม และผลงานหายาก 2,400 ชิ้น[5]
ในด้านการศึกษา พิพิธภัณฑ์เปิดสอนหลักสูตรเฉพาะทาง, การส่งเสริม และหลังจบการศึกษาในสาขาความรู้ต่าง ๆ นอกเหนือจากการจัดแสดงนิทรรศการชั่วคราวและถาวร รวมถึงกิจกรรมการศึกษาที่เปิดให้บุคคลทั่วไป[5] พิพิธภัณฑ์แห่งนี้จัดการออร์โตโบตานีกู (สวนพฤกษศาสตร์) ซึ่งติดกับปาซูดือเซาคริสโตเฟา ตลอดจนวิทยาเขตขั้นสูงในซานตาเตเรซา ในรัฐเอสปีรีตูซานตู – สถานีชีวภาพซานตาลูเซียร่วมกับพิพิธภัณฑ์ชีววิทยาศาสตราจารย์ แมลู เลเตา ที่ดินจัดสรรที่สามตั้งอยู่ในซาควัวเรมา โดยใช้เป็นศูนย์สนับสนุนและการส่งกำลังบำรุงสำหรับกิจกรรมภาคสนาม และสุดท้าย พิพิธภัณฑ์แห่งนี้ยังอุทิศให้แก่การผลิตบทบรรณาธิการ ซึ่งมีความโดดเด่นในด้านนั้นคืออาร์ชีโวสดูมูเซวนาซิโอนาล ที่เป็นวารสารทางวิทยาศาสตร์ที่เก่าแก่ที่สุดของบราซิล[8] ซึ่งได้รับการตีพิมพ์อย่างต่อเนื่องตั้งแต่ ค.ศ. 1876[6][9]
พระราชวังซึ่งเป็นที่ตั้งของการเก็บรวบรวมส่วนใหญ่ ถูกทำลายด้วยเหตุไฟไหม้ในคืนวันที่ 2 กันยายน ค.ศ. 2018[10][11][12] อาคารนี้ถูกเรียกว่า "อาคารที่ไม่มีทางหนีไฟ" โดยนักวิจารณ์ ซึ่งได้ให้เหตุผลว่าไฟไหม้นั้นคาดเดาได้และสามารถป้องกันได้[13] เหตุไฟไหม้ดังกล่าวเริ่มขึ้นที่ระบบปรับอากาศของหอประชุมชั้นล่าง หนึ่งในสามอุปกรณ์นี้ไม่มีสายดินภายนอก ไม่มีสะพานไฟสำหรับแต่ละตัว และลวดไม่มีฉนวนเมื่อสัมผัสกับโลหะ[14] หลังเกิดเพลิงไหม้ สถานที่ปรักหักพังได้รับการปฏิบัติเสมือนโบราณสถาน และอยู่ระหว่างความพยายามในการบูรณะโดยมีหลังคาโลหะครอบคลุมพื้นที่ 5,000 ตร.ม. รวมทั้งเศษซาก[15]
ใน ค.ศ. 2019 ได้มีการค้นพบอดีตสิ่งของราชวงศ์มากกว่า 30,000 ชิ้นระหว่างงานโบราณคดีที่สวนสัตว์รีโอเดจาเนโรที่อยู่ใกล้เคียง ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของกิงตาดาโบอาวิสตา ในบรรดาสิ่งที่ค้นพบมีหลายอย่าง เช่น เศษเครื่องถ้วยชาม, ถ้วย, จาน, เครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร, ฮอร์สชูส์ และแม้กระทั่งกระดุม รวมถึงเข็มกลัดประดับที่มีตราแผ่นดินของจักรพรรดิจากเสื้อผ้าของทหาร โดยสิ่งของเหล่านั้นถูกมอบให้แก่พิพิธภัณฑ์[16] หลังจากถูกทำลายด้วยเหตุไฟไหม้ พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติได้รับเงินบริจาคเป็นจำนวนเงิน 1.1 ล้านเรอัลบราซิลในเจ็ดเดือนสู่ความพยายามสร้างใหม่[17] ซึ่งความช่วยเหลือทางการเงินได้คาดหวังจากอิทธิพลระหว่างประเทศมากกว่าจากประชากรบราซิลในประเทศ
ดูเพิ่ม[แก้]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "Museus em Números, Vol. 1" (PDF). Instituto Brasileiro de Museus – IBRAM. p. 73. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 29 October 2015.
- ↑ "200 Anos do Museu Nacional" (PDF). Associação Amigos do Museu Nacional. p. 8. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 8 July 2017.
- ↑ "Museum lives" (ภาษาโปรตุเกส). Eco & Youtube. สืบค้นเมื่อ 8 October 2018.
- ↑ "O Museu Nacional é uma instituição autônoma, integra..." (ภาษาโปรตุเกส). Museu Nacional Ufrj. สืบค้นเมื่อ 7 October 2018.
- ↑ 5.0 5.1 5.2 5.3 "Museu Nacional – UFRJ" (ภาษาโปรตุเกส). Museus do Rio. 2018. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 February 2017. สืบค้นเมื่อ 15 February 2017.
{{cite journal}}: Cite journal ต้องการ|journal=(help) - ↑ 6.0 6.1 Grande Enciclopédia Larousse Cultural. Santana de Parnaíba: Banco Safra. 1998. p. 4132.
- ↑ "O Museu" (ภาษาโปรตุเกส). Museu Nacional - UFRJ. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 February 2017. สืบค้นเมื่อ 15 February 2017.
{{cite journal}}: Cite journal ต้องการ|journal=(help) - ↑ "Arquivos do Museu Nacional Vol. 62 N. 3" (PDF). 2004. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 4 September 2018. สืบค้นเมื่อ 3 September 2018.
{{cite journal}}: Cite journal ต้องการ|journal=(help) - ↑ "A Revista Arquivos e a Biblioteca do Museu Nacional" (ภาษาโปรตุเกส). Revista do Arquivo Nacional. 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 เมษายน 2018. สืบค้นเมื่อ 15 กุมภาพันธ์ 2017.
{{cite journal}}: Cite journal ต้องการ|journal=(help) - ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อreuters20180902 - ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อbbc20180902 - ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อnoticiasBrazil20180902 - ↑ "Lessons from the destruction of the National Museum of Brazil". The Economist. สืบค้นเมื่อ 13 September 2018.
- ↑ "Incêndio que destruiu o Museu Nacional começou no ar-condicionado do auditório, diz laudo da PF". G1 (ภาษาโปรตุเกส). 4 April 2019. สืบค้นเมื่อ 4 April 2019.
- ↑ "Museu Nacional é liberado para ações de prevenção e estabilização". UOL (ภาษาโปรตุเกส). 14 September 2018. สืบค้นเมื่อ 15 September 2018.
- ↑ "Mais de 30 mil peças do passado da Família Imperial são encontradas durante obras no RioZoo". G1 (ภาษาโปรตุเกสแบบบราซิล). สืบค้นเมื่อ 5 April 2019.
- ↑ "Destruído por incêndio, Museu Nacional recebeu R$ 1,1 milhão em doações. Em dois dias, R$ 3 bilhões foram doados para reconstrução da Catedral Notre-Dame, na França". Folha De S.Paulo (ภาษาโปรตุเกสแบบบราซิล). สืบค้นเมื่อ 18 April 2019.
อ่านเพิ่ม[แก้]
- Araujo, Ana Lucia (April 2019). "The Death of Brazil's National Museum". The American Historical Review. 124 (2): 569–580. doi:10.1093/ahr/rhz177.
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
- National Museum website
- National Museum of Brazil ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (เก็บ index)
- The National Museum and its European employees Jens Andermann
- The National Museum at Rio de Janeiro Jens Andermann
- Guided visit to museum ที่ยูทูบ (โปรตุเกส)
