ตัวตลก
ตัวตลก (อังกฤษ: clown) คือคนที่แสดงตลกโดยการใช้ร่างกายและศิลปะ ในลักษณะการด้นสด โดยปกติจะมีการแต่งหน้าหรือแต่งตัวที่โดดเด่นและแหกกฎเกณฑ์ประเพณี ตัวตลกมีรูปแบบที่หลากหลาย ที่แตกต่างกันอย่างมากทั้งในด้านเครื่องแต่งกายและการแสดง ตัวตลกที่เป็นที่รู้จักมากที่สุดคือตัวตลกที่แสดงในคณะละครสัตว์ โดยมีลักษณะเด่นคือสวมวิกผมสีสันสดใส จมูกสีแดง และรองเท้าขนาดใหญ่ อย่างไรก็ตาม ตัวตลกยังมีบทบาทในละครและนิทานพื้นบ้าน เช่น ตัวตลกในราชสำนักในยุคกลาง และตัวตลกและตัวตลกในพิธีกรรมของวัฒนธรรมพื้นเมืองต่าง ๆ การแสดงของพวกเขาสามารถกระตุ้นอารมณ์ต่าง ๆ ได้มากมาย ตั้งแต่ความตลกขบขันและเสียงหัวเราะไปจนถึงความกลัวและความไม่สบายใจ ซึ่งสะท้อนถึงมิติทางสังคมและจิตวิทยาที่ซับซ้อน
ตลอดหลายศตวรรษที่ผ่านมา ตัวตลกยังคงมีบทบาทสำคัญในสังคม โดยพัฒนาควบคู่ไปกับบรรทัดฐานทางวัฒนธรรมและการแสดงออกทางศิลปะที่เปลี่ยนแปลงไป [1][2][3][4]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ Rogers, Phyllis (1980). "My Favorite Foods are Dr Pepper, Collard Greens, and Pizza. I'm sure I'll Be a Good Clown". ScholarlyCommons. Studies in Visual Communication. University of Pennsylvania. 6 (1): 44–45. doi:10.1111/j.2326-8492.1980.tb00116.x (inactive 1 December 2024). ISSN 0276-6558. สืบค้นเมื่อ 1 January 2021.
Your face was your fortune, and to copy another man's face without his permission was theft, punishable by ostracism. Every man had some kind of special trick which made his makeup look perfect...The old clowns feel that the quickest and easiest way for a person to distinguish between a clown and a person in makeup is the clown's ability to make his face move...The old clowns say that anyone can apply greasepaint to his face but very few practitioners of the art of clowning ever acquire the skill to make their faces move.
{{cite journal}}: CS1 maint: DOI inactive as of ธันวาคม 2024 (ลิงก์) - ↑ Butler, Laurel (March 2012). "'Everything seemed new': Clown as Embodied Critical Pedagogy". Theatre Topics. Johns Hopkins University Press. 22 (1): 63–72. doi:10.1353/tt.2012.0014. S2CID 191476878. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 April 2021. สืบค้นเมื่อ 1 January 2021.
Italian clown pedagogue Giovanni Fusetti proposes...conceiving of clown as a state of being...'a state of playing where everyone has access to the key question: what is so funny about myself?' Lecoq describes entering into 'the clown dimension,' which requires 'a state of openness, entirely without defense...a state of reaction and surprise' (146). John Wright...[says] 'the state of bafflement that we see in clown...as a common state of humanity...Clown reminds us that, deep down, we're all in exactly the same bemused state' (218). John Flax (2009)...says that, for Lecoq, 'theatrical clown was just about finding that basic state of vulnerability and allowing the audience to exist in that state with you...A clown state is a state of innocence and poetry and naivety that allows the audience to draw their own conclusions. That's the state that you bring them to, and they'll make the connections or not, but they love to be in that state because we don't go there very often. It's a state of anti-intellectualism, a kind of pure emotion.'
- ↑ Keisalo, Marianna (24 March 2017). "'Picking People to Hate': Reversible reversals in stand-up comedy". Suomen Antropologi. 41 (4): 62. สืบค้นเมื่อ 22 March 2021.
Reversals, broadly defined as switching to the opposite of what is considered 'the normal order' ... Reversals are an important aspect of the performance of many ritual clown figures (Keisalo-Galvan 2011; Steward 1991 [1929]) as well as more everyday instances of clowning and humor (e.g., Basso 1979).
- ↑ Double, Oliver (2014) [2005]. "Licence". Getting the Joke: the inner workings of stand-up comedy. Quote by Stewart Lee (2nd ed.). New York: Bloomsbury Methuen Drama. p. 264. ISBN 978-1-4081-7460-9.
According to Stewart Lee, 'By reversing the norms and breaking the taboos, the clowns show us what we have to lose, and what we might also stand to gain, if we stand outside the restrictions of social convention and polite everyday discourse.'