ความสัมพันธ์ไทย–ลาว
 | |
 ลาว |
 ไทย |
ไทยและลาวมีความสัมพันธ์ทวิภาคีมาตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นอาณาจักรอยุธยาและอาณาจักรล้านช้างในคริสต์ศตวรรษที่ 15 มาก่อน ทั้งสองประเทศมีพรมแดนติดกันและแสดงออกถึงความคล้ายคลึงกันทางภาษาและวัฒนธรรม ซึ่งอาณาจักรล้านช้างของลาวได้รวมอยู่กับภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทยทั้งหมดเมื่อไม่นานมานี้ในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 18[1] ภาคอีสานซึ่งเป็นภาคตะวันออกเฉียงเหนือของไทยมีรากเหง้าลาวที่โดดเด่นเป็นพิเศษ ในทางภาษา ชาวอีสานซึ่งเป็นหนึ่งในสามของประชากรไทยพูดภาษาไทยถิ่นอีสานสำเนียงท้องถิ่นลาว[1] ส่วนการทูตได้มุ่งเน้นไปที่แม่น้ำโขงแม่น้ำโขงโดยพยายามทำให้เป็น "แม่น้ำแห่งสันติภาพและมิตรภาพที่แท้จริง" ตามที่นายกรัฐมนตรีของทั้งสองประเทศได้แถลงไว้อย่างชัดเจนในปี พ.ศ. 2519[2]
ความสัมพันธ์ทางการทูตระหว่างรัฐสมัยใหม่ได้รับการก่อตั้งขึ้นในปี พ.ศ. 2493 แต่ความร่วมมือข้ามพรมแดนได้เริ่มขึ้นเมื่อสิ้นสุดสงครามเย็น[ต้องการอ้างอิง]
ประวัติ[แก้]
พ.ศ. 2523–[แก้]
ในปี พ.ศ. 2523 เหตุการณ์เล็กน้อยที่เกี่ยวข้องกับการยิงด้วยกระสุนจริงระหว่างเรือลาดตระเวนได้ทำให้ประเทศไทยต้องปิดพรมแดนกับประเทศลาว มีข้อพิพาทชายแดนและการปะทะทางทหารที่สำคัญมากขึ้นตามมาในปี พ.ศ. 2527 และ พ.ศ. 2530 ในแขวงไชยบุรี ความขัดแย้งเหล่านี้เกิดจากการอ้างสิทธิ์ของคู่ชิงในทรัพยากรป่าไม้ตามแผนที่ตั้งแต่ยุคแรก ๆ ของรัฐในอารักขาของฝรั่งเศส[2]
ในปี พ.ศ. 2531 นายกรัฐมนตรีไทย ชาติชาย ชุณหะวัณ ได้เปิดตลาดอินโดจีน ซึ่งนำไปสู่กระแสแห่งความปรารถนาดีและการร่วมทุนทางธุรกิจระหว่างลาวและไทย ไกสอน พมวิหาน ได้เยือนกรุงเทพมหานครอย่างเป็นทางการในปี พ.ศ. 2532 นับเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่การสร้างสายสัมพันธ์สั้น ๆ ในปี พ.ศ. 2522 กับนายกรัฐมนตรี พลเอก เกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์ ตามด้วยการเสด็จเยือนอย่างเป็นทางการของสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2533 และสมเด็จพระบรมโอรสาธิราช เจ้าฟ้ามหาวชิราลงกรณ สยามมกุฎราชกุมาร ในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2535 ในฐานะที่เป็นอีกหนึ่งท่าทีแห่งความปรารถนาดีในปี พ.ศ. 2535 โปลิตบูโร[โปรดขยายความ] ได้ถูกปลดออกจากเสนาธิการทหารบก พลเอก สีสะหวาด แก้วบุนพัน ซึ่งเป็นผู้บัญชาการทหารที่มีอำนาจ ในขณะที่สีสะหวาดได้ติดต่อด้วยอย่างใกล้ชิดและมีประสิทธิผลต่อคำสั่งของกองทัพไทยในการฟื้นฟูความสัมพันธ์เพื่อนบ้าน เพื่อนร่วมพรรคของเขาได้กล่าวหาว่าเขามีการทุจริตส่วนตัว การทุจริตของหัวหน้าพรรคระดับสูงในครั้งนี้เป็นสัญลักษณ์ของความกลัวในหมู่ผู้นำลาวบางคนว่าคนไทยที่เจริญกว่า "ต้องการที่จะกินเรา"[2]
ปัญหาทางการเมืองสองประการระหว่างลาวและไทยทำให้การสร้างสายสัมพันธ์ล่าช้าในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1980 หนึ่งคือการหลั่งไหลของผู้อพยพและผู้ลี้ภัยชาวลาว ซึ่งไทยมองว่าเป็นชนกลุ่มน้อยที่ไม่พึงปรารถนา และปฏิเสธที่จะยอมรับพวกเขาในฐานะผู้อพยพ ปัญหาที่เกี่ยวข้องเกิดจากการที่กลุ่มต่อต้านชาวลาวและม้งที่ใช้ค่ายผู้อพยพเป็นฐาน ชาวม้งประกอบด้วยผู้ที่อาศัยอยู่ในค่ายประมาณครึ่งหนึ่งและมีแนวโน้มที่จะถูกเนรเทศลดลง ส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากความกลัวว่าจะถูกตอบโต้และความหวังในการปกครองตนเองของชาติ ประเทศไทยประกาศจุดยืนอย่างเป็นทางการในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2535 อย่างไรก็ตาม ผู้ลี้ภัยชาวลาวที่ไม่ได้กลับบ้านหรือพบการตั้งถิ่นฐานใหม่ในประเทศที่สามภายในปี พ.ศ. 2538 จะถูกจัดประเภทเป็นผู้อพยพผิดกฎหมายและต้องเผชิญกับการเนรเทศ[2]
ขบวนการต่อต้านชาวลาวและชาวม้งยังคงมีอยู่ตั้งแต่ พ.ศ. 2518 แต่เมื่อสิ้นสุดสงครามเย็น ความพยายามที่จะขัดขวางสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาวและพันธมิตรทางทหารของเวียดนามก็ลดน้อยลง ส่วนกระทรวงการต่างประเทศยังคงกดดันให้กองบัญชาการทหารไทยปฏิบัติตามข้อตกลงเมื่อเดือนมีนาคม พ.ศ. 2534 ในการปลดอาวุธกบฏและกีดกันการปฏิบัติการก่อวินาศกรรมชาวลาว ในเวลาเดียวกัน ไทยได้แสดงให้เห็นชัดเจนว่าไม่เต็มใจที่จะรับผู้ลี้ภัยชาวม้ง[2]
ระเบียงภาพ[แก้]
-
ความสัมพันธ์ลาว–ไทย
ดูเพิ่ม[แก้]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 Ward, Oliver (2016-12-03). ""They're so Lao": Explaining the Thai sense of superiority". ASEAN Today. สืบค้นเมื่อ 21 January 2017.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 Brown, MacAlister, and Joseph J. Zasloff. "Relations with Thailand". Laos: a country study (Andrea Matles Savada, ed). Library of Congress Federal Research Division (July 1994).
อ่านเพิ่ม[แก้]
- International Boundary Study No. 20 – September 18, 1962 Laos – Thailand Boundary เก็บถาวร 2020-01-31 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
| ทวีปแอฟริกา |  | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| ทวีปอเมริกา |
| ||||
| ทวีปเอเชีย |
| ||||
| ทวีปยุโรป | |||||
| โอเชียเนีย | |||||
| คณะทูต | |||||
| พหุภาคี | |||||
