ปรัชญาดนตรี

ปรัชญาดนตรี เป็น "การศึกษาปัญหาพื้นฐานเกี่ยวกับธรรมชาติของดนตรี และประสบการณ์ของเราที่มีต่อดนตรี" การศึกษาดนตรีเชิงปรัชญามีความเกี่ยวข้องกับปัญหาทางปรัชญาในประเด็นอภิปรัชญาและสุนทรียศาสตร์ คำถามพื้นฐานบางประการในปรัชญาของดนตรี คือ:

• นิยามของดนตรีคืออะไร? (อะไรคือเงื่อนไขที่ จำเป็นและเพียงพอในการจัดประเภทบางสิ่งให้เป็นดนตรี)
• ดนตรีกับจิตใจมีความสัมพันธ์กันอย่างไร?
• ดนตรีกับภาษามีความสัมพันธ์กันอย่างไร?
• ประวัติศาสตร์ดนตรีสะท้อนถึงอะไรในโลกใบนี้?
• ดนตรีกับอารมณ์มีความเชื่อมต่อกันอย่างไร? (ในศตวรรษที่ 19 มีการถกเถียงกันว่าดนตรีบรรเลงสามารถสื่ออารมณ์ได้หรือไม่)
• อะไรคือนัยสำคัญในความสัมพันธ์ทางดนตรี?

ประเด็นทางปรัชญา

นิยามของดนตรี

"การอธิบายแนวคิดทางดนตรีมักเริ่มต้นจากความคิดที่ว่าดนตรีมีการจัดระบบเสียง พวกเขาได้กล่าวว่าการอธิบายในลักษณะนี้กว้างเกินไป เนื่องจากมีหลายกรณีของการจัดระบบเสียงที่ไม่เป็นเพลง เช่น คำพูดของมนุษย์ และเสียงที่เกิดจากสัตว์และเครื่องจักรที่ไม่ใช่เสียงของมนุษย์" มีวิธีการแสดงลักษณะของดนตรีพื้นฐานที่แตกต่างกัน ที่มีความเฉพาะเจาะจงมากกว่า "เสียง" ลักษณะของดนตรีที่เป็นที่นิยม ได้แก่ ทำนอง (ระดับเสียงที่เกิดขึ้นต่อเนื่องกัน) เสียงประสาน (ระดับเสียงที่มีหลายกลุ่ม และไม่จำเป็นต้องทำให้เกิดเสียงในเวลาเดียวกัน ตามคอร์ดที่เป็นรูปแบบ), จังหวะ บีท และ ลักษณะของเสียง (หรือที่เรียกว่า "สีสันของเสียง") อย่างไรก็ตาม ดนตรีอันอึกทึก อาจเกิดจากกระแสเสียงเป็นหลัก เพลง Musique concrete มักประกอบจากรูปแบบเสียงตามธรรมชาติที่ไม่ใช่เสียงดนตรี ในการเพิ่มเติมแบบสุ่มบางครั้ง ดนตรีแอมเบียนต์ อาจประกอบขึ้นมาจากการบันทึกเสียงของสัตว์ป่าหรือธรรมชาติ การกำเนิดรูปแบบของดนตรีแนวอาว็อง-การ์ดในศตวรรษที่ 20 เป็นความท้าทายครั้งใหญ่สำหรับแนวคิดทางดนตรีแบบดั้งเดิมที่เชื่อว่าดนตรีดำรงอยู่โดยมีพื้นฐานมาจากท่วงทำนองและจังหวะ ซึ่งเป็นการอธิบายลักษณะดนตรีแบบกว้างๆ

ดนตรีสัมบูรณ์ กับ ดนตรีโปรแกรม

มีการถกเถียงกันอย่างดุเดือดเกี่ยวกับดนตรีสัมบูรณ์กับดนตรีโปรแกรมในช่วงยุคโรแมนติกตอนปลาย ผู้สนับสนุนแนวคิด "ดนตรีสัมบูรณ์" โต้แย้งว่าดนตรีบรรเลงไม่ได้ถ่ายทอดอารมณ์หรือจินตภาพไปยังผู้ฟัง พวกเขาอ้างว่าดนตรีไม่ได้ "เกี่ยวกับ" บางสิ่งอย่างชัดเจนและมันไม่ได้เป็นสิ่งแทนธรรมชาติ แนวคิดเกี่ยวกับดนตรีสมบูรณ์ที่พัฒนาขึ้นในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 ในผลงานของนักเขียนแนวโรแมนติกชาวเยอรมันยุคแรก อย่างเช่น Wilhelm Heinrich Wackenroder, Ludwig Tieck และ E.T.A. Hoffmann ผู้สนับสนุนแนวคิด "ดนตรีโปรแกรม" เชื่อว่าดนตรีสามารถถ่ายทอดอารมณ์และจินตภาพออกมาได้ ตัวอย่างเพลงดนตรีโปรแกรม ได้แก่ Symphonie fantastique ของ แบร์ลีโยซ ซึ่งเป็นการพรรณนาของนักประพันธ์เพลงที่เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับศิลปินที่วางยาพิษฆ่าตัวตายด้วยฝิ่นในช่วงการเคลื่อนไหวครั้งที่สี่ มีการคัดค้านส่วนใหญ่เกี่ยวกับดนตรีสัมบูรณ์ที่ใช้เครื่องดนตรีบรรเลง เช่น นักประพันธ์เพลงอย่าง ริชาร์ด วากเนอร์ และนักปรัชญาอย่าง ฟรีดริช นิทเช่อ และ ฟรีดริช เฮเกล ผลงานของวากเนอร์ส่วนใหญ่เป็นการเขียนโปรแกรมและมักใช้เสียงร้อง เขากล่าวว่า "ดนตรีไม่สามารถไปได้ไกลมากกว่านี้ เนื่องจากเป็นเพียงแค่คำพูด ... ซึ่งคำพูดมีฐานะที่สูงกว่าโทนเสียง" นิทเช่อได้เขียนแสดงความคิดเห็นมากมายซึ่งเป็นการยกย่องผลงานเพลงของวากเนอร์ แต่ในความเป็นจริงเขาเป็นเพลงนักแต่งเพลงมือสมัครเล่น .

นักปรัชญาโรแมนติกคนอื่นและผู้สนับสนุนดนตรีสัมบูรณ์ เช่น โยฮันน์ ฟ็อน เกอเธ่เห็นว่าดนตรีไม่เป็นแค่เพียง "ภาษา" ของมนุษย์ผู้ซึ่งเป็นตัวประทานเท่านั้น แต่ยังมีความหมายอันสัมบูรณ์ที่เหนือกว่าในการมองหาขอบเขตของความเป็นระเบียบและความงามที่สูงส่งกว่า บางคนแสดงความเชื่อมโยงทางวิญญาณกับดนตรี ในท่อนที่สี่ของผลงานชิ้นสำคัญอย่าง The World as Will and Representation (1819) อาร์เทอร์ โชเปนฮาวด์ กล่าวว่า "ดนตรีเป็นคำตอบของความลึกลับแห่งชีวิต ความลึกซึ้งที่สุดของศิลปะทั้งหมดนี้เป็นการแสดงออกถึงความคิดที่ลึกซึ้งที่สุดของชีวิต " ใน "ช่วงเวลาชั่วขณะของการเร้าอารมณ์ทางเพศหรือความรู้สึกทางเพศในทางดนตรี" ท่อนหนึ่งของ Either /or (1843), Søren Kierkegaard ตรวจสอบความลึกซึ้งทางดนตรีของโมสาร์ท และธรรมชาติของความรู้สึกในผลงานของดอน โจวันนี (Don Giovanni)

ความหมายและวัตถุประสงค์

ในปี 1997 หนังสือ The Mind Works ของ Steven Pinker ได้ขนานนามดนตรี "auditory cheesecake" ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาวลีดังกล่าวนับว่ามีประโยชน์ต่อความท้าทายสำหรับนักดนตรีและนักจิตวิทยาผู้ซึ่งเชื่อเช่นนั้น หนึ่งในนั้น คือ Philip Ball เขาได้เขียนหนังสือที่ชื่อว่า Music Instinct ซึ่งเขาได้ตั้งข้อสังเกตว่าดนตรีดูเหมือนจะเข้าถึงแกนกลางของความหมายในการเป็นมนุษย์: บอลเขียนว่า "มีคำพูดของวัฒนธรรมระดับโลกที่กล่าวว่า 'ฉันไม่ใช่ดนตรี' จะไม่มีความหมายต่อไป ซึ่งคล้ายกับการพูดว่า "ฉันไม่ได้มีชีวิต" ในการถกเถียงเรื่องการถ่ายทำภาพยนตร์ Ball แนะนำว่าดนตรีอาจได้รับพลังอารมณ์ผ่านความสามารถในการเลียนแบบผู้คน บางทีความสามารถในการดึงดูดเราอยู่ในความสามารถของดนตรีในการตั้งค่าความคาดหวังเมื่อรบกวน

สุนทรียศาสตร์ของดนตรี

วงซิมโฟนีออร์เคสตร้า ไม่เพียงแต่เป็นวงดนตรีขนาดใหญ่ที่ใช้ในดนตรีคลาสสิกเท่านั้น ผลงานซิมโฟนีหมายเลขเก้าของ บีโธเฟนซึ่งเป็นผลงานชิ้นหนึ่งสำหรับวงออร์เคสตร้าได้รับการขนานนามว่าเป็นผลงานชิ้นเอกอันยอดเยี่ยมของWestern Canon

ในประเพณีก่อนสมัยใหม่ สุนทรียศาสตร์ของดนตรีหรือสุนทรียภาพทางดนตรีได้สำรวจมิติทางคณิตศาสตร์และจักรวาลวิทยาของการจัดระเบียบจังหวะและการประสานเสียง ในศตวรรษที่สิบแปดมุ่งเน้นไปที่ประสบการณ์การฟังเพลงและคำถามเกี่ยวกับความงามและความเพลิดเพลินทางดนตรีของมนุษย์ ( plaisir และ jouissance) ต้นกำเนิดของการเปลี่ยนแปลงปรัชญานี้มาจาก Baumgarten ในศตวรรษที่ 18 และตามมาด้วยค้านท์ ในงานเขียนของพวกเขา สุนทรียศาสตร์ยุคโบราณ หมายถึงการรับรู้ทางประสาทสัมผัสซึ่งได้รับความหมายแฝงในปัจจุบัน ในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา นักปรัชญามักจะเน้นประเด็นต่าง ๆ นอกเหนือจากความงามและความเพลิดเพลิน ยกตัวอย่างเช่น ความสามารถของดนตรีในการแสดงอารมณ์เป็นประเด็นกลาง

สุนทรียศาสตร์เป็นสาขาย่อยของปรัชญา ผู้ที่ผลิตผลงานชิ้นสำคัญในศตวรรษที่ 20 ได้แก่ Peter Kivy, Jerrold Levinson, Roger Scruton และ Stephen Davies อย่างไรก็ตามนักดนตรี กับ นักวิจารณ์ดนตรีจำนวนมาก รวมถึงผู้ที่ไม่ใช่นักปรัชญาหลายคนได้มีส่วนร่วมในสุนทรียศาสตร์ของดนตรี ในศตวรรษที่ 19 มีการถกเถียงที่สำคัญเกิดขึ้นระหว่าง Eduard Hanslick นักวิจารณ์ดนตรี นักดนตรี และนักประพันธ์เพลง Richard Wagner Harry Partch และ นักดนตรี่ท่านอื่น ๆ เช่น Kyle Gann ได้ศึกษาและพยายามทำให้ ดนตรี microtonal เป็นที่นิยมและมีการใช้บันไดเสียงทางเลือก นอกจากนี้นักประพันธ์เพลงสมัยใหม่จำนวนมาก เช่น La Monte Young, Rhys Chatham และ Glenn Branca ให้ความสนใจอย่างมากกับระบบการปรับเสียง เรียกว่า ทำนองเสียง

มีแนวโน้มที่หนักแน่นในทางสุนทรียศาสตร์ของดนตรีเพื่อเน้นความสำคัญยิ่งของโครงสร้างการจัดวางองค์ประกอบ แม้กระนั้นประเด็นอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับสุนทรียศาสตร์ขอดนตรี รวมถึง เนื้อเพลง เสียงประสาน การสะกดจิต อารมณ์ การเคลื่อนจังหวะชั่วขณะ เสียงสะท้อน ความสนุกสนาน และ สีสัน (ดู พัฒนาการทางดนตรี )

เรามักจะคิดว่าดนตรีมีความสามารถที่จะส่งผลกระทบต่ออารมณ์ สติปัญญา และ จิตวิทยา มันสามารถระงับความโดดเดี่ยวของเราหรือกระตุ้นความหลงใหลของเรา พลาโต ได้เสนอในผลงาน Republic ว่าดนตรีมีผลโดยตรงต่อจิตวิญญาณ ดังนั้น เขาเสนอว่าดนตรีของระบอบการปกครองในอุดมคติจะถูกควบคุมโดยรัฐอย่างใกล้ชิด (Book VII)

ดูเพิ่ม

• จิตวิทยาดนตรี
• ดนตรีกับเทววิทยา

ดูเพิ่ม

• Adorno, Theodor W. 1976. Introduction to the Sociology of Music, translated by E.B. Ashton. A Continuum Book. New York: Seabury Press. ISBN 0816492662.
• Adorno, Theodor W. 1981. In Search of Wagner, translated by Rodney Livingstone. [London]: NLB. ISBN 0860910377.
• Adorno, Theodor W. 1992. Quasi una Fantasia: Essays on Modern Music, translated by Rodney Livingstone. Verso Classics. London and New York: Verso. ISBN 0860913600 (cloth); ISBN 0860916138 (pbk) ; ISBN 1859841597 (pbk).
• Adorno, Theodor W. 1998. Beethoven: The Philosophy of Music: Fragments and Texts, edited by Rolf Tiedemann; translated by Edmund Jephcott. Stanford: Stanford University Press. ISBN 0804735158.
• Adorno, Theodor W. 1999. Sound Figures, translated by Rodney Livingstone. Stanford: Stanford University Press. ISBN 0804735573 (cloth); ISBN 0804735581 (pbk).
• Adorno, Theodor W. 2001. The Culture Industry: Selected Essays on Mass Culture, edited and with an introduction by J. M. Bernstein. Routledge Classics. London and New York: Routledge. ISBN 0415255341 (cloth); ISBN 0415253802 (pbk).
• Adorno, Theodor W. 2002. Essays on Music, selected, with introduction, commentary, and notes by Richard Leppert; new translations by Susan H. Gillespie. Berkeley: University of California Press. ISBN 0520231597.
• Adorno, Theodor W. 2006. Philosophy of New Music, translated by Robert Hullot-Kentor. Minneapolis: University of Minnesota Press. ISBN 0816636664.
• Adorno, Theodor W. 2009. Night Music: Essays on Music 1928–1962, edited by Rolf Tiedemann; translated by Wieland Hoban. London and New York: Seagull Books. ISBN 1906497214.
• Arena, Leonardo V., La durata infinita del non suono, Mimesis, Milan 2013. ISBN 978-88-575-1138-2
• Barzun, Jacques. 1982. Critical Questions on Music and Letters, Culture and Biography, 1940–1980, selected, edited, and introduced by Bea Friedland. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0-226-03863-7.
• Beardsley, Monroe C. 1958. Aesthetics: Problems in the Philosophy of Criticism. New York, Harcourt, Brace.
• Beardsley, Monroe C., and Herbert M. Schueller (eds.). 1967. Aesthetic Inquiry: Essays on Art Criticism and the Philosophy of Art. Belmont, Calif.: Dickenson Pub. Co.
• Bloch, Ernst. 1985. Essays on the Philosophy of Music, translated by Peter Palmer, with an introduction by David Drew. Cambridge and New York: Cambridge University Press. ISBN 0521248736 ISBN 0521312132 (pbk).
• Bonds, Mark Evan. 2014. Absolute Music: The History of an Idea. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-934363-8.
• Budd, Malcolm. 1985. Music and the Emotions: The Philosophical Theories. International Library of Philosophy. London and Boston: Routledge & Kegan Paul. ISBN 0710205201 (cloth); ISBN 0415087791 (pbk).
• Budd, Malcolm. "Music and the Expression of Emotion", Journal of Aesthetic Education, Vol. 23, No. 3 (Autumn, 1989), pp. 19–29.
• Chadwick, Henry. 1981. Boethius, the Consolations of Music, Logic, Theology, and Philosophy. Oxford: Clarendon Press; New York: Oxford University Press. ISBN 019826447X (cloth); ISBN 0198265492 (pbk.)
• Clifton, Thomas. 1983. Music as Heard: A Study in Applied Phenomenology. New Haven: Yale University Press. ISBN 0300020910.
• Fronzi, Giacomo. 2017. Philosophical Considerations on Contemporary Music: Sounding Constellations. Newcastle: Cambridge Scholars Publishing.
• Deleuze, Gilles. 1980. A Thousand Plateaus. London / Minneapolis: University of Minnesota Press.
• Goehr, Lydia. 'The Imaginary Museum of Musical Works. An Essay in the Philosophy of Music' Oxford, 1992/2007.
• Kivy, P. Introduction to the Philosophy of Music, Hackett Publishing, 1989.
• Langer, Susanne K. 1957. Philosophy in a New Key: A Study in the Symbolism of Reason, Rite, and Art, third edition. Cambridge: Harvard University Press. ISBN 0674665031.
• Lippman, Edward A. 1992. A History of Western Musical Aesthetics. Lincoln: University of Nebraska Press. ISBN 0803228635 (cloth); ISBN 0803279515 (pbk).
• Nietzsche, Friedrich Wilhelm. 1967. The Birth of Tragedy, and The Case of Wagner, translated, with commentary, by Walter Kaufmann. New York: Vintage Books. ISBN 0394703693 (pbk).
• Rowell, Lewis Eugene. 1983. Thinking about Music: An Introduction to the Philosophy of Music. Amherst: University of Massachusetts Press. ISBN 0870233866.
• Scruton, Roger. The Aesthetics of Music, Oxford University Press, 1997.

แหล่งข้อมูลอื่น

• วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ Philosophy of music
• Article in the Internet Encyclopedia of Philosophy