ข้ามไปเนื้อหา

ผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์จีน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ผู้นำคณะกรรมาธิการกลางพรรคคอมมิวนิสต์จีน
อักษรจีนตัวย่อ中共中央主要负责人
อักษรจีนตัวเต็ม中共中央主要負責人
ความหมายตามตัวอักษรผู้รับผิดชอบหลักคณะกรรมาธิการกลางพรรคคอมมิวนิสต์จีน

ผู้นำคณะกรรมาธิการกลางพรรคคอมมิวนิสต์จีน (จีน: 中共中央主要负责人) เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงสุดและเป็นหัวหน้าพรรคคอมมิวนิสต์จีน ตั้งแต่ ค.ศ. 1982 เลขาธิการใหญ่คณะกรรมาธิการกลางได้รับการพิจารณาว่าเป็นผู้นำของพรรค นับตั้งแต่ก่อตั้งใน ค.ศ. 1921 ตำแหน่งผู้นำของพรรคมีการเรียกชื่อต่างกันดังนี้ เลขาธิการสำนักกลาง (1921–1922), ประธาน (1922–1925, 1928–1931 และ 1943–1982) และเลขาธิการใหญ่ (1925–1928, 1931–1943 และตั้งแต่ ค.ศ. 1982 เป็นต้นมา)

ตามธรรมเนียมแล้ว ผู้นำพรรคจะถูกเลือกโดยคณะกรรมาธิการกลางพรรคคอมมิวนิสต์จีนหรือกรมการเมืองกลาง[1] มีการเปลี่ยนแปลงชื่อเรียกหลายครั้งกระทั่งเหมา เจ๋อตงกำหนดตำแหน่งประธานคณะกรรมาธิการกลางอย่างเป็นทางการ[1] ตั้งแต่ ค.ศ. 1982 เป็นต้นมา การประชุมสภาแห่งชาติพรรคคอมมิวนิสต์จีนและการประชุมเต็มคณะกรรมาธิการกลางครั้งที่ 1 ได้กลายเป็นกลไกเชิงสถาบันหลักในการเลือกผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์จีน[1] ตั้งแต่ ค.ศ. 1992 ผู้นำพรรคทุกคนได้รับการเลือกตั้งโดยการประชุมเต็มคณะกรรมาธิการกลางครั้งที่ 1 ในช่วง ค.ศ. 1928–45 ผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์จีนได้รับการเลือกตั้งโดยการประชุมใหญ่ การประชุมของคณะกรรมาธิการกลาง หรือโดยการตัดสินใจของกรมการเมือง[1] ข้อยกเว้นสุดท้ายของกฎนี้คือเจียง เจ๋อหมิน ผู้ซึ่งได้รับเลือกตั้งในที่ประชุมเต็มคณะครั้งที่ 4 ของคณะกรรมาธิการกลางชุดที่ 13 หลังการประท้วงและสังหารหมู่ที่จัตุรัสเทียนอันเหมิน ค.ศ. 1989[2] ปัจจุบัน การจะได้รับการเสนอชื่อสำหรับตำแหน่งเลขาธิการใหญ่ได้นั้น บุคคลผู้นั้นต้องเป็นสมาชิกของคณะกรรมาธิการสามัญประจำกรมการเมืองพรรคคอมมิวนิสต์จีน องค์กรตัดสินใจสูงสุด[3]

แม้จะละเมิดธรรมนูญของพรรคคอมมิวนิสต์จีน บุคคลหลายคน (ซึ่งไม่ได้อยู่ในรายชื่อ) ก็เป็นผู้นำโดยพฤตินัยของพรรคคอมมิวนิสต์จีนโดยไม่ได้ดำรงตำแหน่งอำนาจอย่างเป็นทางการ[1] หวัง หมิงเคยขึ้นมามีอำนาจในช่วงเวลาสั้น ๆ ใน ค.ศ. 1931 หลังเซี่ยง จงฟาถูกกองกำลังก๊กมินตั๋งจับกุม ขณะที่หลี่ ลี่ซานถือว่าเป็นบุคคลที่มีอำนาจที่แท้จริงในช่วงเวลาที่เซี่ยงดำรงตำแหน่งส่วนใหญ่[1] เหมาได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้นำที่แท้จริงของพรรคคอมมิวนิสต์จีนตั้งแต่การเดินทัพทางไกลเป็นต้นมา ก่อนจะดำรงตำแหน่งประธานพรรคอย่างเป็นทางการใน ค.ศ. 1943

ในช่วงต้นทศวรรษ 1980 ผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์จีนต้องการจะป้องกันไม่ให้ผู้นำคนเดียวผงาดขึ้นมาอยู่เหนือพรรคเหมือนที่ประธานเหมาได้เคยทำ ด้วยเหตุนี้ตำแหน่งประธานพรรคคอมมิวนิสต์จีนจึงถูกยกเลิกใน ค.ศ. 1982 อำนาจส่วนใหญ่ถูกโอนไปยังตำแหน่งเลขาธิการใหญ่ที่ถูกรื้อฟื้น[4] เติ้ง เสี่ยวผิงเป็นเจ้าหน้าที่พรรคคอมมิวนิสต์จีนคนสุดท้ายและคนเดียวที่กลายเป็นผู้นำโดยพฤตินัยของพรรคคอมมิวนิสต์จีนและผู้นำสูงสุดของจีน แม้เขาจะไม่เคยดำรงตำแหน่งประธานหรือเลขาธิการใหญ่ก็ตาม ตำแหน่งสูงสุดของเขาคือประธานคณะกรรมาธิการการทหารส่วนกลาง (ผู้บัญชาการทหาร)[1]

ตำแหน่ง

[แก้]
ชื่อตำแหน่ง ช่วงเวลาที่ดำรง สถาปนาโดย
เลขาธิการสำนักกลาง 1921–1922 การประชุมสภาแห่งชาติครั้งที่ 1
ประธานคณะกรรมาธิการบริหารกลาง 1922–1923 การประชุมสภาแห่งชาติครั้งที่ 2
เลขาธิการใหญ่สำนักกลาง 1923–1925 การประชุมสภาแห่งชาติครั้งที่ 3
เลขาธิการใหญ่คณะกรรมาธิการบริหารกลาง 1925–1927 การประชุมสภาแห่งชาติครั้งที่ 4
เลขาธิการใหญ่คณะกรรมาธิการกลาง 1927–1928 การประชุมสภาแห่งชาติครั้งที่ 5
ประธานคณะกรรมาธิการกลาง 1928–1931 การประชุมสภาแห่งชาติครั้งที่ 6
เลขาธิการใหญ่คณะกรรมาธิการกลาง 1931–1943 การประชุมเต็มคณะครั้งที่ 4 ของคณะกรรมาธิการกลางชุดที่ 6
ประธานกรมการเมืองกลาง 1943–1945 มติกรมการเมือง
ประธานสำนักเลขาธิการกลาง
ประธานคณะกรรมาธิการกลาง 1945–1982 การประชุมสภาแห่งชาติครั้งที่ 7
เลขาธิการใหญ่คณะกรรมาธิการกลาง 1982–ปัจจุบัน การประชุมสภาแห่งชาติครั้งที่ 12

รายนามผู้นำพรรค

[แก้]
ลำดับ ภาพ ชื่อ
(เกิด–เสียชีวิต) 		เริ่มวาระ สิ้นสุดวาระ ระยะเวลา คณะกรรมาธิการกลาง
ชุดที่ 		ตำแหน่งอื่นที่ดำรงขณะเป็นผู้นำ
1 เฉิน ตูซิ่ว
陈独秀
(1879–1942) 		23 กรกฎาคม 1921 1 กรกฎาคม 1928 6 ปี 344 วัน 1 (1921–1922)
2 (1922–1923)
3 (1923–1925)
4 (1925–1927)
5 (1927–1928)
—
2 เซี่ยง จงฟา
向忠发
(1879–1931) 		1 กรกฎาคม 1928 24 มิถุนายน 1931 2 ปี 358 วัน 6 (1928–1945)
3 ปั๋ว กู่
博古
(1907–1946) 		กันยายน 1931 17 มกราคม 1935 3 ปี 4 เดือน 6 (1928–1945)
—
4 จาง เหวินเทียน
张闻天
(1900–1976) 		17 มกราคม 1935 20 มีนาคม 1943 8 ปี 62 วัน 6 (1928–1945)
—
5 เหมา เจ๋อตง
毛泽东
(1893–1976) 		20 มีนาคม 1943 9 กันยายน 1976 33 ปี 173 วัน 6 (1928–1945)
7 (1945–1956)
8 (1956–1969)
9 (1969–1973)
10 (1973–1977)
6 ฮฺว่า กั๋วเฟิง
华国锋
(1921–2008) 		7 ตุลาคม 1976 28 มิถุนายน 1981 4 ปี 264 วัน 11 (1977–1982)
7 หู เย่าปัง
胡耀邦
(1915–1989) 		29 มิถุนายน 1981 15 มกราคม 1987 5 ปี 200 วัน 11th (1977–1982)
12th (1982–1987)
8 จ้าว จื่อหยาง
赵紫阳
(1919–2005) 		15 มกราคม 1987 24 มิถุนายน 1989 2 ปี 159 วัน 12th (1982–1987)
13th (1987–1992)
9 เจียง เจ๋อหมิน
江泽民
(1926–2022) 		24 มิถุนายน 1989 15 พฤศจิกายน 2002 13 ปี 144 วัน 13th (1987–1992)
14th (1992–1997)
15th (1997–2002)
10 หู จิ่นเทา
胡锦涛
(เกิด 1942) 		15 พฤศจิกายน 2002 15 พฤศจิกายน 2012 10 ปี 16 (2002–2007)
17 (2007–2012)
11 สี จิ้นผิง
习近平
(เกิด 1953) 		15 พฤศจิกายน 2012 อยู่ในวาระ 12 ปี 205 วัน 18 (2012–2017)
19 (2017–2022)
20 (2022–2027)

เส้นเวลา

[แก้]
Xi JinpingHu JintaoJiang ZeminZhao ZiyangHu YaobangHua GuofengMao ZedongZhang WentianBo GuXiang ZhongfaChen Duxiu

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5 1.6 Wu 2015.
  2. ↑ Wang 2012.
  3. ↑ 19th National Congress (2017). Constitution of the Chinese Communist Party. p. 18.
  4. ↑ "China - Constitution, Government, Politics". Britannica. The decision to redefine the position was part of the effort to reduce the chances of any one leader’s again rising to a position above the party, as Mao had done. China’s government still has a chairmanship, but the office has only limited power and is largely ceremonial.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์จีน&oldid=12207412"