ข้ามไปเนื้อหา

จาง จั้วหลิน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
จาง จั้วหลิน
張作霖
จาง จั้วหลิน ในเครื่องแบบทหาร
จอมพลสูงสุดแห่งรัฐบาลทหารจีน
ดำรงตำแหน่ง
18 มิถุนายน ค.ศ. 1927 – 4 มิถุนายน ค.ศ. 1928
หัวหน้ารัฐบาลพัน ฟู่
ก่อนหน้ากู้ เหวย์จฺวิน
(ประธานาธิบดีรักษาการ)
ถัดไปถาน หยานไข่
(ในฐานะหัวหน้ารัฐบาลคณะชาติ)
ขุนศึกแมนจูเรีย
ดำรงตำแหน่ง
ค.ศ. 1922 – 4 มิถุนายน ค.ศ. 1928
ถัดไปจาง เสฺวเหลียง
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด19 มีนาคม ค.ศ. 1875(1875-03-19)
ไห่เฉิง มณฑลเหลียวหนิง จักรวรรดิชิง
เสียชีวิต4 มิถุนายน ค.ศ. 1928(1928-06-04) (53 ปี)
เฉิ่นหยาง มณฑลเฟิ่งเทียน สาธารณรัฐจีน
ลักษณะการเสียชีวิตถูกลอบสังหาร
เชื้อชาติจีน
พรรคการเมืองก๊กเฟิ่งเทียน
คู่สมรส
  • จ้าว ฉงกุย
  • หลู โช่วซฺเวียน
บุตร14 คน รวมถึง:
ชื่อเล่นนายพลเก่า
นายพลสายฝน
พยัคฆ์แห่งมุกเดน
ราชาแห่งทิศอีสาน
ยศที่ได้รับการแต่งตั้ง
รับใช้
ประจำการค.ศ. 1900–1928
ยศมหานายพลแห่งสาธารณรัฐจีน, จอมพลสูงสุด
ผ่านศึก

จาง จั้วหลิน[a] (19 มีนาคม ค.ศ. 1875 – 4 มิถุนายน ค.ศ. 1928) เป็นขุนศึกชาวจีน ผู้ปกครองแมนจูเรียตั้งแต่ ค.ศ. 1916 ถึง ค.ศ. 1928 เป็นผู้นำก๊กเฟิ่งเทียน อันเป็นหนึ่งในกลุ่มการเมืองที่สำคัญที่สุดในสมัยขุนศึกของจีน ในช่วงบั้นปลายชีวิต จางได้สถาปนาตนเองเป็นประธานาธิบดีสาธารณรัฐจีนในช่วงเวลาสั้น ๆ

เขาเป็นบุตรชายของครอบครัวชาวนาผู้ยากจนในแมนจูเรีย[1] เมื่ออายุได้ยี่สิบปี เขาถูกเกณฑ์เป็นทหารม้าในการต่อสู้สงครามจีน-ญี่ปุ่นครั้งที่หนึ่ง (ค.ศ. 1894-1895)[2] ต่อมาเมื่อสงครามสิ้นสุดลง เขาจึบเดินทางกลับบ้านเกิดและผันตัวไปเป็นโจร[2] ซึ่งในช่วงเวลานี้เองที่เขาเริ่มมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับบุคคลบางกลุ่มที่ต่อมาจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของก๊กทหารของเขา[3] สืบเนื่องจากความอ่อนแอของราชสำนักหลังจากเหตุการณ์กบฏนักมวย ทำให้กลุ่มโจรเป็นเพียงกองกำลังทหารที่สำคัญหนึ่งเดียวในภูมิภาค เป็นเหตุให้ทางการเริ่มเข้าหากลุ่มโจรเหล่านี้มากขึ้น[3] และทำให้กลุ่มโจรของจางเข้าเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพใน ค.ศ. 1903[4] ภายหลังสงครามรัสเซีย-ญี่ปุ่นยุติลง กองกําลังของจางยังคงมีรักษาสถานะที่คลุมเครือของตนไว้ระหว่างกองทหารปกติกับกลุ่มคนนอกกฎหมาย[5]

เขามีบทบาทสำคัญในการบดขยี้การปฏิวัติซินไฮ่ในมณฑลเฟิ่งเทียนในช่วง ค.ศ. 1911-1912[6] ต่อมาเมื่อ ค.ศ. 1916 เขาได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้ว่าราชการพลเรือนและทหารของมณฑล และใน ค.ศ. 1919 เขาได้รับอำนาจควบคุมเหนือพื้นที่สามมณฑลทางตะวันออกเฉียงเหนือ (มณฑลเฟิ่งเทียน มณฑลจี๋หลิน และมณฑลเฮย์หลงเจียง)[6] โดยเขาควบคุมดินแดนเหล่านี้จนกระทั่งถึงแก่อสัญกรรมใน ค.ศ. 1928 ในฐานะผู้นำก๊กเฟื่งเทียน[6] จางถือเป็นหนึ่งในขุนศึกที่สำคัญที่สุดคนหนึ่งของจีน โดยตั้งแต่ ค.ศ. 1918 เขาเริ่มขยายอำนาจไปยังมองโกเลียและที่ราบทางตอนเหนือของจีน[6] ในช่วงต้น ค.ศ. 1925 เขากลายเป็นผู้นําทหารที่มีอํานาจมากที่สุดในภาคเหนือของประเทศ[6] และตกเป็นเป้าหมายสำคัญในเหตุการณ์กรีธาทัพขึ้นเหนือเมื่อ ค.ศ. 1926 ที่นำโดยก๊กมินตั๋ง ซึ่งเป็นคู่แข่งทางการเมืองและเป็นฝ่ายต่อต้านรัฐบาลของจางในปักกิ่ง[6]

เขาสามารถสร้างอิทธิพลต่อการเมืองระดับชาติได้ด้วยทรัพยากรอันมหาศาลที่เขาได้รับจากการแสวงประโยชน์ในมณฑลทางตะวันออกเฉียงเหนือ ซึ่งเป็นพื้นที่มั่งคั่ง มีประชากรเบาบาง และอยู่ในระดับการพัฒนาเต็มที่ รวมถึงยังได้รับการหนุนหลังจากรัฐบาลญี่ปุ่นอย่างต่อเนื่อง[7] ฝ่ายการเมืองของจางส่วนใหญ่ก็เป็นผู้บริหารที่มีทักษะทั้งทางทหารและพลเรือน ซึ่งยังคงซื่อสัตย์ต่อเขาโดยแท้จริง[7] จางมีแนวคิดที่โน้มเอียงไปทางต่อต้านชาตินิยมและลัทธิคอมมิวนิสต์ ซึ่งนำไปสู่การปราบปรามการประท้วงอย่างรุนแรงตามเขตเมืองทั่วประเทศใน ค.ศ. 1925[8] การดำรงอยู่ซึ่งอำนาจของเขาในช่วงกลางทศวรรษนั้นเกิดจากการสนับสนุนของญี่ปุ่นอย่างแน่วแน่ ซึ่งสําหรับญี่ปุ่นแล้ว มองว่าจางเป็นเครื่องมือที่ดีที่สุดในการปกป้องผลประโยชน์ของญี่ปุ่นเมื่อเทียบกับขุนศึกคนอื่น ๆ[8] จางยังถูกมองว่าเป็นบุคคลผิดยุคสมัยที่เปรียบได้กับผู้พิชิตของจีนในอดีต แต่เพียงแค่เขาขาดอุดมการณ์ที่จะรักษาอำนาจของตนไว้[9]

จางเริ่มเมินเฉยต่อความประสงค์ของญี่ปุ่นที่ต้องการให้เขาละทิ้งความทะเยอทะยานของชาติและมุ่งสนใจไปที่การปฏิรูปมณฑลทางตะวันออกเฉียงเหนือเพื่อผลประโยชน์ ทำให้ท้ายที่สุด จางจึงถึงแก่อสัญกรรมจากการลอบสังหารโดยนายทหารกองทัพคันโตเมื่อ ค.ศ. 1928[10] ซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่จางกำลังล่าถอยไปยังฐานทัพทางตะวันออกเฉียงเหนือเมื่อเผชิญกับการรุกรานของเจียง ไคเชก[11] จาง เสฺวเหลียง ผู้เป็นบุตรชาย ยังคงควบคุมมณฑลทางตะวันออกเฉียงเหนือต่อไปจนถึง ค.ศ. 1931[12]

หมายเหตุ

[แก้]
  1. ↑ จีนตัวเต็ม: 張作霖; จีนตัวย่อ: 张作霖; พินอิน: Zhāng Zuòlín; เวด-ไจลส์: Chang Tso-lin; ชื่อรอง หยู่ติ๋ง (雨亭; Yǔtíng) และสมญานาม จาง เหล่า เกตา (張老疙瘩; Zhāng Lǎo Gēda)

เชิงอรรถ

[แก้]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Fairbank & Twitchett 1983, p. 295.
  2. ↑ 2.0 2.1 McCormack 1977, p. 16.
  3. ↑ 3.0 3.1 McCormack 1977, p. 17.
  4. ↑ Nathan 1998, p. 1903.
  5. ↑ McCormack 1977, p. 18.
  6. ↑ 6.0 6.1 6.2 6.3 6.4 6.5 McCormack 1977, p. 9.
  7. ↑ 7.0 7.1 McCormack 1977, p. 251.
  8. ↑ 8.0 8.1 McCormack 1977, p. 147.
  9. ↑ McCormack 1977, p. 253.
  10. ↑ McCormack 1977, pp. 223, 248.
  11. ↑ Wou 1978, p. 143.
  12. ↑ Boorman 1967, p. 115.

บรรณานุกรม

[แก้]
  • Boorman, Howard L. (1967). Biographical Dictionary of Republican China, Volume 1 (ภาษาอังกฤษ). Columbia University Press. p. 471. ISBN 9780231089586.
  • Ch'i, Hsi-sheng (1976). Warlord Politics in China, 1916-1928 (ภาษาอังกฤษ). Stanford University Press. p. 282. ISBN 9780804708944.
  • Dull, Paul S. (1952). "The Assassination of Chang Tso-Lin". The Far Eastern Quarterly. 11 (4): 453-463.
  • Fairbank, John King; Twitchett, Denis (1983). The Cambridge History of China: Republican China 1912-1949, Part 1 (ภาษาอังกฤษ). Cambridge University Press. ISBN 9780521235419.
  • Li, Jiannong (1956). The Political History of China, 1840-1928 (ภาษาอังกฤษ). Stanford University Press. p. 545. ISBN 9780804706025.
  • McCormack, Gavan (1977). Chang Tso-lin in northeast China, 1911-1928 : China, Japan, and the Manchurian idea (ภาษาอังกฤษ). Stanford University Press. p. 334. ISBN 9780804709453.
  • Mitter, Rana (2000). The Manchurian Myth: Nationalism, Resistance, and Collaboration in Modern China (ภาษาอังกฤษ). University of California Press. p. 295. ISBN 9780520221116.
  • Nathan, Andrew (1998). Peking Politics 1918-1923: Factionalism and the Failure of Constitutionalism (ภาษาอังกฤษ). Center for Chinese Studies. p. 320. ISBN 9780892641314.
  • Pye, Lucian W. (1971). Warlord Politics: Conflict and Coalition in the Modernization of Republican China (ภาษาอังกฤษ). Praeger. p. 224. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 มกราคม 2015. สืบค้นเมื่อ 3 มกราคม 2015.
  • Wou, Odorik Y. K. (1978). Militarism in modern China. The career of Wu P’ei-Fu, 1916-1939 (ภาษาอังกฤษ). Australian National University Press. p. 349. ISBN 0708108326.
  • Yoshihashi, Takehiko (1963). Conspiracy at Mukden : the rise of the Japanese military (ภาษาอังกฤษ). Yale University Press. p. 274. OCLC 258717.
  • Young, John W. (1972). "The Hara Cabinet and Chang Tso-lin, 1920-1". Monumenta Nipponica. 27 (2): 125-142.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
ก่อนหน้า จาง จั้วหลิน ถัดไป
กู้ เหวย์จฺวิน
รักษาการประธานาธิบดี 		จอมพลสูงสุดแห่งรัฐบาลทหารจีน
เทียบเท่าประธานาธิบดีสาธารณรัฐจีน
(18 มิถุนายน ค.ศ. 1927 – 4 มิถุนายน ค.ศ. 1928) 		ถาน หยานไข่
ในฐานะหัวหน้ารัฐบาลคณะชาติ
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=จาง_จั้วหลิน&oldid=12046163"