ซุนเปียน
| ซุนเปียน (ซุน วาน) 孫𩅦 | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| เจ้าเจี๋ยงอ๋อง[1] / อ๋องแห่งอิเจี๋ยง (豫章王 ยฺวี่จางหวาง) | |||||
| ดำรงตำแหน่ง | ค.ศ. 264 – 265 | ||||
| รัชทายาทแห่งง่อก๊ก | |||||
| ดำรงตำแหน่ง | 19 กันยายน ค.ศ. 262 – 3 กันยายน ค.ศ. 264 | ||||
| ก่อนหน้า | ซุนเหลียง | ||||
| ถัดไป | ซุน จิ่น | ||||
| สวรรคต | ค.ศ. 265 | ||||
| พระราชบุตร |
| ||||
| |||||
| ราชวงศ์ | ราชวงศ์ซุน | ||||
| พระราชบิดา | ซุนฮิว | ||||
ซุนเปียน[2] (สิ้นพระชนม์ ค.ศ. 265) มีชื่อในภาษาจีนกลางว่า ซุน วาน[3] (จีน: 孫𩅦; พินอิน: Sūn Wān) ชื่อรอง ชี่[3] (จีน: 莔; พินอิน: Qì) เป็นเจ้าชายของรัฐง่อก๊กในยุคสามก๊กของจีน เป็นพระโอรสองค์โตและรัชทายาทของซุนฮิวจักรพรรดิลำดับที่ 3 ของรัฐง่อก๊ก
พระประวัติ
[แก้]ซุนเปียนเป็นพระโอรสองค์โตของซุนฮิวจักรพรรดิลำดับที่ 3 ของรัฐง่อก๊ก
ในวันที่ 19 กันยายน ค.ศ. 262 ซุนเปียนได้รับการแต่งตั้งเป็นรัชทายาท[4]
ในปี ค.ศ. 264 ก่อนที่ซุนฮิวจะสวรรคต พระองค์ทรงฝากฝังให้อัครมหาเสนาบดีเอียงเหียง (濮陽興 ผูหยาง ซิง) ให้ช่วยค้ำชูรัชทายาทซุนเปียน[5] บั้นเฮ็ก (萬彧 ว่าน ยฺวี่) ผู้เป็นผู้จัดการทัพซ้าย (左典軍 จั๋วเตี้ยนจฺวิน) สนิทกับซุนโฮที่เป็นอูเฉิงโหว (烏程侯) และเป็นพระภาติยะ (หลานลุง) ของซุนฮิว บั้นเฮ็กจึงเสนอกับเอียงเหียงและเตียวปอ (張布 จาง ปู้) ให้เชิญซุนโฮขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิ ในท้ายที่สุดจึงไม่ได้ตั้งให้ซุนเปียนที่เป็นรัชทายาทขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิ แต่ตั้งให้ซุนโฮขึ้นครองราชย์แทน[6] ซุนเปียนถูกเปลี่ยนฐานันดรศักดิ์เป็นเจ้าเจี๋ยงอ๋อง[1] หรืออ๋องแห่งอิเจี๋ยง (豫章王 ยฺวี่จางหวาง)[7]
ในปี ค.ศ. 265 ซุนเปียนและพระอนุชาอีก 3 พระองค์ถูกเนรเทศไปยังเมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในง่อก๊ก ระหว่างทางพระองค์ถูกคนของซุนโฮลอบปลงพระชนม์พร้อมกับซุน กง (孫𩃙) ที่เป็นพระอนุชาองค์รอง[8]
ดูเพิ่ม
[แก้]อ้างอิง
[แก้]- ↑ 1.0 1.1 ("จึงตั้งให้ซุนเปียนผู้เปนพระราชบุตรของพระเจ้าซุนฮิวเปนที่เจ้าเจี๋ยงอ๋อง") "สามก๊ก ตอนที่ ๘๗". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ April 5, 2025.
- ↑ ("ครั้นขุนนางทั้งปวงแต่งการศพพระเจ้าซุนฮิวเสร็จแล้ว จึงปรึกษาจะยกซุนเปียนผู้เปนพระราชบุตรขึ้นครอบครองราชสมบัติว่าราชการเมืองแทนพระราชบิดาตามประเพณีสืบไป ขณะนั้นบั้นเฮ็กเตียวเป๋าขุนนางผู้ใหญ่จึงปรึกษาว่า ซึ่งจะยกซุนเปียนผู้เปนพระราชบุตรขึ้นว่าราชการเมืองนั้นก็ชอบอยู่ แต่ทว่าซุนเปียนนี้มีสติปัญญาน้อยยังเยาว์แก่ความนัก เห็นจะว่าราชการไปมิตลอด ขอให้เอาซุนโฮซึ่งเปนหลานพระเจ้าซุนกวน อันเปนบุตรของซุนเหลียงนั้นครอบครองราชสมบัติเถิด ด้วยมีสติปัญญาหลักแหลมเห็นจะปกป้องอาณาประชาราษฎรได้ ครั้นขุนนางทั้งปวงได้ยินเสนาผู้ใหญ่ทั้งสองปรึกษาฉนั้น ก็เห็นพร้อมด้วยกันสิ้น ครั้นถึงเดือนเก้าขึ้นค่ำหนึ่ง ก็แต่งการพระราชพิธีอภิเษกซุนโฮขึ้นครอบครองราชสมบัติสืบไป จึงตั้งให้ซุนเปียนผู้เปนพระราชบุตรของพระเจ้าซุนฮิวเปนที่เจ้าเจี๋ยงอ๋อง ให้เตงฮองเปนที่ต้ายสุม้า") "สามก๊ก ตอนที่ ๘๗". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ April 5, 2025.
- ↑ 3.0 3.1 (太子名𩅦，𩅦音如『湖水灣澳』之灣，字莔，莔音如『迄今』之迄) อรรถาธิบายจากอู๋ลู่ใน สามก๊กจี่ เล่มที่ 48.
- ↑ (戊子，立子𩅦爲太子，大赦。) สามก๊กจี่ เล่มที่ 48.
- ↑ (休寢疾，口不能言，乃手書呼丞相濮陽興入，令子𩅦出拜之。休把興臂，而指𩅦以託之。) อรรถาธิบายจากเจียงเปี่ยวจฺว้านในสามก๊กจี่ เล่มที่ 48.
- ↑ (左典軍萬彧昔爲烏程令，與皓相善，稱皓才識明斷，是長沙桓王之疇也，又加之好學，奉遵法度，屢言之於丞相濮陽興、左將軍張布。興、布說休妃太后朱，欲以皓爲嗣。朱曰：「我寡婦人，安知社稷之慮，苟吳國無損，宗廟有賴可矣。」於是遂迎立皓，時年二十三。改元，大赦。是歲，於魏咸熙元年也。) สามก๊กจี่ เล่มที่ 48.
- ↑ (十月，封休太子𩅦爲豫章王) สามก๊กจี่ เล่มที่ 48.
- ↑ (秋七月，皓逼殺景后朱氏，亡不在正殿，於苑中小屋治喪，衆知其非疾病，莫不痛切。又送休四子於吳小城，尋復追殺大者二人。) สามก๊กจี่ เล่มที่ 48.
บรรณานุกรม
[แก้]- ตันซิ่ว (คริสต์ศตวรรษที่ 3). สามก๊กจี่ (ซานกั๋วจื้อ).
- เผย์ ซงจือ (คริสต์ศตวรรษที่ 5). อรรถาธิบายสามก๊กจี่ (ซานกั๋วจื้อจู้).