บูรัน
| บูรัน Буран | |
|---|---|
 บูรันบนแท่นปล่อย 110/37 | |
| ประเทศ |  สหภาพโซเวียต
|
| ตั้งชื่อตาม | "พายุหิมะ"[1] |
| บินครั้งแรก | 1K1 15 พฤศจิกายน ค.ศ. 1988[1] |
| บินครั้งสุดท้าย | 1K1 15 พฤศจิกายน ค.ศ. 1988[1] |
| ที่นั่ง | 0[1] |
| สถิติภารกิจ | 1[1] |
| สถิติวันที่บิน | 3 ชั่วโมง |
| สถิติโคจร | 2[1] |
| สถานะ | ปลดประจำการ, ถูกทำลายใน ค.ศ. 2002 |
ยานอวกาศบูรัน (รัสเซีย: Бура́н, "พายุหิมะ"; อังกฤษ: Buran) เป็นพาหนะโคจรของโซเวียตรัสเซียที่มีการทำงานและการออกแบบคล้ายคลึงกับกระสวยอวกาศของสหรัฐอเมริกา และพัฒนาโดยหัวหน้านักออกแบบ เกลบ โลซีโน-โลซินสกี แห่งบริษัทจรวดอีเนอร์เจีย ตราบถึงปัจจุบัน บูรันเป็นพาหนะกระสวยอวกาศจากโครงการบูรันของโซเวียตที่ถูกส่งขึ้นสู่อวกาศก่อนโครงการปิดตัวลง บูรันสำเร็จเที่ยวบินไร้คนบังคับครั้งหนึ่งใน ค.ศ. 1988 โครงการถูกยกเลิกใน ค.ศ. 1993 ใน ค.ศ. 2002 บูรันถูกทำลายเมื่อโรงจอดที่มันถูกเก็บอยู่ ที่ไบโคนูร์คอสโมโดรม ถล่มลงมา[2]
การปล่อยขึ้นสู่อวกาศ[แก้]
การปล่อยบูรันขึ้นสู่วงโคจรครั้งแรกและครั้งเดียวนั้นเกิดขึ้นเมื่อเวลา 3:00 UTC ของวันที่ 15 พฤศจิกายน ค.ศ. 1988 จากไบโคนูร์คอสโมโดรมจุดปล่อยที่ 110/37 มันถูกยกขึ้นสู่วงโคจรอย่างไร้คนบังคับ โดยจรวดอีเนอร์เจียที่ได้รับการออกแบบพิเศษ ซึ่งจนถึงปัจจุบันนี้ เป็นจรวดที่หนักที่สุดที่ขับเคลื่อนด้วยเชื้อเพลิงเหลว ไม่เหมือนกับกระสวยอวกาศ ซึ่งขับเคลื่อนด้วยเครื่องเพิ่มกำลังของแข็งและเครื่องยนต์เชื้อเพลิงเหลวของตัวกระสวยเอง ซึ่งนำเชื้อเพลิงมาจากถังเชื้อเพลิงขนาดใหญ่ ระบบอีเนอร์เจีย-บูรันใช้เฉพาะแรงผลักดันจากเครื่องยนต์เชื้อเพลิงเหลว RD สี่เครื่องของจรวด ซึ่งพัฒนาโดยวาเลนติน กลุชโก นับแต่ต้น บูรันตั้งใจให้ใช้ได้ทั้งในโหมดอัตโนมัติและมีคนบังคับ แม้โครงการจะประสบความล้าช้าหลายปี บูรันยังคงเป็นเพียงกระสวยอวกาศเพียงลำเดียวที่เคยสำเร็จเที่ยวบินไร้คนบังคับในโหมดอัตโนมัติสมบูรณ์กระทั่งวันที่ 22 เมษายน ค.ศ. 2010 เมื่อกองทัพอากาศสหรัฐปล่อยเครื่องบินอวกาศโบอิง เอ็กซ์-37 ลำดับการปล่อยอัตโนมัติดำเนินไปตามที่กำหนด และจรวดอีเนอร์เจียยกพาหนะขึ้นสู่วงโคจรชั่วคราวก่อนที่ส่วนโคจรจะแยกตัวออกตามที่ตั้งโปรแกรมไว้ หลังส่งตัวเองขึ้นสู่วงโคจรชั้นสูงกว่าและเสร็จสิ้นการโคจรรอบโลกสองรอบ เครื่องยนต์ระบบควบคุมเครื่องยนต์ (ODU) ยิงตัวเองอัตโนมัติเพื่อเริ่มกลับเข้าสู่ชั้นบรรยากาศ หลังภารกิจเริ่ม 206 นาทีพอดี ส่วนโคจรบูรันลงจอด โดยเสียฉนวนกันความร้อน (thermal tile) ไปเพียง 5 แผ่น จาก 38,000 แผ่นตลอดช่วงการบิน[3] การลงจอดอัตโนมัติเกิดขึ้นที่ลานวิ่งของไบโคนูร์คอสโมโดรม ที่ซึ่ง แม้จะมีความเร็วลมด้านข้าง 61.2 กิโลเมตรต่อชั่วโมง มันลงจอดโดยคลาดเคลื่อนจากจุดเป้าหมายไปด้านข้างเพียง 3 เมตร และด้านยาวเพียง 10 เมตร[3] เที่ยวบินไร้คนบังคับนี้เป็นครั้งแรกที่ยานอวกาศขนาดนี้และความซับซ้อนระดับนี้ปล่อยขึ้นสู่อวกาศ เสร็จสิ้นการทดสอบในวงโคจร กลับเข้าสู่ชั้นบรรยากาศอีกครั้ง และลงจอดภายใต้การควบคุมอัตโนมัติ
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5 "Buran". NASA. 12 November 1997. Archived from the original on August 4, 2006. สืบค้นเมื่อ 2006-08-15.; Buran ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (archived มกราคม 28, 2008).
- ↑ Buran, Russian Space Web.
- ↑ 3.0 3.1 Chertok, Boris (2005). Asif A. Siddiqi, ed. Raketi i lyudi (trans. "Rockets and People") (PDF). NASA History Series. p. 179. สืบค้นเมื่อ 2006-07-03.
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
 |
คอมมอนส์ มีภาพและสื่ออื่นๆ เกี่ยวกับ: Buran (spacecraft) |
