ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 1

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 1 marker

ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 1

ข้อมูลของเส้นทาง
ความยาว2,369.49 ไมล์[1] (3,813.32 กิโลเมตร)
มีขึ้นเมื่อ1926–ปัจจุบัน
ทางแยกที่สำคัญ
ปลายทางทิศใต้ถนนไวต์เฮด / ถนนเฟลมมิง ใน คีย์เวสต์ รัฐฟลอริดา
 
ปลายทางทิศเหนือ Route 161 ใน แคลร์ รัฐนิวบรันสวิก แคนาดา
ตำแหน่งที่ตั้ง
ประเทศสหรัฐ
ระบบทางหลวง

ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 1 (อังกฤษ: U.S. Route 1 หรือ US 1) เป็นทางหลวงสหรัฐแนวเหนือ-ใต้สายหลัก มีเส้นทางใกล้แนวฝั่งทะเลด้านตะวันออกของสหรัฐอเมริกา มีระยะทาง 2,369 ไมล์ (3,813 กิโลเมตร) ปลายทางทิศเหนือจากเมืองฟอร์ตเคนต์ รัฐเมน บริเวณเขตแดนแคนาดา-สหรัฐอเมริกา ลงไปยังทิศใต้ถึงเมืองคีย์เวสต์ รัฐฟลอริดา เป็นถนนแนวเหนือ-ใต้ที่ยาวที่สุดในสหรัฐอเมริกา[2] โดยปกติทางหลวงหมายเลข 1 จะมีเส้นทางขนานใกล้ ๆ ไปกับอินเตอร์สเตต 95 แต่จะมีช่วงหนึ่งที่ทางหลวงหมายเลข 1 ออกห่างจากอินเตอร์สเตต 95 ไปทางทิศตะวันตกในช่วงระหว่างแจ็กสันวิลล์ รัฐฟลอริดา ถึงปีเตอร์สเบิร์ก รัฐเวอร์จิเนีย ทางหลวงสายนี้เชื่อมต่อเมืองสำคัญทางชายฝั่งทะเลตะวันออกเข้าด้วยกัน ได้แก่ ไมอามี วอชิงตัน ดี.ซี. บอลทิมอร์ ฟิลาเดลเฟีย นครนิวยอร์ก และบอสตัน ผ่านจากเขตภาคตะวันออกเฉียงใต้ของสหรัฐอเมริกาถึงนิวอิงแลนด์

ขณะที่ทางหลวงหมายเลข 1 มีเส้นทางพาดผ่านในแนวเหนือใต้ทางทิศตะวันออกของสหรัฐอเมริกานั้น บางส่วนของทางหลวงสายอื่น ๆ ได้แก่ 9, 13, 15, 17, 21 ซึ่งทางหลวงสายดังกล่าวมีเส้นทางใกล้ชิดกับชายฝั่งทะเลมากกว่า เมื่อได้มีการวางระบบถนนในยุค 1920 เดิมเป็นทางหลวงแอตแลนติก ต่อมาก็ได้ถูกกำหนดให้เป็นทางหลวงหมายเลข 1 ซึ่งไปตามเส้นแนวระหว่างตีนเขากับที่ราบชายฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติก ทางทิศเหนือของออกัสตา รัฐจอร์เจีย[3] โดยทางหลวงที่ห่างไกลไปทางฝั่งตะวันออกจะมีคุณภาพต่ำและเข้าถึงประชากรไม่มาก[4]

รายละเอียดของเส้นทาง[แก้]

รัฐฟลอริดา[แก้]

หลักไมล์ที่ศูนย์ในคีย์เวสต์

ทางหลวงหมายเลข 1 วิ่งไปตามชายฝั่งตะวันออกของรัฐฟลอริดา เริ่มต้นที่ 490 ถนนไวต์เฮด ในคีย์เวสต์[5] และผ่านเมืองไมแอมี ฮอลลีวูด ฟอร์ตลอเดอร์เดล เวสต์ปาล์มบีช ฟอร์ตเพียร์ซ เมลเบิร์น ไททัสวิลล์ เดย์โทนาบีช ปาล์มโคสต์ เซนต์ออกัสติน และแจ็กสันวิลล์ ช่วงของเส้นทางที่อยู่ทางใต้สุดที่เป็นช่วงที่ผ่านฟลอริดาคีส์ ระยะทางประมาณ 100 ไมล์ (160 กิโลเมตร) เป็นทางหลวงโอเวอร์ซีส มีขนาด 2 ช่องจราจร สร้างขึ้นในยุค 1930 หลังจากที่ทางรถไฟโอเวอร์ซีสของทางรถไฟสายชายฝั่งตะวันออกฟลอริดาได้ถูกทำลายโดยพายุเฮอร์ริเคนเลเบอร์เดย์ในปี พ.ศ. 2478 ส่วนช่วงต่อ ๆ มาของทางหลวงหมายเลข 1 ในรัฐฟลอริดา มักจะเป็นทางคู่ 4 ช่องจราจร และมีอินเตอร์สเตต 95 ตั้งอยู่ไม่ห่าง และมีทางหลวงรัฐหมายเลข A1A เป็นถนนริมชายหาดต่อเนื่อง ที่เป็นเส้นทางเลือกของทางหลวงหมายเลข 1 ซึ่งเป็นเส้นทางขาดตอน เพราะหลีกเลี่ยงการสร้างสะพานข้ามทางน้ำเข้า และหลีกเลี่ยงการตัดผ่านศูนย์อวกาศเคนเนดี เมื่อทางหลวงหมายเลข 1 ถึงทางตอนเหนือของแจ็กสันวิลล์ เส้นทางจะออกไปทางตะวันตกเฉียงเหนือไปยังเมืองออกัสตา รัฐจอร์เจีย โดยมีทางหลวงสหรัฐหมายเลข 17 เป็นเส้นทางชายฝั่งแทนไปจนถึงรัฐเวอร์จีเนีย และมีทางหลวงสหรัฐหมายเลข 13 รับช่วงต่อ[6] ในรัฐฟลอริดา จนถึงยุค 1990 ทางหลวงหมายเลข 1 จะใช้ป้ายเครื่องหมายที่คมชัดสูง (ตัวอักษรสีขาวบนพื้นหลังสีแดง)[7]

รัฐจอร์เจีย[แก้]

Downtown Augusta skyline as seen from US 1 in North Augusta near I-520 exit #17

รัฐนอร์ทแคโรไลนาและรัฐเซาท์แคโรไลนา[แก้]

ภูมิภาคแอตแลนติกกลาง[แก้]

นิวอิงแลนด์[แก้]

อ้างอิง[แก้]

  1. American Association of State Highway and Transportation Officials, United States Numbered Highways, 1989 Edition
  2. "America's longest north-south highways". magicvalley.com. Times-News. สืบค้นเมื่อ 13 October 2014.
  3. "E. W. James on designating the Federal-aid system and developing the U.S. numbered highway plan". Fhwa.dot.gov. สืบค้นเมื่อ 2012-08-09.
  4. Rand McNally Auto Road Atlas, 1926, accessed via the Broer Map Library
  5. 490 Whitehead St (1970-01-01). "490 Whitehead St, Key West, FL 33040 – Google Maps". Maps.google.com. สืบค้นเมื่อ 2012-08-09.
  6. Google Maps street maps and USGS topographic maps, accessed via ACME Mapper
  7. John Gordon, The Virginian-Pilot, US Highway 17 to Florida: Scenic, Historic and Very Slow, December 29, 1993: "Drivers know they're in Florida when they notice the U.S. Highway signs are color-coded for easy recognition. The US 17 signs, for example, are yellow, while those of US 1 are red, US 90 blue. and US 27 green."

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]