คาเธ่ย์ ดรากอน
 | ลิงก์ข้ามภาษาในบทความนี้ มีไว้ให้ผู้อ่านและผู้ร่วมแก้ไขบทความศึกษาเพิ่มเติมโดยสะดวก เนื่องจากวิกิพีเดียภาษาไทยยังไม่มีบทความดังกล่าว กระนั้น ควรรีบสร้างเป็นบทความโดยเร็วที่สุด |
| |||||||
| ก่อตั้ง | 24 พฤษภาคม ค.ศ. 1985 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| เริ่มดำเนินงาน | กรกฎาคม ค.ศ. 1985 | ||||||
| เลิกดำเนินงาน | 21 ตุลาคม ค.ศ. 2020 (ผนวกเข้ากับคาเธ่ย์แปซิฟิก) | ||||||
| เมืองสำคัญ | ท่าอากาศยานนานาชาติฮ่องกง | ||||||
| สะสมไมล์ |
| ||||||
| พันธมิตรการบิน | วันเวิลด์ (สมาชิกในเคลือ; 2007-2020) | ||||||
| ขนาดฝูงบิน | 35 | ||||||
| จุดหมาย | 51 | ||||||
| บริษัทแม่ | คาเธย์แปซิฟิค | ||||||
| สำนักงานใหญ่ |   ท่าอากาศยานนานาชาติฮ่องกง, เช็กล้าปก๊อก, ฮ่องกง | ||||||
| บุคลากรหลัก |
| ||||||
| เว็บไซต์ | www.cathaypacific.com | ||||||
คาเธ่ย์ ดรากอน (จีน: 國泰港龍航空) หรือชื่อเก่า ดรากอนแอร์ (จีน: 港龍航空公司) เป็นสายการบินภายในภูมิภาคสัญชาติฮ่องกง ซึ่งเป็นบริษัทลูกของสายการบินคาเธ่ย์แปซิฟิค มีฐานการบินและสำนักงานใหญ่อยู่ที่ท่าอากาศยานนานาชาติฮ่องกง ปัจจุบันทำการบินใน 47 เส้นทาง โดยที่เป็นเส้นทางในประเทศจีนจำนวน 22 เส้นทาง ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 2020 คาเธ่ย์แปซิฟิคได้ประกาศการผนวกกิจการของคาเธ่ย์ ดรากอนเข้ากับสายการบินแม่ เหตุจากการแพร่ระบาดของโควิด-19
ประวัติ
[แก้]
คาเธ่ย์ ดรากอนได้ถูกก่อตั้งขึ้นในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1985 ในชื่อดรากอนแอร์โดย Kuang-Piu Chao ซึ่งเป็นประธานอวุโสของสายการบินก่อนที่จะเลิกกิจการไป สายการบินเริ่มให้บริการในอีก 2 เดือนต่อมา ด้วยเครื่องบินโบอิง 737-200 ให้บริการเที่ยวบินออกจากท่าอากาศยานไขตั๊กหลังจากได้รับใบอนุญาตการเดินอากาศจากรัฐบาลฮ่องกง ดรากอนแอร์เริ่มให้บริการในเส้นทางบินสู่โกตากีนาบาลู, ภูเก็ต, และเมืองอื่นๆ ภายในประเทศจีน
ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1990 คาเธ่ย์แปซิฟิค, สไวร์กรุ๊ป, และซิติค แปซิฟิคได้เข้าถือหุ้นมากถึงร้อยละ 89 ในสายการบิน เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงทางด้านกรรมสิทธิ์ของบริษัท คาเธ่ย์ แปซิฟิคได้โอนย้ายเส้นทางไปยังปักกิ่งและเซี่ยงไฮ้ให้กับดรากอนแอร์ และได้ให้สายการบินเช่าเครื่องบินล็อกฮีด เอล-1011 ต่อมาในปีค.ศ. 1993 แอร์บัส เอ320 ลำแรกก็ได้เข้ามาประจำการกับสายการบิน และตามมาด้วยแอร์บัส เอ330 ในปีค.ศ. 1995[1][2][3]
ดรากอนแอร์ได้มีการขยับขยายสายการบินครั้งใหญ่ ในปีค.ศ. 2000 มีการเพิ่มเที่ยวบินขนส่งสินค้าไปยังเซี้ยงไฮ้, ยุโรป, และตะวันออกกลางด้วยครื่องบินโบอิง 747-200F และมีการเพิ่มโบอิง 747-300F และเที่ยวบินไปโอซากะในปีค.ศ. 2001 และเที่ยวบินไปยังเซี่ยเหมินและไทเปในปีค.ศ. 2002 นอกจากนี้ยังมีจุดหมายปลายทางอื่นๆ ทั่วโลกที่ถูกเพิ่มเข้ามาในปีค.ศ. 2003-2005 ในช่วงนี้กำไรสุทธิของดรากอนแอร์ได้เพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด โดยกำไรจากการขนส่งสินค้าคิดเป็น 30% ของกำไรทั้งหมด[1][2]
ในปีค.ศ. 2005 ดรากอนแอร์ได้ตกเป็นบริษัทลูกของคาเธ่ย์ แปซิฟิค[4][5][6][7] และได้เปลี่ยนชื่อเป็นคาเธ่ย์ ดรากอนในปีค.ศ. 2016 ก่อนที่จะถูกผนวกรวมกิจการเข้ากับสายการบินแม่อย่างคาเธ่ย์แปซิฟิคในปีค.ศ. 2020 หลังจากมีการแพร่ระบาดของโควิด-19[8][9][10]
จุดหมายปลายทาง
[แก้]ก่อนการเลิกดำเนินงาน คาเธ่ย์ ดรากอนให้บริการเที่ยวบินไปยังุดหมายปลายทาง 47 จุดหมาย โดยใช้ท่าอากาศยานนานาชาติฮ่องกงเป็นท่าหลัก
ข้อตกลงการบินร่วม
[แก้]คาเธ่ย์ ดราก้อนได้เคยมีข้อตกลงการบินร่วมกันระหว่างสายการบินดังต่อไปนี้:[11][12]
ฝูงบิน
[แก้]ก่อนการผนวกกิจการกับคาเธ่ย์แปซิฟิค คาเธ่ย์ ดราก้อนมีเครื่องบินประจำการในฝูงบินดังนี้
| เครื่องบิน | ประจำการ | คำสั่งซื้อ | ผู้โดยสาร | หมายเหตุ | |||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| F | B | E | รวม | ||||
| แอร์บัส เอ320-200 | 10[18] | — | — | 8 | 156 | 164 | เครื่องบินทุกลำถูกปลดประจำการ เครื่องบิน 1 ลำโอนย้ายกลับไปยังคาเธ่ย์แปซิฟิค เครื่องบิน 8 ลำถูกจัดเก็บที่อลิซสปริงส์ หลังจากการแพร่ระบาดของโควิด-19 จะถูกแทนที่ด้วยแอร์บัส เอ321นีโอ |
| แอร์บัส เอ321-200 | 7[18] | — | — | 24 | 148 | 172 | เครื่องบิน 3 ลำถูกปลดประจำการ เครื่องบิน 5 ลำโอนย้ายกลับไปยังคาเธ่ย์แปซิฟิค เครื่องบิน 3 ลำถูกจัดเก็บที่อลิซสปริงส์ หลังจากการแพร่ระบาดของโควิด-19 รวมเครื่องบินต้นแบบของแอร์บัส เอ321-200 (B-HTF) |
| แอร์บัส เอ321นีโอ | — | 16[19] | — | 12 | 190 | 202 | คำสั่งซื้อโอนย้ายกลับไปยังคาเธ่ย์แปซิฟิค[20] จะเข้ามาแทนที่แอร์บัส เอ320 และ เอ321 |
| แอร์บัส เอ330-300 | 18[18] | 2 | 8 | 42 | 230 | 280 | เครื่องบินทุกลำโอนย้ายกลับไปยังคาเธ่ย์แปซิฟิค |
| — | 42 | 265 | 307 | ||||
| — | 24 | 293 | 317 | ||||
| รวม | 35 | 18 | |||||
.jpg)
.jpg)
.jpg)
ฝูงบินในอดีต
[แก้]| เครื่องบิน | จำนวน | เริ่มประจำการ | ปลดระวาง | หมายเหตุ |
|---|---|---|---|---|
| แอร์บัส เอ300B4-200F | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | |
| แอร์บัส เอ320-200 | 18 | 1993 | 2020 | ปลดประจำการเครื่องบินที่เก่ากว่า |
| แอร์บัส เอ321-200 | 1 | 1999 | 2020 | |
| แอร์บัส เอ330-300 | 21 | 1995 | 2020 | ปลดประจำการเครื่องบินที่เก่ากว่า รวมแอร์บัส เอ330-300 ลำแรกของโลก (B-HLJ). เครื่องบิน 6 ลำโอนย้ายมาจากคาเธ่ย์แปซิฟิค[21] |
| โบอิง 737-200 | 6 | 1985 | 1993 | |
| โบอิง 747-200F | 1 | 2001 | 2009 | |
| โบอิง 747-300SF | 3 | 2001 | 2010 | |
| โบอิง 747-400BCF | 4 | 2006 | 2010 | เครื่องบินขนส่งสินค้าของคาเธ่ย์แปซิฟิค |
| ล็อกฮีด เอล-1011 | 1 | 1990 | 1995 | |
| 2 | เช่าจากคาเธ่ย์แปซิฟิค |
อ้างอิง
[แก้]- ↑ 1.0 1.1 "History of Hong Kong Dragon Airlines Ltd. – FundingUniverse". www.fundinguniverse.com.
- ↑ 2.0 2.1 "History and milestones - Dragonair". web.archive.org. 2015-12-01. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-12-01. สืบค้นเมื่อ 2022-10-26.
{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์) - ↑ Hopkins, Harry (2–8 May 1990). "Cathay Prepares for 1997". Flight International. Reed Business Information. p. 26. Retrieved 26 October 2022.
- ↑ "Cathay finally seals Dragonair takeover - The Standard". web.archive.org. 2011-06-04. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-06-04. สืบค้นเมื่อ 2022-10-26.
{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์) - ↑ https://web.archive.org/web/20110708123823/http://downloads.cathaypacific.com/cx/investor/20060608CX_AirChina_English.pdf
- ↑ "Wayback Machine" (PDF). web.archive.org. 2011-07-08. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-07-08. สืบค้นเมื่อ 2022-10-26.
{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์) - ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-11-27. สืบค้นเมื่อ 2022-10-26.
- ↑ "Cathay Pacific Group announces corporate restructuring". news.cathaypacific.com (ภาษาอังกฤษ).
- ↑ "Exclusive: Cathay Pacific 'to axe 6,000 staff and Dragon brand' in bid to stay afloat". South China Morning Post (ภาษาอังกฤษ). 2020-10-20.
- ↑ "Nearly all Cathay Dragon staff to go as part of airline's 5,900 job cuts". South China Morning Post (ภาษาอังกฤษ). 2020-10-21.
- ↑ "The network - Cathay Dragon". web.archive.org. 2016-12-23. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-12-23. สืบค้นเมื่อ 2022-10-26.
{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์) - ↑ "Profile on Dragonair | CAPA - Centre for Aviation". web.archive.org. 2016-10-29. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-10-29. สืบค้นเมื่อ 2022-10-26.
{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์) - ↑ Air Canada and Cathay Pacific to Introduce Codeshare Services and Reciprocal Mileage Accrual and Redemption Benefits in Strategic Cooperation เก็บถาวร 2016-12-23 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. aircanada.com. Retrieved on 22 December 2016.
- ↑ "American Airlines begins Cathay Dragon codeshares from July 2019". Routesonline. สืบค้นเมื่อ 8 September 2019.
- ↑ Finnair starts codeshare cooperation with Cathay Dragon and extends its network in Asia company.finnair.com 5 June 2018. Retrieved 5 June 2018
- ↑ "Авиакомпании-партнёры". s7.ru.
- ↑ "Dragonair adds Jinjiang to China network through new code-share with Shenzhen Airlines" (Press release). Dragonair. 20 January 2015. สืบค้นเมื่อ 23 December 2016.
- ↑ 18.0 18.1 18.2 Airbus Orders and Deliveries (XLS), accessed via "Orders and Deliveries". Airbus. 31 July 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 October 2017. สืบค้นเมื่อ 10 August 2019.
- ↑ Flightglobal (8 November 2019). "HK Express to take half of Cathay Dragon's A321neo orders". Flightglobal. สืบค้นเมื่อ 8 November 2019.
- ↑ "Cathay Pacific finalises order for 32 A321neo aircraft". Airbus.com. 13 September 2017.
- ↑ "Global Airline Guide 2016 (Part One)". Airliner World (October 2016): 15.