ผู้ใช้:Pomznp/ทดลองเขียน

ปัสโต (ประเทศโคลอมเบีย)

ซานฮวนเดปัสโต บัสตอก
เทศบาลและเมือง
ซานฮวนเดปัสโต
บนลงล่างและซ้ายไปขวา: ภาพมุมสูงของปัสโต ใกล้ภูเขาไฟกาเลรัส, กาเตรดัลเดปัสโต; จัตุรัสเมืองปัสโต, ศาลาว่าการปัสโต, ขบวนพาเหรดในเทศกาลดำขาว, โรงละครอิมพีเรียล และโบสถ์ซาน เฟลิเป เนริ
ธง ตราอาร์ม
สมญา:  Ciudad Sorpresa (Surprise City) Ciudad Teológica (Theological City) Tierra del Galeras (Galeras's Land)
คำขวัญ:  "Muy Noble Y Muy Leal Ciudad de San Juan de Pasto" (ผู้สูงศักดิ์และภักดีแห่งเมืองซานฮวนเดปัสโต)
แผนที่จังหวัดนาริญโญเน้นเทศบาลซานฮวนเดปัสโต (สีแดงอ่อน) และเมืองปัสโต (สีแดงเข้ม)
ซานฮวนเดปัสโต ที่ตั้งในประเทศโคลอมเบีย
พิกัด: 01°12′28″N 77°16′38″W
ประเทศ	โคลอมเบีย
ภูมิภาค	ภูมิภาคแปซิฟิค/ภูมิภาคแอนดีส
จังหวัด	นาริญโญ
ก่อตัั้ง	ค.ศ. 1537
จัดตั้ง	24 มิถุนายน ค.ศ. 1539 (หุบเขาอาตริซ)
ผู้ก่อตั้ง	เซบัสเตียน เด เบลาลคาซาร์
ตั้งชื่อจาก	ยอห์นผู้ให้บัพติศมา
การปกครอง
• ประเภท	เทศบาล
• นายกเทศมนตรี	เปโดร บิเซนเต โอบานโด
พื้นที่
• เทศบาลและเมือง	1,099 ตร.กม. (424 ตร.ไมล์)
• เขตเมือง	25.07 ตร.กม. (9.68 ตร.ไมล์)
ความสูง	2,527 เมตร (8,291 ฟุต)
ประชากร  (ค.ศ. 2018)
• เทศบาลและเมือง	392,930 คน
• ความหนาแน่น	360 คน/ตร.กม. (930 คน/ตร.ไมล์)
• เขตเมือง	308,095 คน
• ความหนาแน่นเขตเมือง	12,000 คน/ตร.กม. (32,000 คน/ตร.ไมล์)
เดมะนิม	ปัสตูโซ
เขตเวลา	UTC-5 (เขตเวลาตะวันออก)
รหัสไปรษณีย์	520001-520099
รหัสพื้นที่	57 + 2
เว็บไซต์	เว็บไซต์ทางการ (ในภาษาสเปน)

ปัสโต (สเปน: Pasto) มีชื่ออย่างเป็นทางการว่า ซานฮวนเดปัสโต (สเปน: San Juan de Pasto) เป็นเทศบาลและเมืองหลวงของจังหวัดนาริญโญของประเทศโคลอมเบีย โดยตั้งอยู่ใกล้กับภูเขาไฟกาเลรัสในหุบเขาอาตริซทางตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศในภูมิภาคแอนดีส

ประวัติ

ปัสโตก่อตั้งขึ้นในปี 1537 โดย Sebastián de Belalcázar ผู้พิชิตชาวสเปน ในปี ค.ศ. 1539 ลอเรนโซ เด อัลดานา ซึ่งเป็นผู้พิชิตชาวสเปนเช่นกัน ได้ย้ายเมืองไปยังที่ตั้งปัจจุบัน และสถาปนาภายใต้ชื่อ "ซานฮวนเดปัสโต" ผู้สนับสนุนหลักต่อเศรษฐกิจและการขยายตัวของ Pasto คือชายชาวอิตาลีชื่อ Guido Bucheli

ปัสโตเป็นศูนย์กลางการปกครอง วัฒนธรรม และศาสนาของภูมิภาคมาตั้งแต่สมัยอาณานิคม ด้วยเหตุนี้ เมืองนี้จึงได้ชื่อว่าเป็นเมืองศาสนศาสตร์แห่งโคลอมเบีย ในช่วงสงครามประกาศอิสรภาพกับสเปน ปัสโตเป็นเมืองที่นับถือกษัตริย์ ส่วนหนึ่งเนื่องมาจากจุดยืนทางการเมืองนี้ และเนื่องจากที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ หลังจากได้รับเอกราช ปาสโตยังคงโดดเดี่ยวจากส่วนที่เหลือของโคลอมเบียเป็นเวลานาน

ชื่อ

นิรุกติศาสตร์ของคำว่า Pasto สามารถสืบย้อนไปถึงคนพื้นเมืองที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคนี้เมื่อการมาถึงของผู้พิชิตชาวสเปนคือ Pastos อย่างไรก็ตาม หุบเขา Atriz เองก็เป็นที่อยู่อาศัยของ Quillacingas ในการสำรวจสำมะโนประชากรโคลอมเบียปี 2018 มีผู้คน 163,873 คนที่ระบุตนเองว่าเป็นพาสต้า และในการสำรวจสำมะโนประชากรเอกวาดอร์ปี 2010 มีผู้คน 1,409 คนที่ระบุตนเองว่าเป็นพาสต้า

ภูมิศาสตร์

ภูมิประเทศ

พื้นที่ส่วนใหญ่ของปัสโตมีความสูงระหว่าง 2,520 เมตร (8,270 ฟุต) ถึง 2,700 เมตร (8,900 ฟุต) เหนือระดับน้ำทะเล ในขณะที่ชุมชนบางแห่งสูงกว่า 3,000 เมตร (9,800 ฟุต) บนด้านข้างของภูเขาไฟกาเลรัส ซึ่งอยู่ที่ 4,276 เมตร (14,029 ฟุต)

ภาพมุมสูงของปัสโต ถ่ายจากทิศเหนือ

ภูมิอากาศ

ภายใต้การแบ่งเขตภูมิอากาศแบบเคิพเพิน ปัสโตมีภูมิอากาศแบบเมดิเตอร์เรเนียนในฤดูร้อนที่อบอุ่นซึ่งได้รับอิทธิพลจากความสูงจากระดับน้ำทะเล ซึ่งมีแนวโน้มที่จะมีฤดูฝนในซีกโลกใต้ เช่น ส่วนของกีโตซึ่งอยู่ทางใต้ของเส้นศูนย์สูตร ปัสโตมีอุณหภูมิค่อนข้างสม่ำเสมอตลอดทั้งปี แม้ว่าเมืองนี้จะตั้งอยู่ใกล้เส้นศูนย์สูตร เนื่องจากมีระดับความสูงสูง อุณหภูมิเฉลี่ยที่สูงของปาสโตโดยทั่วไปจะอยู่ระหว่าง 15 ถึง 18 °C (59.0 ถึง 64.4 °F) ในขณะที่อุณหภูมิต่ำโดยเฉลี่ยมักจะอยู่ระหว่าง 9 ถึง 11 ° C (48.2 และ 51.8 °F) Pasto มีปริมาณน้ำฝนเฉลี่ยประมาณ 800 มิลลิเมตรหรือ 31 นิ้วต่อปี

ข้อมูลภูมิอากาศของปัสโต ประเทศโคลอมเบีย (ค.ศ. 1981–2010)
เดือน	ม.ค.	ก.พ.	มี.ค.	เม.ย.	พ.ค.	มิ.ย.	ก.ค.	ส.ค.	ก.ย.	ต.ค.	พ.ย.	ธ.ค.	ทั้งปี
อุณหภูมิสูงสุดที่เคยบันทึก °C (°F)	25.2 (77.4)	24.7 (76.5)	22.0 (71.6)	23.1 (73.6)	22.3 (72.1)	23.1 (73.6)	21.7 (71.1)	23.0 (73.4)	23.0 (73.4)	24.0 (75.2)	23.2 (73.8)	23.1 (73.6)	25.2 (77.4)
อุณหภูมิสูงสุดเฉลี่ย °C (°F)	17.0 (62.6)	17.2 (63)	17.3 (63.1)	17.5 (63.5)	17.4 (63.3)	16.8 (62.2)	16.3 (61.3)	16.7 (62.1)	17.5 (63.5)	17.8 (64)	17.4 (63.3)	17.3 (63.1)	17.2 (63)
อุณหภูมิเฉลี่ยแต่ละวัน °C (°F)	12.9 (55.2)	13.1 (55.6)	13.1 (55.6)	13.3 (55.9)	13.3 (55.9)	12.9 (55.2)	12.4 (54.3)	12.5 (54.5)	12.9 (55.2)	13.0 (55.4)	12.9 (55.2)	12.9 (55.2)	12.9 (55.2)
อุณหภูมิต่ำสุดเฉลี่ย °C (°F)	9.5 (49.1)	9.6 (49.3)	9.7 (49.5)	10.0 (50)	10.1 (50.2)	10.0 (50)	9.4 (48.9)	9.4 (48.9)	9.3 (48.7)	9.4 (48.9)	9.6 (49.3)	9.6 (49.3)	9.6 (49.3)
อุณหภูมิต่ำสุดที่เคยบันทึก °C (°F)	3.5 (38.3)	1.0 (33.8)	1.3 (34.3)	1.2 (34.2)	4.5 (40.1)	3.4 (38.1)	3.0 (37.4)	3.8 (38.8)	3.6 (38.5)	1.0 (33.8)	4.4 (39.9)	0.0 (32)	0.0 (32)
ปริมาณฝน มม (นิ้ว)	69.1 (2.72)	65.7 (2.587)	81.1 (3.193)	87.1 (3.429)	77.6 (3.055)	44.7 (1.76)	32.8 (1.291)	25.0 (0.984)	63.9 (2.516)	95.5 (3.76)	101.1 (3.98)	82.9 (3.264)	826.5 (32.539)
ความชื้นร้อยละ	82	81	83	82	81	79	77	74	75	79	83	83	80
วันที่มีฝนตกโดยเฉลี่ย (≥ 1 mm)	17	16	19	20	20	17	15	14	14	17	19	20	208
จำนวนชั่วโมงที่มีแดด	111.6	87.6	83.7	84.0	93.0	102.0	111.6	111.6	99.0	102.3	105.0	108.5	1,199.9
แหล่งที่มา: Instituto de Hidrologia Meteorologia y Estudios Ambientales

ประชากรศาสตร์

การศึกษา

มีมหาวิทยาลัยหลายแห่งที่มีนักศึกษาจาก Pasto และจากเมืองอื่นๆ ในNariño บางแห่ง ได้แก่:

• มหาวิทยาลัยนาริญโญ
• มหาวิทยาลัยแมเรียน
• มหาวิทยาลัยสหกรณ์โคลัมเบีย
• มูลนิธิมหาวิทยาลัยซานมาร์ติน[9]
• สถาบันมหาวิทยาลัยเซสมัก
• มหาวิทยาลัยอันโตนิโอ นาริโน
• มหาวิทยาลัยเปิดและทางไกลแห่งชาติ - UNAD
• โรงเรียนอุดมศึกษารัฐประศาสนศาสตร์ - ESAP
• บริษัทมหาวิทยาลัยอิสระแห่งNariño[10]

เศรษฐกิจ

ในเขตเทศบาล 11.1% ของสถานประกอบการอุทิศให้กับอุตสาหกรรม 56.0% เพื่อการค้า; การบริการ 28.9% และ 4.1% สำหรับกิจกรรมอื่น ๆ

ในเขตเมือง กิจกรรมทางเศรษฐกิจหลักคืออุตสาหกรรมการค้าและบริการ รวมถึงธุรกิจขนาดเล็กบางแห่ง ซึ่งประมาณครึ่งหนึ่งเป็นการผลิตงานฝีมือ บริษัทขนาดใหญ่ใน Nariño ตั้งอยู่ใน Pasto และส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการผลิตอาหาร เครื่องดื่ม และเฟอร์นิเจอร์ สำหรับการพัฒนาการค้าส่วนใหญ่กับประเทศเพื่อนบ้านอย่างเอกวาดอร์มีศูนย์การค้าหลายแห่ง หอการค้า Pasto ก่อตั้งขึ้นในปี พ.ศ. 2461 และตามรายงานประจำปี พ.ศ. 2551 มีสถานประกอบการเชิงพาณิชย์ 14,066 แห่ง โดย 58.5% ประกอบการค้าและซ่อมแซมยานพาหนะ ในพื้นที่ชนบท ส่วนใหญ่จะมีการทำฟาร์มและการเลี้ยงปศุสัตว์ เช่นเดียวกับอุตสาหกรรมเหมืองแร่ขนาดเล็ก[7]

การคมนาคม

ทางอากาศ

ปัสโตมีท่าอากาศยานแอนโตนิโอนาริโญญเป็นท่าอากาศยานหลัก โดยตั้งอยู่ในชาชากวี ห่างจากปัสโต 35 กิโลเมตร โดยมีอาเบียงกาเป็นสายการบินผู้ให้บริการเที่ยวบินภายในประเทศ

วัฒนธรรม

ศิลปะและเทศกาล

หนึ่งในเทศกาลที่สำคัญที่สุดของปัสโต คือ เทศกาลดำขาว

เมืองพี่น้อง

• ซานมิเกลเดตูกูมัน
• ลาตากุนกา
• เมเดยิน

ท่าอากาศยานและอวกาศยานโมฮาวี

ท่าอากาศยานและอวกาศยานโมฮาวี Mojave Air and Space Port
โมฮาวีในปี ค.ศ. 2023
IATA: MHV ICAO: KMHV
ข้อมูลสำคัญ
การใช้งาน	สาธารณะ
เจ้าของ	แอร์พอร์ตดิสทริค
ผู้ดำเนินงาน	อีสต์เคอร์นแอร์พอร์ตดิสทริค
พื้นที่บริการ	โมฮาวี
สถานที่ตั้ง	โมฮาวี รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐ
วันที่เปิดใช้งาน	ค.ศ. 1935
ฐานการบิน	เวอร์จินกาแลกติก
ความสูงเหนือระดับน้ำทะเล	854 เมตร / 2,801 ฟุต
พิกัด	35°03′34″N 118°09′06″W
เว็บไซต์	www.mojaveairport.com
ทางวิ่ง
ทิศทาง ความยาว พื้นผิว เมตร ฟุต 12/30 3,811 12,503 แอสฟอลต์คอนกรีต 08/26 2,149 7,049 แอสฟอลต์ 04/22 1,447 4,746 แอสฟอลต์
อ้างอิง: องค์การบริหารการบินแห่งชาติ

ท่าอากาศยานและอวกาศยานโมฮาวี ณ ทุ่งรูทัน (อังกฤษ: Mojave Air and Space Port at Rutan Field) (IATA: MHV, ICAO: KMHV) เป็นท่าอากาศยานและท่าอวกาศยานที่ตั้งอยู่ในโมฮาวี รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐ ดำเนินการเป็นท่าอากาศยาน

ประวัติ

ตราสัญลักษณ์เอ็มซีเอเอสโมฮาวีบนหน้าไม้ขีดไฟ

ในปี 1935 เทศมณฑลเคอร์นได้จัดตั้ง ท่าอากาศยานโมฮาวี ขึ้น ห่างจากโมฮาวี รัฐแคลิฟอร์เนียทางตะวันออกประมาณ 0.8 กิโลเมตร (0.5 ไมล์) เพื่อให้บริการกิจการเหมืองแร่ทองคำและเงินในพื้นที่ โดยเริ่มแรกมีทางวิ่งดินสองเส้น แต่ไม่มีจุดบริการเชื้อเพลิงหรือสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ ในปี 1941 คณะกรรมการการบินพลเรือน (ซีเอบี) ได้เข้ามาปรับปรุงท่าอากาศยานเพื่อใช้ในการทหาร โดยได้สร้างทางวิ่งแอสฟอล์ตสองเส้นที่ความยาว 1,372 เมตรและกว้าง 46 เมตร (ยาว 4,500 ฟุต, กว้าง 150 ฟุต) และทางขับเครื่องบิน โดยเทศมณฑลเคอร์นได้อนุญาตให้ซีเอบีเข้ามาใช้ท่าอากาศยานในช่วงสงคราม

หลังการโจมตีเพิร์ลฮาร์เบอร์โดยจักรวรรดิญี่ปุ่นในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1941 เหล่านาวิกโยธินสหรัฐได้เข้มาใช้ท่าอากาศยาน โดยได้จัดตั้งเป็น

เมฆิกานาเดอาเบียซิออน

หน้านี้เกี่ยวกับสายการบินเดิมที่ใช้ชื่อเมฆิกานาเดอาเบียซิออน สำหรับสายการบินใหม่ที่ปฏิบัติการด้วยชื่อเดียวกัน ซึ่งเริ่มดำเนินการใน ค.ศ. 2023 ดูที่ อาเอโรลิเนอาเดลเอสตาโดเมฆิกาโน

เมฆิกานาเดอาเบียซิออน

IATA ICAO รหัสเรียก MX MXA MEXICANA
ก่อตั้ง	12 กรกฎาคม ค.ศ. 1921 (102 ปี)
เริ่มดำเนินงาน	30 สิงหาคม ค.ศ. 1921 (102 ปี)
เลิกดำเนินงาน	28 สิงหาคม ค.ศ. 2010 (13 ปี)
ท่าหลัก	กังกุน เม็กซิโกซิตี–นานาชาติ กัวดาลาฮารา
เมืองสำคัญ	ชิคาโก–โอแฮร์ ลอสแอนเจลิส โมเรเลีย ติฆัวนา ซากาเตกัส
สะสมไมล์	เมฆิกานาโก
พันธมิตรการบิน	สตาร์อัลไลแอนซ์ (ค.ศ. 2000–2004) วันเวิลด์ (ค.ศ. 2009–2010)
บริษัทลูก	อาเอโรการีเบ อาเอโรมอนเตร์เรย์ เมฆิกานาการ์โก เมฆิกานากลิก เมฆิกานาลิงก์
บริษัทแม่	เซเดนา
สำนักงานใหญ่	อาคารเมฆิกานาเดอาเบียซิออน เม็กซิโกซิตี, ประเทศเม็กซิโก
บุคลากรหลัก	เฆราร์โด บาดิน
เว็บไซต์	www.mexicana.gob.mx

เมฆิกานาเดอาเบียซิออน (สเปน: Mexicana de Aviación) เรียกโดยทั่วไปว่า เมฆิกานา เป็นสายการบินที่เก่าแก่ที่สุดของประเทศเม็กซิโก โดยเริ่มดำเนินการตั้งแต่เดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1921 ก่อนที่จะเลิกดำเนินการในปี 2010 เมฆิกานาเคยเป็นสายการบินแห่งชาติและสายการบินที่ใหญ่ที่สุดของประเทศ

ในปี 2023 เซเดนา–ภายใต้กระทรวงกลาโหม ได้ทำการฟื้นฟูกิจการของสายการบินอีกครั้ง โดยใช้ชื่ออาเอโรลิเนอาเดลเอสตาโดเมฆิกาโน ซึ่งเริ่มดำเนินการในเดือนธันวาคม ค.ศ. 2023 ด้วยชื่อเมฆิกานาเช่นเดิม

ประวัติ

แอร์บัส เอ319 ของเมฆิกานาขณะลงจอดที่ท่าอากาศยานแวนคูเวอร์ (2001)

เมฆิกานาเป็นสายการบินแรกของประเทศเม็กซิโก เป็นสายการบินที่เก่าที่สุดในอเมริกาเหนือและเป็นอันดับที่สี่ของโลกที่ดำเนินการในชื่อเดิม ตามหลังเคแอลเอ็มของเนเธอร์แลนด์ อาเบียงกาของโคลอมเบีย และควอนตัสของออสเตรเลีย นอกเหนือจากการดำเนินการภายในประเทศของสายการบินแล้วเมฆิกานายังให้บริการเที่ยวบินสู่จุดหมายปลายทางระหว่างประเทศในอเมริกาเหนือ อเมริกากลาง หมู่เกาะแคริบเบียน อเมริกาใต้ และยุโรป โดยมีฐานการบินหลักที่ท่าอากาศยานนานาชาติเบนิโต ฆัวเรซในเม็กซิโกซิตี และมีท่ารองที่ท่าอากาศยานนานาชาติกังกุนและท่าอากาศยานนานาชาติมิเกล อิดัลโก อี โกสติยาในกัวดาลาฮารา

เมฆิกานาแข่งขันกับอาเอโรเมฆิโก (ถึงแม้เมฆิกานาจะมีข้อตกลงการบินร่วมกับสายการบินในบางเส้นทางก็ตาม) และสายการบินราคาประหยัดอย่างโบลาริสและอินเตร์เฆต

ในปี 2009 เมฆิกานากรุ๊ป (รวมเมฆิกานากลิกและเมฆิกานาลิงก์) ได้ขนส่งผู้โดยสารกว่า 11 ล้านคน (6.6 ล้านในเที่ยวบินภายในประเทศและ 4.5 ในเที่ยวบินระหว่างประเทศ) ด้วยเครื่องบิน 110 ลำในฝูงบิน

หลังจากเริ่มเข้าร่วมกลุ่มพันธมิตรสตาร์อัลไลแอนซ์ในปี 2000 เมฆิกานาออกจากเครือข่ายในปี 2004 ก่อนที่จะเข้าร่วมวันเวิล์ดในวันที่ 10 พฤศจิกายน ค.ศ. 2009 เมฆิกานาได้เข้าสู่กระบวนการล้มละลายในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 2010 หลังจากที่พยายามปรับโครงสร้างองค์กร และได้เลิกการดำเนินงานในวันที่ 28 สิงหาคม ค.ศ. 2010 นอกจากนี้แล้วสายการบินลูก เมฆิกานากลิกและเมซิกานาลิงก์ ก็ได้เลิกดำเนินการเช่นเดียวกัน ในวันที่ 24 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2012 เมฆิกานาได้ประกาศเป็นครั้แรกว่าเมดแอตแลนติกเข้าซื้อสายการบินด้วยเงิน 300 ล้านดอลลาร์สหรัฐ

ในวันที่ 4 เมษายน ค.ศ. 2014 ได้มีการตัดสินให้เมฆิกานาเป็นผู้มีหนี้สินพ้นตัวและล้มละลายรวมถึงสั่งให้ขายทรัพย์สินของสายการบิน เดิมเมฆิกานามีสำนักงานใหญ่ที่อาคารเมฆิกานาเดอาเบียซิออนในเม็กซิโกซิตี ในเดือนมกราคม ค.ศ. 2023 รัฐบาลเม็กซิโกได้เข้าซื้อทรัพย์สินของสายการบิน โดยมีแผนที่จะฟื้นฟูกิจการสายการบินราคาประหยัดนี้ใหม่อีกครั้ง โดยให้อยู่ภายใต้เซเดนา–กระทรวงกลาโหมเม็กซิโก

1920s: ช่วงแรก

แอล.เอ. วินชิปและแฮรรี เจ. ลอว์ซันได้ร่วมกันก่อตั้ง กอมปัญเญียเมฆิกานาเดตรังช์ปอร์ตาซิออนอาเรอาอาลาซาซอน หรือ เซเอเมเตอา ซึ่งโกซิตีไปยังตัมปิโกและมาตาโมโรสด้วยเครื่องบินลินคอล์นสแตนดาร์ด แอล.เอส.5 ซึ่งทั้งสองเมืองนั้นเป็นเมืองที่มีบทบาทสำคัญในฐานะที่เป็นเมืองที่ตั้งอยู่ใกล้กับแหล่งน้ำมันดิบในอ่าวเม็กซิโก ต่อมาในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1924 วิลเลียม แลนตี มัลลอรีและจอร์จ ริห์ล ได้ร่วมกันก่อตั้ง กอมปัญเญียเมฆิกานาเดอาเบียซิออน (แปลตรงตัว: "บริษัทการบินเม็กซิโก" หรือ "บริษัทสายการบินเม็กซิโก") ซึ่งทำการบินไปยังตัมปิโกและมาดาโมโรสจากเม็กซิโกซิตีเช่นเดียวกัน

เมฆิกานาก่อตั้งขึ้นหลังจากกอมปัญเญียเมฆิกานาเดอาเบียซิออนเข้าซื้อสินทรัพย์ของเซเอเมเตอา ทำให้สามารถเริ่มทำการบินได้ ในปี 1925 เชอร์แมน แฟร์ไชลด์ได้เข้าซื้อหุ้น 20% ในสายการบิน ทำให้เริ่มมีการนำเครื่องบินแฟร์ไชลด์ เอฟซี2 ในปี 1928 ต่อมาในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1929 ฮวน ทริปเปจากแพนแอมได้เข้าซื้อหุ้นส่วนใหญ่ของสายการบิน และได้เริ่มทำการบินระหว่างประเทศสู่จุดหมายปลายทางในสหรัฐ โดยใช้เครื่องบินฟอร์ด ไตรมอร์เตอร์ในการบินเส้นทางเม็กซิโกซิตี-ทักซ์ปัน-ตัมปิโก-บราวน์สวิลล์ โดยได้มีชาลส์ ลินด์เบิร์กเป็นนักบินในเที่ยวบินแรก

1930-1950s

ในช่วงคริสศตวรรษที่ 1930 เมฆิกานาได้มีการพัฒนาในหลากหลายด้าน สายการบินเริ่มทำการบินจากบราวน์สวิลล์ไปยังกัวเตมาลาซิตี โดยมีจุดแวะพักที่เบรากรุซ มินาติตลัน อิฆเตเปค และตาปาชูลา นอกจากนี้แล้วยังเพิ่มเส้นทางบินไปยังเอลซัลวาดอร์ คอสตาริกา คิวบา นิการากัว และปานามา ซึ่งร่วมมือกับแพนแอมในการทำการบินจากฐานการบินไมแอมีของแพนแอม (แพนแอมเป็นผู้ทำการบินจากเม็กซิโกซิตีไปยังไมอามี) ในวันที่ 3 มกราคม ค.ศ. 1936 เมฆิกานาทำการบินไปยังลอสแอนเจลิส ซึ่งเป็นสายการบินต่างประเทศสายแรกที่ทำการบินไปยังที่นี้

ในช่วงคริสศตวรรษที่ 1940 เป็นช่วงเวลาที่เมฆิกานาได้พัฒนาเส้นทางภายในประเทศเป็นหลัก แต่เมฆิกานาก็เริ่มทำการบินเส้นทางบินระหว่างประเทศบ้าง เช่น เที่ยวบินจากเม็กซิโกซิตีไปยังอาบานา เมฆิานาเริ่มเส้นทางสู่มอนเตร์เรย์ นวยโวลาเรโด และเมริดา นอกจากนี้ยังทำการบินเที่ยวบินกลางคืนไปยังลอสแองลิสเพิ่มเติม เป็นการเริ่มการทำการบินเที่ยวบินกลางคืนของสายการบิน ต่อมาจึงมีการทำเที่ยวบินกลางคืนสู่เมริดา เดิมเมฆิกานาใช้เครื่องบินดักลาส ดีซี-2 สำหรับเที่ยวบินระหว่างประเทศนี้ ตามกาลเวลาสายการบินก็ได้เปลี่ยนมาใช้เครื่องบินที่ใหญ่ขึ้น เช่น ดักลาส ดีซี-3 และดักลาส ดีซี-4 โดยการนำดีซี-4 มาประจำการทำให้สายการบินสามารถทำการบินตรงจากเม็กซิโกซิตีไปยังลอสแอนเจลิสได้โดยไม่ต้องแวะพัก และในช่วงเวลานี้ เมฆิกานาได้ตั้งโรงเรียนการบินในเม็กซิโกซิตี

ในช่วงคริสศตวรรษที่ 1950 เป็นช่วงที่เมฆิกานาพัฒนาช้าลง โดยในช่วงนี้มีการเริ่มประจำการของเครื่องบินดักลาส ดีซี-6 และการปรับปรุงการทำงานของพนักงานด้วยการเปิดโรงเรียนฝึกหัดพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน เครื่องบินดีซี-6 ได้นำมาทำการบินในเที่ยวบินจากเม็กซิโกซิตีไปยัง ปูเอร์โตบายาร์ตาและโออาฆากา และเริ่มบินเส้นทางไปยังแซนแอนโทนิโอ, รัฐเท็กซัส

1960s: การเข้ามาของอากาศยานไอพ่น

เดอ ฮาวิลแลนด์ คอเม็ทเป็นเครื่องบินไอพ่นรุ่นแรกของสายการบิน

ในช่วงคริสศตวรรษที่ 1960 เมฆิกานาได้สั่งซื้อเดอ ฮาวิลแลนด์ คอเม็ท 4ซี จำนวนสี่ลำ การนำเครื่องบินรุ่นดังกล่าวเข้ามาประจำการในวันที่ 4 กรกฎาคม ค.ศ. 1960 นับเป็นการเริ่มต้นสมัยอากาศยานไอพ่นของสายการบิน โดยทำการบินเที่ยวบินแรกจากเม็กซิโกซิตีไยังลอสแอนเจลิส แม้ว่าสายการบินจะมีเครื่องบินที่ล้ำสมัย แต่ทีการแข่งขันสูง ในช่วงปลายทศวรรษเมฆิกานาได้ประกาศล้มละลาย แต่เมฆิกานายังสามารถเริ่มนำเครื่องบินโบอิง 727-100 เข้ามาประจำการได้ ในปี 1967 สายการบินทำการบินไปยังหจุดหมายปลายทางในสหรัฐ ได้แก่ คอร์ปัสคริสตี แดลลัส และแซนแอนโทนิโอในรัฐเท็กซัส ชิคาโกในรัฐอิลลินอย ลอสแอนเจลิสในรัฐแคลิฟอร์เนีย และไมอามีในรัฐฟลอริดา และยังทำการบินไปยังอาบานา ประเทศคิวบา และ คิงส์ตันและมอนเตโกเบย

ปัญหาทาการเงินของสายการบินได้นำมาสู่การเปลี่ยนชุดเจ้าหน้าที่บริหารในวันที่ 15 มกราคม ค.ศ. 1968 โดยมีเครสเซนซิโอ บาเยสเตรอสเป็นประธานและ มานูเอล โซซา เด ลา เบกาเป็นซีอีโอ โดยแผนการฟื้นฟูกิจการของชุดเจ้าหน้าที่บริหารชุดนี้

อย่างไรก็ตาม ปี 1969 เป็นปีที่สายการบินจะต้อประสบกับเหตุเครื่องบินโบอิง 727 ตกสองลำ ลำแรกตกในสภาพอากาศเลวร้ายขณะทำการบินจากเม็กซิโกวิตีไปยังมอนเตร์เรย์ โดยลำที่สองตกขณะทำการบินจากชิคาโกกลับมาเม็กซิโกซิตี

1970-1990s

โบอิง 727-200 แอดวานซ์ของเมฆิกานาที่ท่าอากาศยานไมแอมี (1990)

ในปี 1971 เมฆิกานาเริ่มทำการบินไปยังท่าอากาศยานนานาชาติลุยส์ มูญโญส มารินในซานฮวน ปวยร์โตรีโก ซึ่งเป็นเส้นทางที่สาการบินทำการบินติดต่อกันเป็นเวลากว่า 25 ปี โดยดำเนินจากเม็กซิโกซิตี แต่มีบางช่วงที่มีจุดแวะพักที่เมริดา และเริ่มทำการบินไปยังเดนเวอร์ รัฐโคโลราโด สายการบินได้ขยายฝูงบินอย่างต่อเนื่อง โดยได้มีเครื่องบินไอพ่นประจำการอยู่ 19 ลำ มากที่สุดในละตินอเมริกา ณ เวลานั้น นอกจากนั้นแล้วสายการบินยังได้เริ่มใช้เครื่องจำลองการบิของเครื่องบินโบอิง 727 ที่ฐานการบินหลักในท่าอากาศยานนานาชาติเม็กซิโกวิตี ในช่วงเวลานี้เมฆิกานาเป็นผู้ให้บริการโบอิง 727 รายใหย่ที่สุดนอกสหรัฐ

ในโอกาสวาระครบรอบ 50 ปีของสายการบิน ได้มีการสร้างอนุสรณ์สถานให้กับเมฆิกานาเดอาเบียซิออนในฐานะที่เป็นสายการบินแรกของประเทศ ภายในหลังปี 2010 อนุสรณ์สถานนี้เป็นตัวแทนของอุตสาหกรรมกาบินของเม็กซิโกและสายการบินต่างๆ ที่เคยให้บริการในประเทศ

ในช่วงคริสศตวรรษที่ 1980 เมฆิกานามีอัตราการเติบโตที่คงที่ แต่ก็มีเหตุการณ์สำคัญบ้าง ในปี 1981 แมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี-10-15 จำนวนสามลำเข้าประจำการกับสายการบิน โดยได้เริ่มทำการบินในเส้นทางสู่จุดหมายปลายทางในทะเลแคริบเบียน โดยดีซี-10 เป็นเรื่องบินลำตัวกว้างลำแรกของสายการบินซึ่งจะใช้งานในเส้นทางที่มีจำนวนผู้โดยสารมาก ในปี 1982 รัฐบาลเม็กซิโกเข้าถือหุ้น 58% องสายการบินก่อนที่จะออกมาเป็นบริษัทเอกชนในเดือนกสิงหาคม ค.ศ. 1989 ต่อมาในปี 1984 การก่อสร้างสำนักงานใหญ่ของเมฆิกานาในโซลาอาเบนูเอ เม็กซิโกซิตีได้เสร้จสิ้น โดยเป็นอาคาร 30 ชั้นที่มีลักษณะคล้ยกับหอบังคับการบิน ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1986 เมฆิกานา เที่ยวบินที่ 940 ซึ่งดำเนินเที่ยวบินสู่ปูเอร์โตบายาร์ตา เกิดไฟไหม้บนเที่ยวบินและตกลงในบริเวณเทือกเขาทงตะวันตกของเม็กซิโก ส่งผลให้ผู้โดยสารและลูกเรือทั้งหมดเสียชีวิต อุบัติเหตุในครั้งนี้ถือเป็นครั้งที่ร้ายแรงที่สุดที่เกิดขึ้นกับเครื่องบินของเมฆิกานา ในปี 1988, อาเอโรนาเบสเดเมฆิโก (ปัจจุบันดำเนินการในชื่อ อาเอโรเมฆืโก) ซึ่งเป็นคู่แข่งสำคัญของเมฆิกานา ได้ประกาศล้มละลาย เป็นผลให่เมฆิกานาได้สิทธิในเที่ยวบินระบะไกลหลายเที่ยวบินของอาเอโรเมฆิโกตลอดช่วงคริสศตวรรษที่ 1990

ในช่วงต้นทศวรรษที่ 1990 เมฆิกานาให้บริการเที่ยวบินสู่จุดหมายปลายทางมากกว่า 13 แห่งในสหรัฐ ได้แก่ บอลทิมอร์, ชิคาโก, แดลลัส/ฟอร์ตเวิร์ธ, เดนเวอร์, ลอสแอนเจลิส, ไมแอมี, นครนิวยอร์ก, ออร์แลนโด, ซานอานโตนีโอ, ซานฟรานซิสโก, ซานโอเซ (รัฐแคลิฟอร์เนีย), ซีแอตเทิล และแทมปา รวมถึง ซานฮวน เปอร์โตริโก และเพิ่มเที่ยวบินสู่กัวเตมาลาซิตี อาบานา และซานโอเซ ประเทศคอสตาริกา การยกเลิกกฎระเบียบของอุตสาหกรรมการบินของเม็กซิโกทำให้เกิดคู่แข่งรายใหม่ เช่น ลาตูร์, ซาโร และ ตาเอซา ส่งผลให้เมฆิกานาเริ่มนำเครื่องบินสมัยใหม่มาประจำการ เช่นแอร์บัส เอ320 ในปี 1991 และฟอกเกอร์ 100 ในปี 1992 ต่อมาในช่วงกลางทศวรรษ 1990 เศรษฐกิจเม็กซิโกได้รับผลกระทบอย่างหนักจากการลดค่าเงินเปโซของเม็กซิโก จึงทำให้เมฆิกานา อาเอโรเมฆิโก และสายการบินระดับภูมิภาคในเครือถูกแปรรูปเป็นรัฐวิสาหกิจหลังจากบริษัทแม่ ซินตรา (กอร์โปราซิออนอินเตร์นาซิออนาเดตรังช์ปอร์เตอาเอโณ) ถูกรัฐบาลควบคุม ก่อนที่จะเป็นบริษัทเอกชนอีกครั้งในปี 2005 ในปี 1967เมฆิกานาได้มีผู้บริหารชุดใหม่ โดยมีเฟอร์นันโด ฟลอเรส เป็นประธานและซีอีโอ สายการบินได้มีการปรับโครงสร้างองค์กรใหม่ โดยเน้นไปที่การบริการระหว่างประเทศใหม่ เส้นทางที่ไม่ได้ผลกำไรจะถูกยกเลิก และปลดประจำการดักลาส ดีซี-10 เมฆิกานาได้ขยายเส้นทางบินไปยังทวีปอเมริกาใต้หลายเส้นทาง เช่น ลิมา ซานเตียโกเดชิเล และบัวโนสไอเรส และขยายไปยังอเมริกาเหนือ เช่น มอนทรีออล เพื่อดำเนินการในเส้นทางใหม่นี้ สายการบินได้เช่าเครื่องบินโบอิง 757-200 นอกจากนี้ เมฆิกานาได้เข้าร่วมกับพันธมิตรสายการบินต่างๆ โดยเริ่มแรกสายการบินเข้าร่วมกลุ่มพันธมิตรระดับภูมิภาคอย่าง ลาตินปาส และ อาลาสเดอาเมริกา ต่อมาได้เป็นพันธมิตรกับยูไนเต็ดแอร์ไลน์ พันธมิตรนี้สามารถช่วยให้เมฆิกานาเข้าร่วมพันธมิตรสายการบินระดับโลกได้ โดยได้เข้าร่วมสตาร์อัลไลแอนซ์

1995–2005

ในปี 1995 เมฆิกานาควบรวมกิจการเข้ากับอาเอโรเมฆิโกเป็นซินตรา โดยังคงให้บริการภายใต้ชื่อตนเองอยู่ ต่อมาในปี 1996 ได้มมีการเปลี่ยนแปลงลวดลายอากาศยาน โดยบนิเวณแพนหางจะมีโลโก้สายการบินบนลายพื้นหลังสีเขียว ท้องเครื่องสีเทา และชื่อสายการบินสีดำบริเวณหัวเครื่อง ในช่วงทศวรรษที่ 2000 เป็นช่วงเวลาที่สายการบินเติบโตอย่างต่อเนื่อง สายการบินเฉลิมฉลองครบรอบ 80 ปีในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 2001 ก่อนวินาศกรรม 11 กันยายนเพียงไม่กี่เดือน Nevertheless, the airline continued to evolve. It officially joined the Star Alliance in 2000 amid much fanfare, only to exit in March 2004 in response to rapidly changing market conditions related to United Airlines bankruptcy, and the aftershocks of the September 11, 2001, terrorist attacks. CEO Emilio Romano stated in the airline's in-flight magazine VUELO that the airline left the alliance to pursue more effective code-sharing relationships with other airlines. Simultaneously, the airline created an alliance with American Airlines and several Oneworld partners leading some to speculate whether the airline would join that alliance. Nevertheless, it also maintained ties to some of its former Star Alliance partners, such as Lufthansa. In 2003, the airline retired its last Boeing 727-200 after operating the type for almost 40 years. These aircraft were replaced with newer A320s, A319s and A318s. Once an important Boeing Company operator, Mexicana transformed into an important Airbus Industrie airline, although it still operated one Boeing aircraft. The airline's long haul operations were conducted by Boeing 767s, introduced in December 2003.

2005

2005 was an important year as the airline was sold and several low-cost carriers were established in Mexico. Mexicana rebranded its regional subsidiary, Aerocaribe, as "Click Mexicana" and promotes it as a low-cost carrier. This is part of the company's plan to remain competitive as the aviation industry changes and competition intensifies. Another component includes increasing international presence. Also, the color scheme was changed again to a dark blue tail and blue lettering on a white background.

การขายบริษัท

Despite government announcements indicating that the airlines were going to be privatized, that move did not occur until November 29, 2005, when CINTRA sold Mexicana and its subsidiary, Click Mexicana, to the Mexican hotel chain Grupo Posadas for US$165.5 million. The road to privatization was long and winding. The government reversed its course on several occasions. At times, they proposed to sell Mexicana and AeroMéxico separately; other times, they proposed to sell them together to increase the bid price. They also proposed to sell the companies merged, but separate from their regional affiliates to increase competition. Several companies expressed interest in purchasing one or both of the airlines. For example, Iberia Airlines of Spain announced plans to buy part of both Mexicana and Aeroméxico. However, Mexicana's owners rejected the offer possibly^{[dubious – discuss]} because another Iberia-owned Latin-American airline, Viasa of Venezuela, had gone bankrupt under Iberia's ownership. Further, Aerolíneas Argentinas had previously rejected a similar offer by Iberia.

2006-2010

เมฆิกานาเริ่มทำการบินไปยังมาดริดด้วยแอร์บัส เอ330 ในภาพขณะลงจอดที่ท่าอากาศยานบาราฆัส (2009)

On July 12, 2006, Mexicana announced that it intended to begin service to several new destinations in the United States including Detroit and Charlotte. It intended to return to Puerto Rico, but the service came back only as a charter operation. It was also negotiating with Arkansas officials to begin service to Little Rock National Airport. Mexicana was named "Best Airline in Latin America" in 2006 and "Best Business in Central and Latin America".

On April 9, 2008, Oneworld invited Mexicana to join the alliance and the airline was expected to join the alliance on November 11, 2009, together with its two subsidiaries MexicanaClick and MexicanaLink, thus adding 26 destinations to the network. Iberia was the sponsor of Mexicana's invitation into the Oneworld alliance. Mexicana was to compete with SkyTeam members Aeroméxico and Copa Airlines (which later left SkyTeam, possibly to join Star Alliance because of Continental Airlines' move to that alliance) and Star Alliance potential member TACA and member TAM for service between the US and Europe and Latin America. Mexicana was to start new flights to the US, Europe, and Brazil to better leverage its position.

In October 2008, Mexicana announced three new destinations, London (Gatwick), São Paulo (Brazil), and Orlando (U.S.). Service commenced December 8 for São Paulo (GRU) and Orlando (MCO), followed by London (LGW) on January 9. With this service expansion, Mexicana became the second Mexican airline with service to Europe and Brazil (Aeromexico has long-established service to Paris, Madrid, Rome and Barcelona in Europe, and São Paulo in Brazil), and first with service to the United Kingdom. The Orlando route was operated with a medium-range Airbus 320, London, and São Paulo were operated with 2 leased Boeing 767-200ER. In addition, Mexicana announced a Mexico City to Madrid route to compete with Aeromexico and complement its partner's (Iberia) existing service. Mexicana announced that it will begin service to Madrid beginning in February 2009, through the acquisition of 2 Airbus A330-200 not taken by XL Airways UK due to bankruptcy.

On November 27, 2008, as part of a restructuring of Mexicana, it was announced that Click would stop operating as a separate Low-Cost airline and begin serving domestic destinations in Mexico as a regional feeder under the name MexicanaClick. At this time, a new, more colorful livery was introduced to the Mexicana fleet.

On February 4, 2009, Mexicana won a concession to operate a new feeder airline to complement the routes currently covered by Mexicana and Mexicana Click. The new airline was to be called MexicanaLink and operate in low-density routes to feed mainline operations from Guadalajara's airport. The airline flew Canadair CRJ-200 regional jet aircraft.

Also in February 2009, Mexicana applied to the US Department of Transportation to initiate daily, non-stop service between Guadalajara, Jalisco and New York utilizing either an Airbus A319 or the larger Airbus A320. On February 25 Mexicana joined the Airbus MRO network evaluating the Airbus A350.

Mexicana filed for Concurso Mercantil (Mexican law equivalent to US Chapter 11) and US Chapter 15 on August 3, 2010, in both the U.S. and Mexico, following labor union disputes; a debt of US$125 million was reported. On August 5, 2010, Mexicana filed a motion to the Superior Court of Quebec (Commercial Division) of the District of Montreal to obtain the recognition of foreign proceedings regarding Section 46 and following of the Companies’ Creditors Arrangement Act (“CCAA”). Subsequently, the airline scaled back its operations, suspending ticket sales and announcing the termination of selected routes. In early August 2010, the airline offered pilots and flight attendants a stake in the business in exchange for new labor terms. On August 24, a Mexican consortium called Tenedora K announced that it had bought 95% of Nuevo Grupo Aeronáutico; pilots would hold the other 5%.

After 89 years of service, Mexicana announced on August 27 that it would suspend all operations at noon CDT the following day on August 28, 2010.

The last Mexicana scheduled operation took place on August 28, 2010, with flight 866, departing Mexico City to Toronto, Canada at 4:15 PM (CST) on an Airbus A319-112 (XA-MXI).

Aeroméxico offered discounted tickets to passengers stranded by Mexicana's suspension of operations. American Airlines and American Eagle Airlines also offered assistance, providing help to passengers between the 48 contiguous U.S. states and Mexico.

ความพยายามการฟื้นฟูกิจการ

2023-ปัจจุบัน

โบอิง 737-800 ของเมฆิกานาที่ติฆัวนาในเดือนธันวาคม ค.ศ. 2023

บทความหลัก: อาเอโรลิเนอาเดลเอสตาโดเมฆิกาโน

ในเดือนมกราคม ค.ศ. 2023 ได้มีรายงานว่ารัฐบาลเม็กซิโกได้มีข้อเสนอที่จะเข้าซื้อสินทรัพย์และชื่อเมฆิกานาเป็นเงินกว่า 811 ล้านเปโซ จากส่วนหนึ่งของแผนการของประธานาธิบดีอันเดรส มานูเอล โลเปซ โอบราดอร์ข้อเสนอนนี้จะเป็นการฟื้นฟูกิจการของสายการบินอีกครั้งในฐานะสายการบินพาณิชย์ที่ให้บริการโดยกองทัพและจะจัดหาสถานที่สำหรัการฝึกฝนพนักงาน นอกจากนี้แล้วการดำเนินการทางกฎหมายกับสายการบินตั้งแต่ปี 2014 ก็จะถูกยกเลิกเช่นกัน แผนที่จะเริ่มดำเนินกร สายการบินมีแผนจะเปิดตัวอีกครั้งในปี 2023 โดยมีฐานการบินลักที่ท่าอากาศยานนานาชาติเฟลิเป อังเฆเลส โดยมีแผนที่จะเช่าแอร์บัส เอ320-200 จำนวน 19 ลำ และมีแผนจะสั่งซื้อโบอิง 737 แมกซ์เพิ่มเติม นอกจากนี้แล้วเดิมสายการบินต้องการจะนำโบอิง 787-8 ของรัฐบาลเม็กซิโกมาประจำการด้วย แต่แผนดังกล่าวถูกล้มเลิกไปในเวลาต่อมาและเครื่อบินดังกล่าวจะไปประจำการกับเซเดนา

According to President Obrador, the national law prohibiting the government of simultaneous airport and air operations would first have to be abolished, which is currently undergoing the change. He additionally stated that the airline's revival could lead to increased competition and price drops, depending on Mexicana's price balancing.

In May 2023, the government has reach an agreement with Boeing to supply aircraft for the airline.

President Obrador said that the airline is planned to launch by the "end of [2023]" with 10 aircraft, and recruit several former employees.

In July 2023, it was originally reported that the "Mexicana" revival brand would no longer be used after difficulties of reaching a deal with former workers, and slow processing, and the Mexican military would instead operate a new airline, called "Aerolínea Maya". However, deals have been officially finalized by the Mexican government, and would retain the "Mexicana de Aviación" name under the Aerolínea del Estado Mexicano legal name. A little over a month prior to the inaugural flight, Mexicana still had no planes or scheduled flights.

Operating a Boeing 737-800 leased aircraft and 15 routes, the revival airline officially launched on December 26, 2023. Select flights are operated by TAR Aerolíneas, using its two wet-leased Embraer ERJ-145LR aircraft.

กิจการองค์กร

อัตลัษณ์องค์กร

ลวดลายอากาศยาน

ลวดลายอากาศยานของเมฆิกานาเดอาเบียซิออน

• 
  ดักลาส ดีซี-6 ในวดลายปี
• 
  โบอิง 727-200 ในลวดลายปี
• 
  ฟอกเกอร์ 100 ในลวดลายปี 1989
• 
  แอร์บัส เอ320 ในลวดลายปี 1996
• 
  โบอิง 767-200อีอาร์ในลวดลายปี 2008

จุดหมายปลายทาง

บทความหลัก: จุดหมายปลายทางของเมฆิกานาเดอาเบียซิออน

ตลอดการดำเนินงานของสายการบิน เมฆิกานาให้บริการเที่ยวบินสู่จุดหมายปลายทาง 59 แห่งในอเมริกาเหนือ อเมริกาใต้ และยุโรป

ข้อตกลงการบินร่วม

เมซิกานาทำข้อตกลงการบินร่วมกับสายการบินดังต่อไปนี้:

• อาเอโรมาร์
• อาเอโรเมฆิโก
• แอร์แคนาดา
• แอร์นิวซีแลนด์
• อาเบียงกา
• ค็อนดอร์
• ลุฟท์ฮันซ่า

ฝูงบิน

แอร์บัส เอ318 ของเมฆิกานา

โบอิง 757-200 ของเมฆิกานา

ฟอกเกอร์ 100 ของเมฆิกานา

แมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี-10 ของเมฆิกานา

เมฆิกานาเคยให้บริการเครื่องบินดังต่อไปนี้:

ฝูงบินของเมฆิกานา

เครื่องบิน	จำนวน	เริ่มประจำการ	ปลดประจำการ	หมายเหตุ
แอร์บัส เอ318-100	10	2004	2010	ทั้งหมดขายให้กับอาเบียงกา
แอร์บัส เอ319-100	26	2001	2010	หกลำขายให้กับอาเบียงกา, อีก 20 ลำขายต่อและถูกแยกชิ้นส่วน
แอร์บัส เอ320-200	41	1991	2010
แอร์บัส เอ330-200	2	2008	2010	ขายให้กับแอร์ทรานแซท
เอฟโรว์ แอนสัน	4	ไม่ทราบ	ไม่ทราบ
โบอิง 247ดี	6	1936	1950
โบอิง 727-100	17	1966	1984
โบอิง 727-200	51	1970	2003	ผู้ให้บริการายใหญ่ที่สุดนอกสหรัฐ XA-MEM เกิดอุบัติเหตุขั้นจำหน่ายในเที่ยวบินที่ 940
โบอิง 757-200	10	1996	2008
โบอิง 767-200อีอาร์	2	2008	2010	โอนย้ายให้กับอาเอโรเมฆิโก
โบอิง 767-300อีอาร์	3	2003	2010
บอมบาร์ดิเอร์ ซีอาร์เจ200อีอาร์	11	2009	2010	ดำเนินการโดยเมฆิกานากลิก
เซสนา ที-50	1	ไม่ทราบ	ไม่ทราบ
เคอร์ติส โรบิน	1	1930	ไม่ทราบ
เดอ ฮาวิลแลนด์ คอเม็ท 4ซี	5	1960	1971
ดักลาส ซี-47 สกายเทรน	21	1948	1969
ดักลาส ซี-54 สกายมาสเตอร์	9	1946	1968
ดักลาส ดีซี-2	14	1936	ไม่ทราบ
ดักลาส ดีซี-3	15	1939	1963
ดักลาส ดีซี-6	18	1950	1976
ดักลาส ดีซี-7ซี	3	1957	1958
ดักลาส ดีซี-8-71F	1	1993	1993	เช่าจากเซาเทิร์นแอร์ทรานส์พอร์ต
แมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี-10-10	2	1989	1994
แมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี-10-15	5	1981	1996	เป็นลูกค้าเปิดตัวควบคู่กับอาเอโรเมฆิโก
แฟร์ไชลด์ เอฟซี-2	7	1927	ไม่ทราบ
แฟร์ไชลด์ 71	6	1929	1933
แฟร์ไชลด์ ซี-82 แพคเก็ต	6	1956	1966
ฟอกเกอร์ เอฟ.6	2	1930	1932
ฟอกเกอร์ เอฟ.10	3	1929	1935
ฟอกเกอร์ 100	12	1992	2006	โอนย้ายให้กับกลิกเมฆิกานา
ฟอร์ด ไตรมอร์เตอร์	16	1928	1947
ล็อคฮีด โมเดล 9 ออไรออน	3	1934	1946
ล็อคฮีด โมเดล 10 อิเล็กตรา	8	1934	1938
สเตียร์แมน ซี3บี	3	ไม่ทราบ	ไม่ทราบ
สแตนดาร์ด เจ1	8	1921	ไม่ทราบ
ทราเวลแอร์ 6000	4	1928	ไม่ทราบ

ดูเพิ่ม

• อาเอโรลิเนอาเดลเอสตาโดเมฆิกาโน

ประเทศปาเลา

สาธารณรัฐปาเลา Republic of Palau (อังกฤษ) Beluu er a Belau (ปาเลา)
ธงชาติ
คำขวัญ: Rainbow's End
เพลงชาติ: เบเลา เรกิด (ปาเลาของเรา)
เมืองหลวง	เงรุลมุด 7°30′N 134°37′E
เมืองใหญ่สุด	คอรอร์ 7°20′N 134°29′E
ภาษาราชการ	ภาษาอังกฤษและภาษาปาเลา
ภาษาพื้นเมือง	ภาษาญี่ปุ่น (รัฐอาเงาร์) ภาษาซอนโซรัล (รัฐซอนโซรัล) ภาษาโตบี (รัฐฮาโตโฮเบย์)
กลุ่มชาติพันธุ์ (สำมะโนประชากร ค.ศ. 2020)	65.2% ชาวปาเลา 31.6% เอเชีย 1.2% แคโรไลน์ 1.0% ยุโรป 0.9% อื่นๆ
การปกครอง	สาธารณรัฐ
• ประธานาธิบดี	ซูรางเกิล วิปส์ จูเนียร์
• รองประธานาธิบดี	ยูดิช เซงกเบา ซีเนียร์
พื้นที่
• รวม	459 ตารางกิโลเมตร (177 ตารางไมล์) (อันดับที่ 179)
• แหล่งน้ำ (%)	น้อยมาก
ประชากร
• พ.ศ. 2560 ประมาณ	21,503 (224)
• สำมะโนประชากร ค.ศ. 2013	17,614
• ความหนาแน่น	46.7 ต่อตารางกิโลเมตร (121.0 ต่อตารางไมล์)
จีดีพี (อำนาจซื้อ)	2018 (ประมาณ)
• รวม	$300 ล้าน
• ต่อหัว	$16,296 (81)
จีดีพี (ราคาตลาด)	2018 (ประมาณ)
• รวม	$322 ล้าน
• ต่อหัว	$17,438
เอชดีไอ (2021)	0.767 สูง · อันดับที่ 80
สกุลเงิน	ดอลลาร์สหรัฐ (USD)
เขตเวลา	UTC+ 9
• ฤดูร้อน (เวลาออมแสง)	ไม่ใช้
รูปแบบวันที่	วว/ดด/ปปปป
ขับรถด้าน	ขวามือ
รหัสโทรศัพท์	+680
รหัส ISO 3166	PW
โดเมนบนสุด	.pw

ปาเลา (อังกฤษ: Palau; ปาเลา: Belau) หรือชื่อทางการว่า สาธารณรัฐปาเลา (อังกฤษ: Republic of Palau; ปาเลา: Beluu er a Belau) เป็นประเทศหมู่เกาะขนาดเล็กทางตะวันตกของมหาสมุทรแปซิฟิก ประกอบด้วยเกาะ 340 เกาะทางตะวันตกของหมู่เกาะแคโรไลน์ เนื้อที่รวมประมาณ 466 ตารางกิโลเมตร เกาะที่มีประชากรมากที่สุดคือคอรอร์ เมื่องหลวงชื่อเงรุลมุด มีอาณาเขตทางทะเลติดต่อกับประเทศไมโครนีเชียทางตะวันออก ประเทศอินโดนีเซียทางใต้ และประเทศฟิลิปปินส์ทางตะวันออกเฉียงหนือ ได้รับเอกราชในปี พ.ศ. 2537 เป็นหนึ่งในชาติที่ใหม่ที่สุดและมีประชากรน้อยที่สุดในโลก

นิรุกติศาสตร์

ชื่อประเทศปาเลา มีต้นกำเนิดมาจากภาษาสเปนว่า โลส ปาลาโอส ซึ่งต่อมาจะรับเข้ามาใช้ในภาษาอังกฤษผ่านภาษาเยอรมันว่า ปาเลา โดยชื่อประเทศในภาษาปาเลาว่า "เบเลา" มาจากคำภาษาปาเลาที่แปลว่า "เบลู" ซึ่งมีความหมายว่า หมู่บ้าน (ที่รับมาจากภาษาออสโตรนีเซียนดั้งเดิมว่า บานูอา) หรือมาจากคำว่า ไอเบเบเลา ซึ่งมีความหมายว่า คำตอบทางอ้อม โดยอาจเกี่ยวข้องกับตำนานการทรงสร้าง และชื่อโบราณของหมู่เกาะในภาษาอังกฤษว่า "หมู่เกาะเปลิว" ชื่อประเทศปาเลาไม่มีความเกี่ยวข้องกับคำภาษามลายู ปูเลา ซึ่งมีความหมายว่ "เกาะ" ที่พบได้ในชื่อสถานที่หลายแห่งในภูมิภาคนี้

ประวัติศาสตร์

สันนิษฐานว่าชนพื้นเมืองของปาเลาเป็นพวกที่อพยพมาจากหมู่เกาะในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เมื่อกว่า 3,000 ปีมาแล้ว ส่วนชาวยุโรปพวกแรกที่เดินทางมาถึงปาเลาเป็นชาวสเปน แต่ไม่มีการตั้งถิ่นฐานจริงจังจนกระทั่งเรือของอังกฤษอัปปางนอกฝั่งปาเลา จึงทำให้ชาวอังกฤษเริ่มรู้จักเกาะนี้ และกลายเป็นคู่ค้าหลัก ในขณะเดียวกันโรคติดต่อที่มาจากชาวยุโรปก็คร่าชีวิตชาวเกาะเป็นจำนวนมาก

ต่อมาชาวสเปนได้มีอำนาจเหนือปาเลา แต่ภายหลังได้ขายหมู่เกาะนี้ให้แก่เยอรมนี ในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ญี่ปุ่นได้ประกาศสงครามกับเยอรมนีและบุกเข้ายึดครองปาเลาให้อยู่ภายใต้อำนาจจักรวรรดิญี่ปุ่นและได้โยกย้ายประชากรให้ไปอาศัยอยู่เกาะต่าง ๆ ของปาเลา ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ปาเลาจึงกลายเป็นสนามรบระหว่างญี่ปุ่นและสหรัฐอเมริกา ภายหลังสงครามสหรัฐอเมริกาเริ่มมีอำนาจแทนญี่ปุ่น ปาเลาต้องพึ่งพาความช่วยเหลือจากสหรัฐอเมริกาเกือบทุกด้าน หลังจากได้รับเอกราช ก็ยังได้รับการช่วยเหลือทางการเงินและการป้องกันจากสหรัฐอเมริกา

การเมืองการปกครอง

ปาเลามีประธานาธิบดีซึ่งได้รับเลือกตั้งโดยตรงจากประชาชนเป็นทั้งประมุขของประเทศและหัวหน้าคณะรัฐบาลทำหน้าที่ในการบริหารประเทศ ดำรงตำแหน่งคราวละ 4 ปี

การแบ่งเขตการปกครอง

ปาเลาแบ่งเขตการปกครองเป็น 16 หน่วยย่อย เรียกว่ารัฐ (states):

• กายาเงล (Kayangel)
• คอรอร์ (Koror)
• งเอซาร์ (Ngchesar)
• งัตปัง (Ngatpang)
• งาร์เอลอง (Ngarchelong)
• งาร์ดเมา (Ngardmau)
• งาราร์ด (Ngaraard)
• งีวัล (Ngiwal)
• เงเรมเลงุย (Ngeremlengui)
• ซอนโซรัล (Sonsoral)
• เปเลลิว (Peleliu)
• เมเลเกอ็อก (Melekeok)
• อาเงาร์ (Angaur)
• ไอเมลีก (Aimeliik)
• ไอไร (Airai)
• ฮาโตโบเฮย์ (Hatobohei)

ภูมิศาสตร์

ภูมิประเทศ

ประกอบด้วยหมู่เกาะ 26 เกาะ และมีเกาะเล็ก ๆ อีกประมาณ 300 เกาะ

ภูมิอากาศ

ฝนตกชุก และอากาศร้อนตลอดปี

เศรษฐกิจ

ปาเลาเป็นประเทศหมู่เกาะที่มีศักยภาพทางเศรษฐกิจและมาตรฐานชีวิตที่ดีเมื่อเทียบกับประเทศหมู่เกาะในแปซิฟิกด้วยกัน แต่อย่างไรก็ตามยังมีการกระจุกตัวของรายได้ ทั้งนี้ รายได้หลักมาจากการ ท่องเที่ยว เกษตรกรรม การประมง โดยรัฐบาลเป็นผู้สร้างและจ้างงานหลัก ปาเลายังคงพึ่งพาเงินช่วยเหลือเพื่อการพัฒนาจากสหรัฐฯ และการประกอบธุรกิจจากนักลงทุนสหรัฐฯ ซึ่งทำให้รายได้เฉลี่ยต่อหัว อยู่ในอัตราที่สูงเมื่อเทียบกับสหพันธรัฐไมโครนีเซีย

ประชากร

เชื้อชาติ

ปาเลา ร้อยละ 70 ชาวเอเชีย ร้อยละ 28 อื่น ๆ

ศาสนา

ร้อยละ 2 ประชากรส่วนใหญ่นับถือศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิก ประชากรรู้หนังสือร้อยละ 98 ประชากรอาศัยอยู่ในเขตเมืองร้อยละ 71

วัฒนธรรม

เป็นแบบวัฒนธรรมแบบชาวไมโครนีเซีย และก็ได้รับวัฒนธรรมจากตะวันตกเป็นอย่างมากแม้กระทั่งภาษาพูด และศาสนา ในฐานะอดีตเคยเป็นเมืองขึ้น ส่วนญี่ปุ่นเองก็มีส่วนสร้างวัฒนธรรมของชาวปาเลา เช่น ภาษาญี่ปุ่น ส่วนมากพูดกันในเกาะอาเงาร์

อะแลสกาแอร์ไลน์

อะแลสกาแอร์ไลน์

IATA ICAO รหัสเรียก AS ASA ALASKA
ก่อตั้ง	14 เมษายน ค.ศ. 1932 (92 ปี) (ในชื่อ แมคกีแอร์เวย์)
เริ่มดำเนินงาน	6 มิถุนายน ค.ศ. 1932 (79 ปี)
AOC #	ASAA802A
ท่าหลัก	แองคอเรจ ลอสแอนเจลิส พอร์ตแลนด์ ซานฟรานซิสโก ซีแอตเทิล/ทาโคมา
เมืองสำคัญ	บอยซี (รัฐไอดาโฮ) แซนดีเอโก แซนโฮเซ (รัฐแคลิฟอร์เนีย)
สะสมไมล์	ไมเลจ เพลน
พันธมิตรการบิน	วันเวิลด์
ขนาดฝูงบิน	312
จุดหมาย	128
บริษัทแม่	อะแลสกาแอร์กรุ๊ป
สำนักงานใหญ่	ซีแทค รัฐวอชิงตัน สหรัฐ
เว็บไซต์	www.alaskaair.com

อะแลสกาแอร์ไลน์ (อังกฤษ: Alaska Airlines) เป็นสายการบินสัญชาติสหรัฐ โดยมีสำนักงานใหญ่ที่ซีแอตเทิลในรัฐวอชิงตัน อะแลสกาเป็นสายการบินที่ใหญ่ที่สุดเป็นอันดับที่ห้าของประเทศตามจำนวนผู้โดยสาร เมื่อรวมการปฏิบัติการณ์ระดับภูมิภาคของฮอไรซันแอร์และสกายเวสต์แอร์ไลน์แล้ว สายการบินให้บริการเที่ยวบินสู่จุดหมายปลายทางกว่า 128 แห่งในสหรัฐ บาฮามาส เบลีซ แคนาดา คอสตาริกา กัวเตมาลา และเม็กซิโก

สายการบินมีฐานการบินห้าแห่ง โดยมีท่าอากาศยานนานาชาติซีแอตเทิล-ทาโคมาเป็นฐานการบินหลัก อะแลสกาแอร์ไลน์เป็นสมาชิกของพันธมิตรสายการบินวันเวิล์ด

ประวัติ

อะแลสกาแอร์ไลน์ก่อตั้งในปีค.ศ. 1932 ในชื่อ "แมคกีแอร์เวย์" ก่อนรวมเข้ากับสายการบินอื่นๆ อีกหลายแห่งในปีค.ศ. 1934 และทำให้เกิด "สตาร์แอร์ไลน์" จึงเปลี่ยนชื่อเป็น "อะแลสกาแอร์ไลน์" ในที่สุดเมื่อวันที่ 2 พฤษภาคม ค.ศ. 1944 ต่อมาในปี ค.ศ. 1950 อแลสกาแอร์ไลน์เริ่มให้บริการเที่ยวบินเช่าเหมาลำทั่วโลก หลายเที่ยวบิน แต่รัฐบาลได้กล่าวในภายหลังว่าอะแลสกาแอร์ไลน์สามารถบินได้ในรัฐอะแลสกาเท่านั้น แล้วในปีค.ศ. 1961 สายการบินได้เริ่มทำการบินไปยังทวีปอเมริกา ในปีค.ศ. 1970 อะแลสกาแอร์ไลน์เริ่มบินเช่าเหมาลำไปยังสหภาพโซเวียต ในปีค.ศ. 1972 สายการบินได้เปิดตัวโลโก้ "เอสกิโม" อันโด่งดังซึ่งยังคงใช้มาจนถึงทุกวันนี้ ในปีค.ศ. 1985 อลาสก้าเริ่มบินไปยังเมืองใหม่ๆ มากมายในชายฝั่งตะวันตกของสหรัฐอเมริกา ในปีค.ศ. 1988 สายการบินอลาสก้าเริ่มเที่ยวบินแรกไปยังเม็กซิโก ในปีค.ศ. 1990 อะแลสกาแอร์ไลน์กลายเป็นสายการบินแรกที่ขายตั๋วทางอินเทอร์เน็ต ให้บริการเช็คอินด้วยตนเอง และมี GPS บนเครื่องบิน

อลาสก้าแอร์ไลน์เปิดตัวโลโก้ใหม่ในเดือนมกราคม ค.ศ. 2016 อลาสก้าแอร์ไลน์และเวอร์จินอเมริกาประกาศแผนการที่จะควบรวมกิจการในวันที่ 4 เมษายน ค.ศ. 2016 สายการบินที่ควบรวมกิจการยังคงชื่ออลาสก้าแอร์ไลน์เดิม โดยเวอร์จินอเมริกาบินเป็นครั้งสุดท้าย ในวันที่ 24 เมษายน ค.ศ. 2018

กิจการองค์กร

สำนักงานใหญ่

สำนักงานใหญ่ของอะแลสกาแอร์ไลน์ในซีแทค รัฐวอชิงตัน

อะแลสกาแอร์กรุ๊ปมีสำนักงานใหญ่ตั้งอยู่ที่ตั้งอยู่ที่ 19300 International Boulevard, SeaTac, Washington, United States

เมื่อวันที่ 3 พฤษภาคม 2018 สายการบิน Alaska Airlines เปิดเผยแผนการก่อสร้างอาคารขนาด 128,000 ตารางฟุตใกล้สนามบิน Sea-Tac เพื่อเป็นพื้นที่สำนักงานสำหรับจำนวนพนักงานที่กำลังเติบโต อาคารใหม่นี้จะตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามถนนจากสำนักงานใหญ่ของบริษัทอลาสก้า และอยู่ติดกับศูนย์ฝึกการบิน การก่อสร้างคาดว่าจะแล้วเสร็จภายในต้นปี 2563

ผลประกอบการ

ผลประกอบการของอะแลสกาแอร์กรุ๊ป ในช่วงปี 2009-2022 มีดังนี้:

	2009	2010	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2019	2020	2021	2022
รายได้ (ล้านดอลลาร์สหรัฐ)	3,400	3,832	4,318	4,657	5,156	5,368	5,598	5,931	7,933	8,264	8,781	3,566	6,176	9,646
กำไร/ขาดทุน สุทธิ (ล้านดอลลาร์สหรัฐ)	122	251	245	316	508	605	848	814	1,028	437	769	−1,324	478	58
จำนวนพนักงาน (ค่าเฉลี่ยตามเวลาทำงานเทียบเท่า)				11,955	12,163	12,739	13,858	14,760		21,641	22,126	17,596	19,375	22,564
จำนวนผู้โดยสาร (ล้านคน)		23.3	24.8	25.9	27.4	29.3	31.9	41.9	44.0	45.8	46.7	17.9	32.4	41.5
อัตราการบรรทุกผู้โดยสาร (%)		82.4	84.5	85.9	85.6	85.1	84.1	84.1	84.3	83.7	84.1	55.2	73.6	84.5
จำนวนอากาศยาน (ณ สิ้นปี)					190	196	212	285	304	330	332	291	311	311
หมายเหตุ/อ้างอิง

อัตลักษณ์องค์กร

โลโก้

โลโก้ปัจจุบันของอะแลสกาแอร์ไลน์

ลวดลายอากาศยาน

• 
  แอร์บัส เอ321นีโอในลวดลายล่าสุด
• 
  ลวดลายปรับปรุงบนโบอิง 737-800
• 
  แมคดอนเนลล์ดักลาส เอ็มดี-83 ในลวดลายปี 1990
• 
  โบอิง 727-200 ในลวดลายปี 1970

จุดหมายปลายทาง

บทความหลัก: จุดหมายปลายทางของอะแลสกาแอร์ไลน์

ข้อตกลงการบินร่วม

อะแลสกาแอร์ไลน์เป็นสมาชิกของพันธมิตรวันเวิลด์และมีข้อตกลงการบินร่วมกับสายการบินต่อไปนี้:

• แอร์ลิงกัส
• แอร์ตาฮีตี นูอี
• อเมริกันแอร์ไลน์
• บาฮามาสแอร์
• บริติชแอร์เวย์
• คาเธ่ย์แปซิฟิค
• ค็อนดอร์
• เอ็ลอัล
• ฟิจิแอร์เวย์
• ฟินน์แอร์
• ไห่หนานแอร์ไลน์
• ไอบีเรีย
• ไอซ์แลนด์แอร์
• เจแปนแอร์ไลน์
• เคนมอร์แอร์
• โคเรียนแอร์
• ลาตัม ชิลี
• มาเลเซียแอร์ไลน์
• โมคูเลลีแอร์ไลน์
• ควอนตัส
• กาตาร์แอร์เวย์
• รอว์นอะแลสกา
• รัวยาแลร์มาร็อก
• รอยัลจอร์เดเนียน
• เอสเซเว่นแอร์ไลน์
• สิงคโปร์แอร์ไลน์
• เซาเทิร์นแอร์เวย์เอกซ์เพรส
• ศรีลังกาแอร์ไลน์
• สตาร์ลักซ์แอร์ไลน์

ฝูงบิน

ฝูงบินปัจจุบัน

โบอิง 737-800 ของอะแลสกา

โบอิง 737-900อีอาร์ของอะแลสกา ในลวดลายพิเศษ

โบอิง 737 แมกซ์ 9 ของอะแลสกา

ณ เดือนธันวาคม ค.ศ. 2023 อะแลสกาแอร์ไลน์มีเครื่องบินประจำการในฝูงบินดังนี้:

ฝูงบินของอะแลสกาแอร์ไลน์

เครื่องบิน	ประจำการ	คำสั่งซื้อ	ผู้โดยสาร				หมายเหตุ
			F	Y+	Y	รวม
โบอิง 737-700	11	—	12	18	94	124
โบอิง 737-800	61	—	12	30	117	159
โบอิง 737-900	12	—	16	24	138	178
โบอิง 737-900อีอาร์	79	—	16	24	138	178
โบอิง 737 แมกซ์ 8
โบอิง 737 แมกซ์ 9	13	80	16	24	138	178
โบอิง 737 แมกซ์ 10			รอประกาศ
ฝูงบินของะแลสกาแอร์คาร์โก้
โบอิง 737-700F	3	—	สินค้า
โบอิง 737-800F
ฝูงบินของฮอไรซั่นแอร์และสกายเวสต์แอร์ไลน์
เอ็มบราเออร์ อี175	30	12	12	12	52	76	ให้บริการโดยฮอไรซันแอร์
	32	8					ให้บริการโดยสกายเวสต์แอร์ไลน์
รวม	311	100

อะแลสกาแอร์ไลน์มีอายุฝูงบินเฉลี่ย 8.6 ปี

ฝูงบินในอดีต

แอร์บัส เอ320 ของอะแลสกา

อะแลสกาแอร์ไลน์เคยให้บริการเครื่องบินต่างๆ ดังต่อไปนี้:

เครื่องบิน	จำนวน	เริ่มประจำการ	ปลดประจำการ	หมายเหตุ
แอร์บัส เอ319-100	10	2018	2020	โอนย้ายจากเวอร์จินอเมริกาหลังการควบรมกิจการ
แอร์บัส เอ320-200	53	2018	2023
แอร์บัส เอ321นีโอ	10	2018	2023
โบอิง 720	4	1973	1975	เช่าจากแพนแอม
โบอิง 720บี	1	1972	1972	เช่าจากคอนติเนนตัลแอร์ไลน์
โบอิง 727-100	32	1966	1990
โบอิง 727-200	29	1970	1994
โบอิง 737-200ซี	9	1981	2007
โบอิง 737-400	40	1992	2018	หนึ่งลำถูกดัดแปลงสำหรับการขนส่งสินค้า ห้าลำถูกดัดแปลงเป็นอากาศยานคอมบิ
บอมบาร์ดิเอร์ ซีอาร์เจ-700	9	2011	2018	ให้บริการโดยสกายเวสต์แอร์ไลน์
บอมบาร์ดิเอร์ แดช 8 คิว400	54	2011	2023	ให้บริการโดยฮอไรซันแอร์
คอนแวร์ 880	1	1961	1966	อากาศยานไอพ่นลำแรกของสายการบิน
คอนแวร์ 990	1	1967	1969
แมคดอนเนลล์ดักลาส เอ็มดี-82	14	1985	2007
แมคดอนเนลล์ดักลาส เอ็มดี-83	34	1985	2008
	1		2000	ตกในเที่ยวบิน AS261

อุบัติเหตุและอุบัติการณ์สำคัญ

อุบัติเหตุสำคัญ

• 31 มกราคม ค.ศ. 2000: เที่ยวบินที่ 261 เครื่องบินแมคดอนเนลล์ ดักลาส เอ็มดี-80 ตกลงสู่มหาสมุทรแปซิฟิก ใกล้กับเกาะอะนาคาปา บริเวณรัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐฯ โดยขณะบินอยู่เหนือมหาสมุทรแปซิฟิก เครื่องบินก็ได้สูญเสียการควบคุมแล้วตกลง ส่งผลให้ไม่มีผู้รอดชีวิต คาดว่าเกิดจากความล้มเหลวของสกรู เนื่องจากการบำรุงรักษาที่ไม่เหมาะสม

กีฬาสาธิตสามัคคี ครั้งที่ 46

กีฬาสาธิตสามัคคีครั้งที่ 46

เจ้าภาพ	โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยเชียงใหม่
คำขวัญ	กีฬาสาธิต ผูกมิตรสัมพันธ์ สามัคคีกัน ร่วม "ฉัททันต์เกมส์"'
ทีมเข้าร่วม	22 โรงเรียน
กีฬา	18 ชนิดกีฬา
พิธีเปิด	4 พฤศจิกายน 2566 (2566-11-04)
พิธีปิด	10 พฤศจิกายน 2566 (2566-11-10)
เว็บไซต์ทางการ	chattangames.edu.cmu.ac.th

การแข่งขันกีฬาสาธิตสามัคคีครั้งที่ 46 "ฉัททันต์เกมส์" เป็นมหกรรมกีฬาระหว่างโรงเรียนสาธิตในประเทศที่อยู่ภายใต้มหาวิทยาลัยในสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา ซึ่งจะจัดขึ้นระหว่างวันที่ 4 - 10 พฤศจิากยน พ.ศ. 2566 โดยได้มีโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยเชียงใหม่เป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขัน

การแข่งขัน

พิธีเปิด

เจ้าภาพจัดแข่งขันจะต้องจัดการแสดงเปิดงาน โดยจะมีการแสดงโชว์เชียร์จากโรงเรียนเจ้าภาพและโรงเรียนอื่น ๆ (ถ้ามี) และการแสดงเปิดงานจากเจ้าภาพ โดยอาจมีหลายชุดได้ จากนั้นจะมีการเคลื่อนขบวนพาเหรดนักกีฬาของแต่ละสถาบันเข้าสู่สนาม ประธานคณะอำนวยการจัดการแข่งขันจึงจะกล่าวเปิดงาน เชิญธงการแข่งขันขึ้นสู่ยอดเสา และจะมีการแสดงอัญเชิญคบเพลิงและจุดไฟเป็นอันเสร็จพิธี ทั้งนี้พิธีเปิดในแต่ละครั้งจะขึ้นอยู่กับเจ้าภาพในการจัดพิธี

ปฏิทินการแข่งขัน

ต่อไปนี้เป็นปฏิทินการแข่งขันที่เผยแพร่ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2566

OC

พิธีเปิด

●

การแข่งขันรอบทั่วไป

●

การแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ

CC

พิธีปิด

พฤศจิกายน พ.ศ. 2566	04 ส.	05 อา.	06 จ.	07 อ.	08 พ.	09 พฤ.	10 ส.	รายการ
พิธีการ	OC						CC
กรีฑา				●	●	●		–
				●	●	●
กอล์ฟ		●	●	●	●			–
		●	●	●	●
ซอฟต์บอล	●	●	●	●	●	●		12
เซปักตะกร้อ	●	●	●	●	●	●		16
						●
เทนนิส	●	●	●	●	●	●		–
			●			●
เทเบิลเทนนิส	●							103
บาสเกตบอล	●							65
แบดมินตัน	●							144
เปตอง	●							–
ฟุตซอล	●							45
ฟุตบอล	●							34
ลีลาศ								92
วอลเลย์บอล	●							57
ว่ายน้ำ	●							49
หมากกระดาน	●							41
ฮอกกี	●							45
แฮนด์บอล								27
เทคบอล								26
รายการทั้งหมด								756
พฤศจิกายน พ.ศ. 2566	04 ส.	05 อา.	06 จ.	07 อ.	08 พ.	09 พฤ.	10 ส.	รายการ

โรงเรียนที่เข้าร่วม

ในการแข่งขันครั้งนี้มีโรงเรียนที่เข้าร่วมการแข่งขันทั้งหมด 22 โรงเรียน ดังนี้:

สรุปเหรียญการแขังขัน

ณ วันที่ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2566 มีการได้รับเหรียญรางวัลใน 10 อันดับแรกดังนี้:

ลำดับที่	โรงเรียน	ทอง	เงิน	ทองแดง	รวม
1	สาธิตประสานมิตร (ฝ่ายมัธยม)	56	46	64	166
2	สาธิตเกษตร	55	58	65	178
3	สาธิตประสานมิตร (ฝ่ายประถม)	54	46	30	130
4	สาธิตปทุมวัน	54	40	46	140
5	สาธิตจุฬาฯ (ฝ่ายมัธยม)	40	45	27	112
6	สาธิตรามคำแหง (ฝ่ายมัธยม)	38	29	42	109
7	สาธิตขอนแก่น	29	24	28	81
8	สาธิตบูรพา	24	31	36	91
9	สาธิตจุฬาฯ (ฝ่ายประถม)	22	27	40	89
10	สาธิตรามคำแหง (ฝ่ายประถม)	18	15	29	62
11-22	โรงเรียนที่เหลือ	53	76	102	231
รวม (22 โรงเรียน)		443	437	509	1389

อ้างอิง

ก่อนหน้า		Pomznp/ทดลองเขียน		ถัดไป
พิบูลบำเพ็ญเกมส์ (โรงเรียนสาธิต "พิบูลบำเพ็ญ" มหาวิทยาลัยบูรพา)		การแข่งขันกีฬาสาธิตสามัคคี (4 - 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2566)		เจ้ารามเกมส์ (โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยรามคำแหง)

ท่าอากาศยานปารีส-ชาร์ล เดอ โกล

อาคารผู้โดยสารหลังที่ 3

เทอร์มินอล 3 ตั้งอยู่ห่างจากเทอร์มินอล 1 1 กม. (0.62 ไมล์) ประกอบด้วยอาคารเดียวสำหรับผู้โดยสารขาเข้าและขาออก ระยะทางเดินระหว่างอาคารผู้โดยสาร 1 และ 3 มีความยาว 3 กม. (1.9 ไมล์) อย่างไรก็ตาม สถานีรถไฟ (ชื่อ "CDG Airport Terminal 1") สำหรับรถไฟ RER และ CDGVAL อยู่ห่างออกไปเพียง 300 ม. (980 ฟุต) อาคารผู้โดยสาร 3 ไม่มีประตูทางออกขึ้นเครื่องและผู้โดยสารทั้งหมดจะถูกขนส่งโดยรถบัสประจำทางไปยังแท่นวางเครื่องบิน

รายชื่อสายการบิน

เส้นทางการบินที่ให้บริการในปัจจุบัน

ณ เดือนพฤษภาคม ค.ศ. 2023 ท่าอากาศยานปารีส-ชาร์ล เดอ โกลมีสายการบินที่ให้บริการเส้นทางดังนี้:

เที่ยวบินขนส่งสินค้า (คาร์โก)

สายการบิน	จุดหมายปลายทาง
แอร์บริดจ์คาร์โก	มอสโก-เชเรเมเตียโว (ยกเลิก)
แอร์ฟรานซ์คาร์โก	เบงคลูรู, ชิคาโก-โอแฮร์, ดับลิน, กลาสโกว์-เพรสต์วิค, กัวตาลาฮารา, ฮ่องกง, ฮิวส์ตัน-อินเตอร์คอนติเนนตัล, โตเกียว-นาริตะ
เอแอซแอลแอร์ไลน์ ฟรานซ์	ฮานโนเวอร์, อิสตันบูล, กาตอวิตแซ, เคียฟ-บอริสปิล, ไลพ์ซิช/ฮัลเลอ, มาร์แซย์, ตูลูซ
คาเธ่ย์ คาร์โก	ฮ่องกง
ไชนาคาร์โกแอร์ไลน์	ซ่างไห่-ผู่ตง
ซีเอ็มเอ ซีจีเอ็มแอร์คาร์โก	แอตแลนตา, ชิคาโก-โอแฮร์, ฮ่องกง
ดีเอชแอลเอวิเอชั่น	กาซาบล็องกา, ซินซิแนติ, ไลพ์ซิช/ฮัลเลอ, ลอนดอน-ฮีทโธรว์
เอมิเรตส์ สกายคาร์โก	ดูไบ-อัลมักตูม
เฟดเอกซ์ เอกซ์เพรส	อัมสเตอร์ดัม, เอเธนส์, บาร์เซโลนา, บาเซิล/มูว์ลูซ, ปักกิ่ง-นานาชาติ, เบอร์มิงแฮม, โคโลน/บ็อน, โคเปนเฮเกน, นิวเดลี, ดูไบ-นานาชาติ, กว่างโจว, เฮลซิงกิ-วานตา, ฮ่องกง, อินเดียแนโพลิส, อิสตันบูล, ลอนดอน-สแตนสเต็ด, มาดริด, เมมฟิส, มิลน-มัลเปนซา, มุมไบ, มิวนิก, นวร์ก, โอซากะ-คันไซ, สิงคโปร์, สต็อกโฮล์ม-ออลันดา, เทลอาวีฟ, โตเกียว-นาริตะ, เวียนนา
เฟดเอกซ์ ฟีดเดอร์	เบลฟาสต์-นานาชาติ, เบอร์ลิน, แฟรงก์เฟิร์ต, ฮัมบวร์ค, ฮันโนเฟอร์, ลียง, แมนเชสเตอร์, นิวคาสเซิลอะพอนไทน์, นีซ, ปราก, โรม-ฟีอูมีชีโน, แชนนอน, สตุตการ์ด, ตูลูส, วอร์ซอว์-โชแปง
โคเรียนแอร์คาร์โก	โซล-อินซ็อน
เอ็มเอ็นจีแอร์ไลน์	โคโลญ/บ็อน, อิสตันบูล, ลอนดอน-ลูตัน
เตอร์กิชคาร์โก	อิสตันบูล
ยูพีเอสแอร์ไลน์	โคโลน/บ็อน, ลุยส์วิลล์, ฟิลาเดลเฟีย

อ้างอิง