ปืนกลเอ็ม 60
ไปยังการนำทาง
ไปยังการค้นหา
| ปืนกลสหรัฐ, คาลิเบอร์ 7.62 มม, เอ็ม60 | |
|---|---|
 มุมมองด้านขวาของปืนกลเอ็ม 60 | |
| ชนิด | ปืนกลอเนกประสงค์ |
| สัญชาติ |  สหรัฐอเมริกา
|
| บทบาท | |
| ประจำการ | ค.ศ. 1957–ปัจจุบัน |
| ผู้ใช้งาน | ดู ผู้ใช้ |
| สงคราม | สงครามเวียดนาม สงครามกลางเมืองลาว สงครามกลางเมืองกัมพูชา Moro conflict สงครามกัมพูชา–เวียดนาม Salvadoran Civil War The Troubles Operation Just Cause สงครามอ่าวเปอร์เซีย สงครามในอัฟกานิสถาน สงครามกลางเมืองเลบานอน สงครามอิรัก กรณีพิพาทพรมแดนไทย–กัมพูชา Colombian armed conflict Insurgency in the Philippines Bougainville Civil War และอื่น ๆ |
| ประวัติการผลิต | |
| ช่วงการออกแบบ | ค.ศ. 1952–1957[1] |
| บริษัทผู้ผลิต | Saco Defense U.S. Ordnance |
| มูลค่า | 6,000 ดอลลาร์[2] |
| ช่วงการผลิต | ค.ศ. 1957–ปัจจุบัน |
| แบบอื่น | See Variants |
| ข้อมูลจำเพาะ | |
| น้ำหนัก | 10.5 kg (23.15 lb) |
| ความยาว | 1,105 mm (43.5 in) |
| ความยาวลำกล้อง | 560 mm (22.0 in) |
| กระสุน | 7.62×51mm NATO |
| ขนาดลำกล้องปืน | 7.62 mm (0.308 in) |
| การทำงาน | Gas-operated, short-stroke gas piston,[3] open bolt |
| อัตราการยิง | 550 RPM |
| ความเร็วปากกระบอก | 2,800 ft/s (853 m/s) |
| ระยะหวังผล | 1,200 yd (1,100 m) |
| ระบบป้อนกระสุน | Disintegrating belt with M13 Links |
| ศูนย์เล็ง | Iron sights |
เอ็ม60 ชื่ออย่างเป็นทางการว่า ปืนกลสหรัฐ, คาลิเบอร์ 7.62 มม, เอ็ม60 เป็นตระกูลของปืนกลอเนกประสงค์สัญชาติอเมริกัน ซึ่งยิงด้วยกระสุนขนาด 7.62×51มม. นาโต้ จากการกระจัดกระจายของสายพานกระสุนของเอ็ม13 ลิงก์ มีกระสุนหลายประเภทที่ได้รับการอนุมัติให้ใช้สำหรับปืนกลเอ็ม60 รวมทั้งกระสุนหัวบอล กระสุนส่องวิถี และกระสุนเจาะเกราะ
ได้ถูกนำเสนอในปี ค.ศ. 1957 มันได้เข้าประจำการในกองทัพสหรัฐและยังคงมีการใช้งานในกองกำลังติดอาวุธอื่น ๆ มันได้ถูกผลิตและอัพเกรดอย่างต่อเนื่องสำหรับกองทัพ และการสั่งซื้อขายยังคงดำเนินต่อไปในศตวรรษที่ 21 แม้ว่ามันจะถูกแทนที่หรือเสริมเพิ่มเติมในหน้าที่ส่วนใหญ่โดยการออกแบบอื่น ๆ ที่โดดเด่นมากที่สุดคือ ปืนกลเอ็ม240 ที่ประจำการในกองทัพสหรัฐ
ภาพรวม[แก้]
เอ็ม 60 เป็นปืนกลใช้ระบบป้อนกระสุนแบบสายพาน ที่ยิงกระสุนปืน 7.62×51 มม. นาโต (คล้ายกับ .308 วินเชสเตอร์)
ผู้ใช้[แก้]
Moro Islamic Liberation Front militant lying prone with an M60.
แอลจีเรีย[4]
ออสเตรเลีย:[5] Replaced by the FN Minimi (light roles) and FN MAG (general-purpose roles).
โบลิเวีย[6]
บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา[6]
บราซิล[6]
กัมพูชา[7]
ชิลี[6]
จีน: captured machine guns from Sino-Vietnamese War and Sino-Vietnamese conflicts[ต้องการอ้างอิง]
โคลอมเบีย[6]
คอสตาริกา[6]
เช็กเกีย: The M60E4 is used in small numbers by specialized units of the Czech Army.[8] Known to be in use by the 601st Special Forces Group in 2006 to replace the UK-59L.[9]
สาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก[6]
เดนมาร์ก: Starting 2015, the Danish Army will receive 600+ M60E6s.[10]
สาธารณรัฐโดมินิกัน[6]
เอลซัลวาดอร์[11]
อียิปต์[4]
ฟีจี[6]
กานา[4]
กรีซ[6]
เฮติ[6]
ฮอนดูรัส[6]
อิตาลี[4]
อินโดนีเซีย[6]
จอร์แดน[6]
เลบานอน[12]
ไลบีเรีย[6]
ลิทัวเนีย: Received a grant of 75 M60s in 2002 from the USA's "Defense Logistics Agency".[13]
ลักเซมเบิร์ก:[14] In service 1957–1972; replaced by FN MAG.
มาเลเซีย: M60E3 is used by the Malaysian Army Grup Gerak Khas.[15]
เม็กซิโก[4]
โมร็อกโก[6]
เนเธอร์แลนด์[4]
นิการากัว[6]
ปานามา[6]
ปาปัวนิวกินี[16]
เปรู[6]
ฟิลิปปินส์[6]
โปรตุเกส: Portuguese Army uses M60E and D mounted on V-150 Commando.[17]
เซนต์วินเซนต์และเกรนาดีนส์
เซเนกัล: Received a grant of 2,500 M60s in 2002 from the USA's "Defense Logistics Agency".[13]
เกาหลีใต้:[5] Produced under license since 1974.[18]- เซนต์วินเซนต์และเกรนาดีนส์[6]
สเปน[4]
ซูดาน[6]
ไต้หวัน: Produced locally.[5][19]
ไทย[6]
ตรินิแดดและโตเบโก[6]
ตูนิเซีย[6]
ตุรกี[20]
ยูกันดา[6]
สหราชอาณาจักร: Used by the Royal Air Force; mounted on the Chinook.[21]
United States: Used by the U.S. Army[22] and the U.S. Navy SEALs. (บางหน่วย,บางรัฐได้ปลดประจำการ)[23]
เวเนซุเอลา[6]
เวียดนาม: Used by the PAVN and former ARVN.[24]
ผู้ใช้ที่ไม่ใช่รัฐ[แก้]
Amal Movement[25]
Army of Free Lebanon (AFL)[ต้องการอ้างอิง]- แม่แบบ:Country data Bougainville Bougainville Revolutionary Army (BRA)[ต้องการอ้างอิง]
- Lebanese Arab Army (LAA)[ต้องการอ้างอิง]
Lebanese Forces[ต้องการอ้างอิง]
Revolutionary Armed Forces of Colombia (FARC)[ต้องการอ้างอิง]
Moro Islamic Liberation Front (MILF)[26]- Nicaraguan Contras[27]
Progressive Socialist Party/People's Liberation Army (PLA) of Lebanon[ต้องการอ้างอิง]- Provisional Irish Republican Army[28]
Lord Resistance Army[29]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "T52E3 – An M60 Prototype". March 14, 2012.
- ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อfasM60page - ↑ "Modern Firearms – M60". 2010-10-27. สืบค้นเมื่อ March 6, 2012.
- ↑ 4.0 4.1 4.2 4.3 4.4 4.5 4.6 Bonn International Center for Conversion; Bundeswehr Verification Center. "M60". SALW Guide: Global distribution and visual identification.
- ↑ 5.0 5.1 5.2 "Profiling the Small Arms Industry". 2009-11-13.
- ↑ 6.00 6.01 6.02 6.03 6.04 6.05 6.06 6.07 6.08 6.09 6.10 6.11 6.12 6.13 6.14 6.15 6.16 6.17 6.18 6.19 6.20 6.21 6.22 6.23 6.24 6.25 6.26 Jones, Richard D. Jane's Infantry Weapons 2009/2010. Jane's Information Group; 35 edition (January 27, 2009). ISBN 978-0-7106-2869-5.
- ↑ "Small Arms Survey – Working Papers" (PDF). November 8, 2012. สืบค้นเมื่อ December 23, 2014.
- ↑ http://www.army.cz/assets/files/9334/zbrane_definit.pdf
- ↑ "601st Special Forces Group Official Website". สืบค้นเมื่อ December 23, 2014.
- ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อkrigeren.dk - ↑ Gander, Terry J.; Hogg, Ian V. Jane's Infantry Weapons 1995/1996. Jane's Information Group; 21 edition (May 1995). ISBN 978-0-7106-1241-0.
- ↑ "Ambassador Hale Reaffirms U.S. Commitment to the Lebanese Army at Humvee Handover Ceremony". 2014. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ April 7, 2014. Unknown parameter
|deadurl=ignored (help) - ↑ 13.0 13.1 "Archived copy". คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ February 18, 2014. สืบค้นเมื่อ 2014-03-05. Unknown parameter
|deadurl=ignored (help)CS1 maint: archived copy as title (link) - ↑ GRAND-DUCHY OF LUXEMBOURG Archived January 26, 2011, at the Wayback Machine.
- ↑ Thompson, Leroy (December 2008). "Malaysian Special Forces". Special Weapons. สืบค้นเมื่อ 2010-05-20.
- ↑ Capie, David (2004). Under the Gun: The Small Arms Challenge in the Pacific. Wellington: Victoria University Press. pp. 63–65. ISBN 978-0864734532.
- ↑ "LAV-150 – Textron Marine & Land / Portugal". สืบค้นเมื่อ December 23, 2014.
- ↑ William Shaw (September 1984). "South Korean Foreign Military Sales Program" (PDF). Library of Congress. p. 9.
- ↑ "Personal infantry weapons: old weapons or new hardware in the coming decades?". สืบค้นเมื่อ December 23, 2014.
- ↑ "Turkey Army Turkish Land Forces modern military equipment armoured vehicle . Equipements vhicules b – Army Recognition". คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ March 11, 2010. สืบค้นเมื่อ December 23, 2014. Unknown parameter
|deadurl=ignored (help) - ↑ "RAF – Chinook". คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ January 2, 2015. สืบค้นเมื่อ December 23, 2014. Unknown parameter
|dead-url=ignored (help) - ↑ Miller, David (2001). The Illustrated Directory of 20th Century Guns. Salamander Books Ltd. ISBN 1-84065-245-4.
- ↑ "M60E3 & MK43 Mod 0". Navy SEALs. สืบค้นเมื่อ December 23, 2014.
- ↑ "Tại sao Việt Nam nên dùng lâu dài súng máy M60 Mỹ?". 2016-12-06. |publisher=kienthuc |date= |access-date=2016-12-05
- ↑ Samuel M. Katz and Ron Volstad, Arab Armies of the Middle East Wars 2, Men-at-arms series 194, Osprey Publishing Ltd, London 1988, p. 46, Plate G3. ISBN 0-85045-800-5
- ↑ Cecille Suerte Felipe (May 18, 2015). "MILF has yet to yield SAF guns". The Philippine Star. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ September 23, 2016. สืบค้นเมื่อ August 30, 2016. Unknown parameter
|dead-url=ignored (help) - ↑ Carlos Caballero Jurado, Nigel Thomas and Simon McCouaig, Central American Wars 1959–89, Men-at-arms series 221, Osprey Publishing Ltd, London 1990, p. 45, Plate G1. ISBN 9780850459456
- ↑ Christopher Dobson and Ronald Payne (1982). The Terrorists: Their Weapons, Leaders, and Tactics. Facts on File. pp. 119–120. ISBN 978-0871966681.CS1 maint: uses authors parameter (link)
- ↑ Small Arms Survey (2007). "Persistent Instability: Armed Violence and Insecurity in South Sudan" (PDF). The Small Arms Survey 2007: Guns and the City. Cambridge University Press. p. 325. ISBN 978-0-521-88039-8.