ทิวเขาภูเก็ต
| ทิวเขาภูเก็ต | |
|---|---|
 ทิวเขาภูเก็ตจากองค์การนาซา | |
| จุดสูงสุด | |
| ยอด | เขาหลังคาตึก |
| ความสูง เหนือระดับน้ำทะเล | 1,395 เมตร (4,577 ฟุต) |
| พิกัด | 9°20′30″N 98°37′0″E / 9.34167°N 98.61667°E |
| ข้อมูลเชิงขนาด | |
| ยาว | 200 กม. (124 ไมล์) N/S |
| กว้าง | 50 กม. (31 ไมล์) E/W |
| ข้อมูลทางภูมิศาสตร์ | |
| ประเทศ |  ไทย |
| เทือกเขา | เทือกเขาตะนาวศรี |
| ข้อมูลทางธรณีวิทยา | |
| อายุหิน | |
| ประเภทหิน | |
ทิวเขาภูเก็ต เป็นทิวเขาในคอคอดกระ ประเทศไทย
ภูมิศาสตร์[แก้]
แนวทิวเขานี้เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มทิวเขากลาง ซึ่งลากมาจากทิเบตจนลากผ่านตลอดคาบสมุทรมลายู
ทิวเขาภูเก็ตเป็นทิวเขาต่อเนื่องกับทิวเขาตะนาวศรีที่ใหญ่กว่า โดยลากลงไปทางใต้เป็นระยะทางมากกว่า 200 กิโลเมตร จนกระทั่งไปบรรจบกับทิวเขาติติวังซา ซึ่งเป็นทิวเขาหลักในที่ราบสูงมลายู
จุดสูงสุดอยู่ที่เขาหลังคาตึก ด้วยความสูง 1,395 เมตร เนื่องจากทิวเขาเพิ่มระดับความสูงเป็นแนวตรงจากชายฝั่งตะวันตก จึงไม่มีแม่น้ำสำคัญที่อยู่ทางด้านตะวันตกของสันเขา ส่วนทางตะวันออก แม่น้ำใหญ่ที่สุด คือ แม่น้ำพุมดวงและแม่น้ำหลังสวน ทะเลสาบใหญ่ที่สุดที่อยู่บนทิวเขานั้น คือ ทะเลสาบเชี่ยวหลาน อันเป็นที่ตั้งของเขื่อนรัชชประภา โดยมีขนาด 165 ตารางกิโลเมตร อ่าวเทียมในอุทยานแห่งชาติเขาสก หินที่พบบนทิวเขาส่วนใหญ่นั้นเป็นหินปูน ซึ่งนำไปสู่ภูมิศาสตร์คาสต์ของทิวเขาสูงชัน ทิวเขาที่อยู่ทางตะวันตกของสันเขานี้เป็นที่ตั้งของเหมืองดีบุกจำนวนมาก แต่ส่วนใหญ่ได้หมดลงไปแล้ว
เอกสารทางภูมิศาสตร์จำนวนมากจัดให้ทิวเขาภูเก็ตเป็นส่วนหนึ่งของแนวทิวเขาตะนาวศรี[1]
การคุ้มครอง[แก้]
พื้นที่ส่วนใหญ่ของทิวเขาได้รับการคุ้มครองในรูปของอุทยานแห่งชาติและพื้นที่คุ้มครองอื่น ๆ ซึ่งมีอุทยานแห่งชาติศรีพังงา เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าโตนปริวรรต อุทยานแห่งชาติคลองพนม อุทยานแห่งชาติเขาสก เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าคลองยัน อุทยานแห่งชาติแก่งกรุง เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าคลองนาคา และ อุทยานแห่งชาติน้ำตกหงาว (เดิมชื่ออุทยานแห่งชาติคลองเพรา)
อ้างอิง[แก้]
- ↑ The Physical Geography of Southeast Asia, Avijit Gupta