ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 30

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 30 marker

ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 30

ข้อมูลของเส้นทาง
ความยาว3,073 ไมล์[1] (4,946 กิโลเมตร)
มีขึ้นเมื่อ1926[1]–ปัจจุบัน
ทางแยกที่สำคัญ
ปลายทางทิศ ตต. US 101 ในอัสตอเรีย รัฐออริกอน
  I-5 / I-84 ที่พอร์ตแลนด์ รัฐออริกอน

I-15 ที่โพคาเทลโล รัฐไอดาโฮ
I-25 ที่ไชแอนน์ รัฐไวโอมิง
I-35 ที่เอมส์ รัฐไอโอวา
I-55 ที่โจเลียต รัฐอิลลินอย
I-65 ที่เมร์ริลล์วิลล์ รัฐอินดีแอนา
I-75 ที่บีเวอร์แดม รัฐโอไฮโอ
I-77 ที่แคนตัน รัฐโอไฮโอ
I-70 / I-76 ที่บรีซวุด รัฐเพนซิลเวเนีย

I-95 ที่ฟิลาเดลเฟีย รัฐเพนซิลเวเนีย
ปลายทางทิศ ตอ.เวอร์จิเนียเอฟเวนิวในแอตแลนติกซิตี รัฐนิวเจอร์ซีย์
ตำแหน่งที่ตั้ง
ประเทศสหรัฐ
รัฐออริกอน ไอดาโฮ ไวโอมิง เนแบรสกา ไอโอวา อิลลินอย อินดีแอนา โอไฮโอ เวสต์เวอร์จิเนีย เพนซิลเวเนีย และนิวเจอร์ซีย์
ระบบทางหลวง

ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 30 (อังกฤษ: U.S. Route 30 ย่อเป็น US 30) เป็นทางหลวงสหรัฐแนวตะวันออก-ตะวันตก ทางหลวงมีเส้นทางพาดผ่านภาคเหนือของสหรัฐอเมริกา ทางหลวงเส้นนี้เป็นทางหลวงสหรัฐที่ยาวที่สุดเป็นอันดับ 3 รองจากทางหลวงสหรัฐหมายเลข 20 และทางหลวงสหรัฐหมายเลข 6 ปลายทางทิศตะวันตกของทางหลวงหมายเลข 30 อยู่ที่อัสตอเรีย รัฐออริกอน ปลายทางทิศตะวันออกอยู่ที่แอตแลนติกซิตี รัฐนิวเจอร์ซีย์ ทางหลวงเส้นนี้มีเส้นทางขนานและใช้เส้นทางร่วมกันกับทางหลวงอินเตอร์สเตตเป็นระยะทางจำนวนมาก จึงได้มีการจัดการเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการถอดถอนหมายเลข ซึ่งเกิดขึ้นได้ในทางหลวงระยะไกล เช่น ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 66

ทางหลวงประวัติศาสตร์ลิงคอล์น มีเส้นทางข้ามสหรัฐอเมริกา (จากนครนิวยอร์ก ถึงซานฟรานซิสโก) ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของทางหลวงหมายเลข 30 ซึ่งยังคงเป็นที่รู้จักด้วยชื่อนั้นในหลายแห่ง

อ้างอิง[แก้]

  1. 1.0 1.1 Droz, Robert V. U.S. Highways : From US 1 to (US 830). URL accessed 02:55, 17 April 2006 (UTC).

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]