ทิวเขาตีตีวังซา
 | บทความนี้ยังต้องการเพิ่มแหล่งอ้างอิงเพื่อพิสูจน์ความถูกต้อง |
| ทิวเขาตีตีวังซา | |
|---|---|
| ทิวเขาสันกาลาคีรี | |
 ทิวเขาตีตีวังซาใกล้แม่น้ำสลิมในมาเลเซีย | |
| จุดสูงสุด | |
| ยอด | เขาโกร์บู |
| ความสูง เหนือระดับน้ำทะเล | 2,183 เมตร (7,162 ฟุต) |
| ข้อมูลเชิงขนาด | |
| ยาว | 480 กม. (298 ไมล์) ตะวันตกเฉียงเหนือ/ตะวันออกเฉียงใต้ |
| กว้าง | 120 กม. (75 ไมล์) ตะวันออกเฉียงเหนือ/ตะวันตกเฉียงใต้ |
| ชื่อ | |
| ชื่อท้องถิ่น | สันกาลาคีรี, ตีตีวังซา, บันจารันเบอซาร์ |
| ข้อมูลทางภูมิศาสตร์ | |
| ประเทศ |  ไทย และ  มาเลเซีย |
| พิกัดเทือกเขา | 5°58′12″N 101°19′37″E / 5.9699°N 101.3269°E |
| เทือกเขา | ทิวเขาตะนาวศรี |
| ติดต่อกับ | ไทย-มาเลเซีย |
| ข้อมูลทางธรณีวิทยา | |
| อายุหิน | ยุคเพอร์เมียน, ยุคไทรแอสซิก |
| ประเภทหิน | หินแกรนิต, หินปูน |
ทิวเขาตีตีวังซา (มลายู: Banjaran Titiwangsa) ซึ่งยังเป็นที่รู้จักกันในท้องถิ่นในชื่อ บันจารันเบอซาร์ (Banjaran Besar; แปลว่า ทิวเขาใหญ่) เป็นภูเขาซึ่งก่อตัวเป็นแนวยาวคล้ายกระดูกสันหลังของคาบสมุทรมลายูตอนล่าง ส่วนเหนือของทิวเขาที่อยู่ในภาคใต้ของไทยมีชื่อเรียกว่า ทิวเขาสันกาลาคีรี
ทิวเขาตีตีวังซาทำหน้าที่เป็นปราการธรรมชาติที่แบ่งมาเลเซียตะวันตกเช่นเดียวกับตอนใต้สุดของไทยออกเป็นฝั่งตะวันออกและฝั่งตะวันตก โดยมีความยาวจากเหนือจรดใต้ประมาณ 480 กิโลเมตร ยอดเขาที่สูงที่สุดในทิวเขานี้คือ เขาโกร์บู (Gunung Korbu) มีความสูง 2,183 เมตร อยู่ในเขตรัฐเประ
ทิวเขาสันกาลาคีรี[แก้]
ทิวเขาสันกาลาคีรี เป็นส่วนเหนือของทิวเขาตีตีวังซาซึ่งกั้นพรมแดนไทยกับมาเลเซียเกือบตลอดทั้งแนว ทอดตัวในแนวตะวันตกเฉียงเหนือ-ตะวันออกเฉียงใต้ โดยเริ่มต้นจากริมฝั่งทะเลอันดามันในจังหวัดสตูล ทอดตัวไปทางตะวันออกเฉียงใต้ เป็นเส้นกั้นเขตแดนระหว่างจังหวัดสตูล จังหวัดสงขลา จังหวัดยะลา และจังหวัดนราธิวาสของไทย กับรัฐปะลิส รัฐเกอดะฮ์ รัฐเประ และรัฐกลันตันของมาเลเซีย จนกระทั่งสิ้นสุดที่เขาเยลีใกล้ต้นน้ำโก-ลก รวมความยาวประมาณ 470 กิโลเมตร[1] ยอดเขาที่สูงที่สุดในทิวเขานี้คือ เขาฮูลูติติปาซา มีความสูงประมาณ 1,500 เมตร[2] อยู่ระหว่างเขตจังหวัดยะลากับรัฐเประ
ชื่อ สันกาลาคีรี หมายถึง "ภูเขาอันเป็นที่สิงสถิตของพระอิศวร"[3] คำว่า สัน หรือ สัง เป็นคำภาษามลายูแปลว่า "เทพเจ้า" กับคำว่า กาลา เป็นคำภาษาสันสกฤตแปลว่า "พระอิศวร"[3] บ้างว่าชื่อ สันกาลาคีรี อาจจะมาจากคำว่า สาครา หรือ สาคร ซึ่งแปลว่า "ทะเล" หรือ "มหาสมุทร" และคำว่า คีรี ซึ่งแปลว่า "ภูเขา" รวมกันจะมีความหมายว่า "ภูเขาที่ใกล้ทะเลหรือมหาสมุทร"[3]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ ราชบัณฑิตยสถาน. อักขรานุกรมภูมิศาสตร์ไทย เล่ม ๑ ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน, 2557, หน้า 107.
- ↑ ราชบัณฑิตยสถาน. อักขรานุกรมภูมิศาสตร์ไทย เล่ม ๑ ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน, 2557, หน้า 99.
- ↑ 3.0 3.1 3.2 ประพนธ์ เรืองณรงค์. "บทผนวกเกียรติยศ". ใน รัฐปัตตานีใน "ศรีวิชัย" เก่าแก่กว่ารัฐสุโขทัยในประวัติศาสตร์. สุจิตต์ วงษ์เทศ (บรรณาธิการ). พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: มติชน, 2547, หน้า 357
 | บทความเกี่ยวกับภูมิศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |