ประเพณีมุขปาฐะ

manaschi ชาวคีร์กีซดั้งเดิมกำลังแสดงมหากาพย์มานัสที่แคมป์เยิร์ตในคาราคอล

ประเพณีมุขปาฐะ เป็นรูปแบบการสื่อสารของมนุษย์ในเรื่องความรู้ ศิลปะ แนวคิด และวัฒนธรรมที่มีการได้รับ รักษา และส่งผ่านจากรุ่นสู่รุ่น^[1]^[2]^[3] การสื่อสารอมักใช้วิธีการพูดหรือเพลงและอาจรวมคติชน บัลลาด เพลงสวด ร้อยแก้ว หรือกวีนิพนธ์ ด้วยวิธีเหล่านี้ จึงมีความเป็นไปได้ที่สังคมจะส่งประวัติศาสตร์มุขปาฐะ วรรณกรรมมุขปาฐะ กฎหมายมุขปาฐะ และความรู้อื่น ๆ จากรุ่นสู่รุ่นโดยไม่ใช้ระบบการเขียนหรือรูปแบบอื่นที่คล้ายกัน ศาสนาอย่างศาสนาพุทธ ศาสนาฮินดู คริสต์นิกายโรมันคาทอลิก^[4] และศาสนาเชน ใช้วิธีประเพณีมุขปาฐะ เพื่อส่งต่อคัมภีร์ พิธี เพลงสดุดี และเทพปกรณัมจากรุ่นสู่รุ่น^[5]^[6]^[7]

อ้างอิง[แก้]

หมายเหตุ[แก้]

อ้างอิง[แก้]

↑ Vansina, Jan: Oral Tradition as History (1985), reported statements from present generation which "specifies that the message must be oral statements spoken, sung or called out on musical instruments only"; "There must be transmission by word of mouth over at least a generation". He points out, "Our definition is a working definition for the use of historians. Sociologists, linguists or scholars of the verbal arts propose their own, which in, e.g., sociology, stresses common knowledge. In linguistics, features that distinguish the language from common dialogue (linguists), and in the verbal arts features of form and content that define art (folklorists)."
↑ Oral Tradition เก็บถาวร 2016-08-09 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Encyclopædia Britannica, John Miles Foley
↑ Ki-Zerbo, Joseph: "Methodology and African Prehistory", 1990, UNESCO International Scientific Committee for the Drafting of a General History of Africa; James Currey Publishers, ISBN 0-85255-091-X, 9780852550915; see Ch. 7; "Oral tradition and its methodology" at pages 54-61; at page 54: "Oral tradition may be defined as being a testimony transmitted verbally from one generation to another. Its special characteristics are that it is verbal and the manner in which it is transmitted."
↑ "Catechism of the Catholic Church - The Transmission of Divine Revelation". www.vatican.va. สืบค้นเมื่อ 2020-01-15.
↑ Jack Goody (1987). The Interface Between the Written and the Oral. Cambridge University Press. pp. 110–121. ISBN 978-0-521-33794-6.
↑ M Witzel, "Vedas and Upaniṣads", in Flood, Gavin, ed. (2003), The Blackwell Companion to Hinduism, Blackwell Publishing Ltd., ISBN 1-4051-3251-5, pages 68-71
↑ Donald S. Lopez Jr. (1995). "Authority and Orality in the Mahāyāna" (PDF). Numen. Brill Academic. 42 (1): 21–47. doi:10.1163/1568527952598800. hdl:2027.42/43799. JSTOR 3270278.

บรรณานุกรม[แก้]

Bannister, Andrew G. "Retelling the Tale: A Computerised Oral-Formulaic Analysis of the Qur'an. Presented at the 2014 International Qur'an Studies Association Meeting in San Diego". academia.edu. สืบค้นเมื่อ 20 May 2019.
Dundes, Alan (2003). Fables of the Ancients?: Folklore in the Qur'an. Rowman & Littlefield Publishers. ISBN 9780585466774. สืบค้นเมื่อ 2 May 2019.
Foley, John Miles. Oral Formulaic Theory and Research: An Introduction and Annotated Bibliography. NY: Garland, 1985
Foley, John Miles. The Theory of Oral Composition. Bloomington: IUP, 1991
Wong, Peter T. K. (2022). "The Soundscape of the Huainanzi 淮南子: Poetry, Performance, Philosophy, and Praxis in Early China". Early China. 45: 1–25. doi:10.1017/eac.2022.6

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

[Vansina-1] Vansina, Jan: Oral Tradition as History (1985), reported statements from present generation which "specifies that the message must be oral statements spoken, sung or called out on musical instruments only"; "There must be transmission by word of mouth over at least a generation". He points out, "Our definition is a working definition for the use of historians. Sociologists, linguists or scholars of the verbal arts propose their own, which in, e.g., sociology, stresses common knowledge. In linguistics, features that distinguish the language from common dialogue (linguists), and in the verbal arts features of form and content that define art (folklorists)."

[britannicaot-2] Oral Tradition เก็บถาวร 2016-08-09 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Encyclopædia Britannica, John Miles Foley

[Ki-Zerbo-3] Ki-Zerbo, Joseph: "Methodology and African Prehistory", 1990, UNESCO International Scientific Committee for the Drafting of a General History of Africa; James Currey Publishers, ISBN 0-85255-091-X, 9780852550915; see Ch. 7; "Oral tradition and its methodology" at pages 54-61; at page 54: "Oral tradition may be defined as being a testimony transmitted verbally from one generation to another. Its special characteristics are that it is verbal and the manner in which it is transmitted."

[:2-4] "Catechism of the Catholic Church - The Transmission of Divine Revelation". www.vatican.va. สืบค้นเมื่อ 2020-01-15.

[Goody1987p82-5] Jack Goody (1987). The Interface Between the Written and the Oral. Cambridge University Press. pp. 110–121. ISBN 978-0-521-33794-6.

[witzel68-6] M Witzel, "Vedas and Upaniṣads", in Flood, Gavin, ed. (2003), The Blackwell Companion to Hinduism, Blackwell Publishing Ltd., ISBN 1-4051-3251-5, pages 68-71

[lopez1995p21-7] Donald S. Lopez Jr. (1995). "Authority and Orality in the Mahāyāna" (PDF). Numen. Brill Academic. 42 (1): 21–47. doi:10.1163/1568527952598800. hdl:2027.42/43799. JSTOR 3270278.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

การควบคุมรายการหลักฐาน
หอสมุดแห่งชาติ	สเปน ฝรั่งเศส (ข้อมูล) เยอรมนี อิสราเอล สหรัฐ
อื่น ๆ	Historical Dictionary of Switzerland