จูเซปเป แบร์โกมี
 แบร์โกมีในปี ค.ศ. 2008 | |||
| ข้อมูลส่วนตัว | |||
|---|---|---|---|
| วันเกิด | 22 ธันวาคม ค.ศ. 1963 | ||
| สถานที่เกิด | มิลาน, อิตาลี | ||
| ส่วนสูง | 1.84 เมตร (6 ฟุต 0 นิ้ว) | ||
| ตำแหน่ง | กองหลัง | ||
| สโมสรเยาวชน | |||
| 1977–1979 | อินเตอร์มิลาน | ||
| สโมสรอาชีพ* | |||
| ปี | ทีม | ลงเล่น | (ประตู) |
| 1979–1999 | อินเตอร์มิลาน | 517 | (24) |
| ทีมชาติ | |||
| 1982–1984 | อิตาลี ยู-21 | 4 | (0) |
| 1982–1998 | อิตาลี | 81 | (6) |
| *นัดที่ลงเล่นและประตูที่ยิงให้แก่สโมสรเฉพาะลีกในประเทศเท่านั้น | |||
จูเซปเป แบร์โกมี OMRI[1] (อิตาลี: Giuseppe Bergomi, เกิด 22 ธันวาคม ค.ศ. 1963) เป็นอดีตนักฟุตบอลอาชีพชาวอิตาลีที่ใช้ชีวิตค้าแข้งทั้งอาชีพกับอินเตอร์มิลาน เขาได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในกองหลังชาวอิตาลีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาล[2][3][4] และเป็นหนึ่งในผู้เล่นที่ดีที่สุดในยุคของเขา[5] ได้รับเลือกจากเปเล่ให้เป็นส่วนหนึ่งของฟีฟ่า 100 ในปี ค.ศ. 2004[6]
แบร์โกมีเป็นวันคลับแมนที่ถือสถิติการลงสนามให้กับสโมสรมากที่สุดเป็นเวลาหลายปี ในขณะที่ยังเป็นกัปตันทีมมาอย่างยาวนานอีกด้วย เขาถูกเรียกด้วยความรักว่า "โลซิโอ" ("ลุง")[7] เนื่องมาจากคิ้วดกหนาและหนวดที่เขาไว้ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก[8][9] ซึ่งทำให้เพื่อนร่วมทีมอย่างจานเปียโร มารินี นึกถึงรูปลักษณ์ของลุงของเขาเอง[10]
เบอร์โกมีทำงานเป็นนักวิจารณ์ที่สกายสปอร์ตส์อิตาเลียและมักจะร่วมวิจารณ์แมตช์เซเรียอาร่วมกับฟาบีโอ คาเรสซา[11]
ระดับสโมสร
[แก้]แบร์โกมีเกิดที่เมืองมิลาน เขาเริ่มฝึกซ้อมกับทีมชุดใหญ่ของอินเตอร์มิลานตั้งแต่อายุเพียง 16 ปี และลงประเดิมสนามในฟุตบอลอาชีพในศึกโกปปาอีตาเลีย ฤดูกาล 1979–80 โดยพบกับยูเวนตุส ซึ่งเป็นคู่ปรับสำคัญ ที่เมืองตูริน เมื่อวันที่ 30 มกราคม ค.ศ. 1980 ในช่วงฤดูกาล 1980–81 เมื่ออายุได้ 17 ปี เขาได้ลงประเดิมสนามในเซเรียอาในเกมเหย้าที่ชนะ โกโม 2–1 เมื่อวันที่ 22 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1981 หลังจากคว้าแชมป์โกปปาอีตาเลียในปีถัดมา[12] และยังพาทีมเข้าถึงรอบรองชนะเลิศของยูโรเปียนคัพพร้อมกับทำผลงานได้อย่างสม่ำเสมอ ในไม่ช้าเขาก็ได้เป็นส่วนหนึ่งของทีมชาติอิตาลีชุดใหญ่[13]
แบร์โกมีใช้เวลาในอาชีพค้าแข้งกับอินเตอร์[14] และได้เป็นกัปตันทีม[15] ตลอด 20 ฤดูกาลในเซเรียอาที่เขาลงเล่นนั้น มักจะอยู่ภายใต้ร่มเงาของเอซี มิลาน เนื่องจากเขาคว้าแชมป์ สคูเด็ตโต้ ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้นในช่วงฤดูกาล 1988–89 ที่พวกเขาทำลายสถิติหลายอย่าง[12][16] อย่างไรก็ตาม เขาสามารถคว้าแชมป์ยูฟ่าคัพได้ถึงสามสมัย (1990–91, 1993–94 และ 1997–98[12] และยังเข้าถึงรอบชิงชนะเลิศได้เป็นครั้งที่สี่ในปี 1997 [17] ) [13] ในช่วงเวลาหนึ่ง เขาได้สร้างสถิติทั้งการลงเล่นมากที่สุดในฟุตบอลสโมสรยุโรป และเป็นผู้เล่นชาวอิตาลีที่ลงเล่นในแดร์บีเดลลามาดอนนีนามากที่สุด ซึ่งต่อมาทั้งสองรายการถูกทำลายโดยเปาโล มัลดินี
แบร์โกมีเลิกเล่นในปี ค.ศ. 1999 เมื่ออายุเกือบ 36 ปี โดยถือสถิติการลงสนามมากที่สุดให้กับอินเตอร์ (758)[12] จนถึงปลายเดือนกันยายน ค.ศ. 2011 เมื่อเขาถูกแซงหน้าโดยฆาบิเอร์ ซาเนตติ[18] เขายังยิง 28 ประตูให้กับสโมสร จากทั้งหมด 96 นัด ปัจจุบันเขาถือครองสถิติการลงเล่นมากที่สุดในยูฟ่าคัพ[19] โดยรวมเขาลงเล่น 117 นัดในการแข่งขันสโมสรยูฟ่าโดยไม่สามารถทำประตูได้เลย[12] ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 2004 เขาได้รับเลือกจากเปเล่ให้เป็นหนึ่งใน 125 นักฟุตบอลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ยังมีชีวิตอยู่[6]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ "Bergomi Sig. Giuseppe" [Bergomi Mr. Giuseppe]. Quirinale (ภาษาอิตาลี). Presidenza della Repubblica Italiana. สืบค้นเมื่อ 11 December 2020.
- ↑ "Bergomi: It's all about teamwork". FIFA. 1 July 2010. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 October 2015. สืบค้นเมื่อ 4 June 2016.
- ↑ "Italy's greatest defenders". Sky Sports. 31 May 2010. สืบค้นเมื่อ 26 January 2016.
- ↑ "When Naples had "Diego in our hearts, Italy in our songs"". ESPN FC. 8 June 2015. สืบค้นเมื่อ 24 November 2016.
- ↑ Gianni Piva (28 March 1992). "Cominciò dalla Nazionale: anche Bergomi è in rosso" [It began with the National team: even Bergomi is in red]. La Repubblica (ภาษาอิตาลี). สืบค้นเมื่อ 24 November 2016.
- ↑ 6.0 6.1 "Pele's list of the greatest". BBC Sport. 4 March 2004. สืบค้นเมื่อ 2 December 2015.
- ↑ "Billy e lo zio Bergomi, derby infinito "Viva i grattacieli". "Più linee del metrò"" [Billy and Uncle Bergomi, never-ending derby "Long live the skyscrapers". More subway lines"] (ภาษาอิตาลี). Corriere della Sera. 4 May 2008. สืบค้นเมื่อ 17 October 2011.
- ↑ Jonathan Wilson (27 May 2014). "100 top World Cup footballers: No100 to No61". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 3 December 2016.
- ↑ "European football's best nicknames". UEFA. 27 January 2014. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 January 2014. สืบค้นเมื่อ 18 June 2017.
- ↑ Nicolao, Lorenzo (25 February 2021). "Gianpiero Marini ha 70 anni: l'Inter, il Mondiale 82, la Coppa Uefa, poi una nuova carriera da broker. Le due vite di "Pinna d'Oro", il mediano chitarrista" [Gianpiero Marini turns 70: Inter, the 1982 World Cup, the UEFA Cup, then a new career as a broker. The two lives of "Golden Fin," the guitar-playing holding midfielder]. Corriere della Sera (ภาษาอิตาลี). สืบค้นเมื่อ 27 September 2023.
- ↑ "Fabio Caressa e Beppe Bergomi" [Fabio Caressa and Beppe Bergomi] (ภาษาอิตาลี). RAI. 19 January 2014.
- ↑ 12.0 12.1 12.2 12.3 12.4 Fabio Monti (2002). "Bergomi, Giuseppe" (ภาษาอิตาลี). Treccani. สืบค้นเมื่อ 30 December 2014.
- ↑ 13.0 13.1 "Giuseppe Bergomi" (ภาษาอิตาลี). Storie di Calcio. สืบค้นเมื่อ 30 December 2014.
- ↑ "Giuseppe Bergomi: 'The Uncle' of Italy and a die-hard Inter loyalist". FIFA.com. 20 February 2023. สืบค้นเมื่อ 18 November 2023.
- ↑ "Giuseppe Bergomi". Inter.it. สืบค้นเมื่อ 18 November 2023.
- ↑ "31 anni fa: lo scudetto dei record, Inter-Napoli 2-1" [31 years ago: the record-breaking scudettom Inter–Napoli 2–1] (ภาษาอิตาลี). Inter.it. 28 May 2020. สืบค้นเมื่อ 18 November 2023.
- ↑ "I ricordi europei di Bergomi" [Bergomi's European memories] (ภาษาอิตาลี). UEFA. 25 November 2013. สืบค้นเมื่อ 30 December 2014.
- ↑ "Zanetti continues to push boundaries". ESPN Soccernet. 21 September 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 November 2011. สืบค้นเมื่อ 17 October 2011.
- ↑ "UEFA Europa League Statistics Handbook 2014–15: All-Time Records (1971–2015)" (PDF). UEFA. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 14 November 2014. สืบค้นเมื่อ 24 May 2015.