ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 11
 ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 11 | |
|---|---|
 | |
| ข้อมูลของเส้นทาง | |
| ความยาว: | 2,647 กิโลเมตร[1] (1,645 ไมล์) |
| ใช้งาน: | 1926[1] – ปัจจุบัน |
| ทางแยกที่สำคัญ | |
| ปลายทิศSouth: |  US 90 ที่ New Orleans, LA |
 I‑10 ที่ New Orleans, LA I‑12 ที่ Slidell, LA I-20 ที่ Meridian, MS I‑65 ที่ Birmingham, AL  I-24 / I-75 ที่ Chattanooga, TN I-40 in Knoxville, TN  I‑64 / I‑81 ใกล้ Staunton, VA I-70 / I-81 ใกล้ Hagerstown, MD  I-76 / Penna Turnpike ใกล้ Carlisle, PA I-80 ใกล้ Bloomsburg, PA | |
| ปลายทิศNorth: |  Route 223 ที่ Rouses Point, NY |
| ระบบทางหลวง | |
ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 11 (อังกฤษ: U.S. Route 11 ย่อเป็น US 11) เป็นทางหลวงสหรัฐแนวเหนือ-ใต้ มีระยะทาง 1,645 ไมล์[1] (2,647 กิโลเมตร) พาดผ่านพื้นที่ทางตะวันออกของสหรัฐอเมริกา ปลายทางทิศใต้ของทางหลวงสายนี้อยู่ที่ทางหลวงสหรัฐหมายเลข 90 ใน Bayou Sauvage National Wildlife Refuge ซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของนิวออร์ลีนส์ รัฐลุยเซียนา ส่วนปลายทางทิศเหนืออยู่ที่เขตแดนแคนาดา-สหรัฐอเมริกา ในเราเซสพอยต์ รัฐนิวยอร์ก เชื่อมต่อกับทางหลวงรัฐควิเบกหมายเลข 223 ทางหลวงหมายเลข 11 สร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1926 เส้นทางส่วนมากเป็นไปตามแผนทางหลวงเดิม
จนกระทั่งในปี ค.ศ. 1929 ทางหลวงหมายเลข 11 มีปลายทางทิศใต้แค่ที่เมืองพิคายูน รัฐมิสซิสซิปปี บริเวณแม่น้ำเพิร์ล เขตแดนรัฐลุยเซียนา และต่อมาได้ขยายเส้นทางไปยังรัฐลุยเซียนา
ทางหลวงหมายเลข 11 ผ่านสะพานเมสตรี ข้ามเลกพอนต์ชาร์เทรน หลังจากหกสัปดาห์ที่พายุเฮอร์ริเคนแคทรีนาพัดถล่ม ทางหลวงหมายเลย 11 นี้เป็นเพียงเส้นทางเดียวที่จะออกจากตัวเมืองนิวออร์ลีนส์ทางด้านทิศตะวันออก เพราะว่ามีโครงสร้างที่แข็งแรง ส่วนสะพานคู่อินเตอร์สเตต 10 และสะพานฟอร์ตไพก์ของทางหลวงสหรัฐหมายเลข 90 ได้ถูกพายุพัดเสียหาย
อินเตอร์สเตต 81 ได้ก่อสร้างขึ้นในยุค 1960 เส้นทางขนานไปกับทางหลวงสหรัฐหมายเลข 11 เมื่อเลยปลายทางทิศใต้ของอินเตอร์สเตต 81 ไปแล้ว ได้มีอินเตอร์สเตตสายอื่นมาขนานกับทางหลวงหมายเลข 11 โดยเฉพาะอินเตอร์สเตต 59 ซึ่งเชื่อมต่อกับอินเตอร์สเตต 81 ด้วยอินเตอร์สเตต 40, อินเตอร์สเตต 75 และอินเตอร์สเตต 24
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 1.2 US Highways From US 1 to US 830 Robert V. Droz
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
| |||||||||||||
