พรรคการเมืองปฏิรูป
พรรคการเมืองปฏิรูป Staatkundig Gereformeerde Partij | |
|---|---|
.svg){kind=logo} | |
| ชื่อย่อ | SGP |
| ประธาน | อาดริ ฟัน เฮเตอเริน |
| หัวหน้า | เกส ฟัน แดร์ สตาย |
| เลขาธิการ | เปเตอร์ เซเฟินแบร์เคิน |
| ผู้นำในวุฒิสภา | เปเตอร์ สคัลก์ |
| ผู้นำในสภาผู้แทนราษฎร | เกส ฟัน แดร์ สตาย |
| ผู้นำในรัฐสภายุโรป | แบร์ต-ยัน เราส์เซิน |
| ก่อตั้ง | 24 เมษายน ค.ศ. 1918 |
| แยกจาก | พรรคต่อต้านการปฏิวัติ |
| ที่ทำการ | Burgemeester van Reenensingel 101 เคาดา |
| ฝ่ายเยาวชน | เยาวชนพรรคการเมืองปฏิรูป |
| สมาชิกภาพ (ปี 2020) |  29,655 คน[1] |
| อุดมการณ์ | คริสเตียนฝ่ายขวา[2] อนุรักษ์นิยมสังคม[2] เทวาธิปไตย[3][4][5][6] ต่อต้านสหภาพยุโรป[7] |
| จุดยืน | ฝ่ายขวา[8][9][10] |
| ศาสนา | ลัทธิคาลวิน โปรเตสแตนต์[11] |
| สี | น้ำเงินและส้ม |
| สภาผู้แทนราษฎร | 3 / 150 |
| วุฒิสภา | 2 / 75 |
| สภาจังหวัด | 14 / 570 |
| รัฐสภายุโรป | 1 / 29 |
| ข้าหลวงในพระมหากษัตริย์ | 0 / 12 |
| เว็บไซต์ | |
| www.sgp.nl | |
| การเมืองเนเธอร์แลนด์ รายชื่อพรรคการเมือง การเลือกตั้ง | |
พรรคการเมืองปฏิรูป (ดัตช์: Staatkundig Gereformeerde Partij หรือย่อเป็น SGP) เป็นพรรคการเมืองที่นิยมลัทธิคาลวินออร์ทอดอกซ์ในประเทศเนเธอร์แลนด์[12] คำว่าปฏิรูปนี้ไม่ได้หมายถึงการปฏิรูปการเมือง แต่เป็นคำที่มีความหมายเดียวกับลัทธิคาลวินซึ่งเป็นสาขาหลักของนิกายโปรเตสแตนต์ในศาสนาคริสต์ พรรคนี้เป็นหนึ่งในพรรคการเมืองที่เก่าแก่ที่สุดในเนเธอร์แลนด์ ปัจจุบันเป็นเป็นพรรคฝ่ายค้านที่มีอุดมการณ์ทางออร์ทอดอกซ์
อ้างอิง
[แก้]- ↑ "Forum voor Democratie qua ledental de grootste partij van Nederland" (PDF). Documentatiecentrum Nederlandse Politieke Partijen (ภาษาดัตช์). สืบค้นเมื่อ 27 January 2020.
- ↑ 2.0 2.1 Nordsieck, Wolfram (2017). "Netherlands". Parties and Elections in Europe. สืบค้นเมื่อ 4 August 2018.
- ↑ Wijbrandt van van Schuur; Gerrit Voerman (2010). "Democracy in Retreat? Decline in Political Party Membership: The Case of the Netherlands". ใน Barbara Wejnert (บ.ก.). Democratic Paths and Trends. Emerald. p. 29. ISBN 978-0-85724-091-0. สืบค้นเมื่อ 20 August 2012.
- ↑ Jean-Yves Camus (2013). "The european extreme right and religious extremism". ใน Andrea Mammone; Emmanuel Godin; Brian Jenkins (บ.ก.). Varieties of Right-Wing Extremism in Europe. Routledge. p. 111. ISBN 978-1-136-16751-5.
- ↑ Brent F. Nelsen; James L. Guth. Religion and the Struggle for European Union: Confessional Culture and the Limits of Integration. Georgetown University Press. p. 312. ISBN 978-1-62616-070-5.
- ↑ Christoph Jedan (2013). "Overcoming the divide between religious and secular values: Introductory essay". ใน Christoph Jedan (บ.ก.). Constellations of Value: European Perspectives on the Intersections of Religion, Politics and Society. LIT Verlag Münster. p. 14. ISBN 978-3-643-90083-8.
- ↑ Benjamin LeRuth; Yordan Kutiyski; André Krouwel; Nicholas J Startin (2017). "Does the Information Source Matter? Newspaper Readership, Political Preferences and Attitudes Toward the EU in the UK, France and the Netherlands". ใน Manuela Caiani; Simona Guerra (บ.ก.). Euroscepticism, Democracy and the Media: Communicating Europe, Contesting Europe. Palgrave Macmillan UK. p. 105. ISBN 978-1-137-59643-7.
- ↑ Arthur S. Banks; Thomas C. Muller; William Overstreet; Sean M. Phelan; Hal Smith (2000). Political Handbook of the World 1999. Cq Pr. p. 696. ISBN 978-0-933199-14-9.
- ↑ Nicola Maggini (2016). Young People's Voting Behaviour in Europe: A Comparative Perspective. Palgrave Macmillan UK. p. 115. ISBN 978-1-137-59243-9.
- ↑ Voerman, Gerrit; Lucardie, Paul (July 1992). "The extreme right in the Netherlands. The centrists and their radical rivals". European Journal of Political Research. 22 (1): 36, 51. doi:10.1111/j.1475-6765.1992.tb00304.x.
- ↑ Amir Abedi (2004). Anti-political Establishment Parties: A Comparative Analysis. Psychology Press. p. 62. ISBN 978-0-415-31961-4.
- ↑ แหล่งข้อมูลต่อไปนี้รวบรวมสื่อที่แสดงว่าพรรคการเมืองปฏิรูปเป็นพรรคการเมืองที่นิยมลัทธิคาลวิน:
- J Denis Derbyshire; Ian Derbyshire (1989). Political Systems Of The World. Allied. p. 119. ISBN 978-81-7023-307-7.
- Veit Bader (2008). Secularism or Democracy?: Associational Governance of Religious Diversity. Amsterdam University Press. p. 146. ISBN 978-90-5356-999-3. สืบค้นเมื่อ 20 August 2012.
- Monique Leijenaar; Kees Niemöller (1997). "The Netherlands". ใน Pippa Norris (บ.ก.). Passages to Power: Legislative Recruitment in Advanced Democracies. Cambridge University Press. p. 132. ISBN 978-0-521-59908-5. สืบค้นเมื่อ 20 August 2012.
- van Outeren, Emilie (2010-04-13). "Forcing a party to accept women easier said than done". Archief. NL: NRC. สืบค้นเมื่อ 2013-08-28.[ลิงก์เสีย]
- Dimitri Almeida (2012). The Impact of European Integration on Political Parties: Beyond the Permissive Consensus. CRC Press. p. 118. ISBN 978-1-136-34039-0. สืบค้นเมื่อ 20 August 2012.