กิริกัว
| อุทยานโบราณคดีและซากเมืองกิริกัว * | |
|---|---|
 แหล่งมรดกโลกโดยยูเนสโก | |
_-_Guatemala-0657.jpg) สิ่งก่อสร้างในเมืองโบราณกิริกัว | |
| พิกัด | 15°16′14.1″N 89°02′24.9″W / 15.270583°N 89.040250°W |
| ประเทศ |  กัวเตมาลา |
| ภูมิภาค ** | ลาตินอเมริกาและแคริบเบียน |
| ประเภท | มรดกทางวัฒนธรรม |
| เกณฑ์พิจารณา | (i), (ii), (iv) |
| อ้างอิง | 149 |
| ประวัติการขึ้นทะเบียน | |
| ขึ้นทะเบียน | 1981 (คณะกรรมการสมัยที่ 5) |
| พื้นที่ | 34 ha (84 เอเคอร์) |
  ที่ตั้งของกิริกัวในกัวเตมาลาและมีโซอเมริกา  กิริกัว (มีโซอเมริกา) | |
| * ชื่อตามที่ได้ขึ้นทะเบียนในบัญชีแหล่งมรดกโลก ** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก | |
กิริกัว (สเปน: Quiriguá) เป็นแหล่งโบราณคดีมายาในจังหวัดอิซาบัลทางตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศกัวเตมาลา เป็นแหล่งขนาดกลางที่ครอบคลุมพื้นที่ประมาณ 3 ตารางกิโลเมตร (1.2 ตารางไมล์) ตามแนวแม่น้ำโมตากัวตอนล่าง[1] โดยมีศูนย์กลางประกอบพิธีกรรมตั้งอยู่ห่างจากฝั่งเหนือของแม่น้ำประมาณ 1 กิโลเมตร (0.6 ไมล์)[2] ในสมัยคลาสสิกของอารยธรรมมายา (ค.ศ. 200–900) กีริกัวเป็นจุดเชื่อมต่อของเส้นทางการค้าที่สำคัญหลายเส้นทาง บริเวณนี้มีผู้คนเข้าครอบครองก่อน ค.ศ. 200 การก่อสร้างอัครปุระเริ่มขึ้นเมื่อประมาณ ค.ศ. 550 และการก่อสร้างอาคารขนาดใหญ่จำนวนมากเริ่มขึ้นในคริสต์ศตวรรษที่ 8 การก่อสร้างทั้งหมดหยุดลงเมื่อถึงประมาณ ค.ศ. 850 ยกเว้นในช่วงที่มีผู้คนกลับเข้าไปครอบครองอยู่ระยะหนึ่งในสมัยหลังคลาสสิกตอนต้น (ค.ศ. 900–1200) กิริกัวมีแบบอย่างทางสถาปัตยกรรมและประติมากรรมคล้ายคลึงกับโกปันที่ตั้งอยู่ใกล้เคียง โดยเมืองทั้งสองมีประวัติศาสตร์เกี่ยวพันกันอย่างใกล้ชิด[3]
การขยายตัวอย่างรวดเร็วของกิริกัวในคริสต์ศตวรรษที่ 8 มีความสัมพันธ์กับชัยชนะทางการทหารของกษัตริย์กัก ตีลิว ชัน โยปาต เหนือโกปันใน ค.ศ. 738 เมื่อกษัตริย์วาชักลาฆูน อูบาฮ์ กาวีล แห่งโกปันทรงพ่ายแพ้ ถูกจับ และถูกบูชายัญที่จัตุรัสใหญ่แห่งกิริกัว[4] ก่อนหน้านี้กิริกัวเคยเป็นรัฐบริวารของโกปันแต่ก็รักษาเอกราชไว้ได้ในภายหลัง สถาปัตยกรรมที่เกี่ยวกับพิธีกรรมในกิริกัวมีลักษณะค่อนข้างเรียบง่าย แต่ความสำคัญของแหล่งโบราณคดีนี้อยู่ที่ความรุ่มรวยของงานประติมากรรมซึ่งรวมถึงประติมากรรมหินที่สูงที่สุดเท่าที่เคยสร้างขึ้นในโลกใหม่[5]
อ้างอิง[แก้]
บรรณานุกรม[แก้]
- Ashmore, Wendy (1980). "The Classic Maya Settlement at Quirigua: Recent agricultural activities have helped reveal the extent of the buried settlement" (PDF). University of Pennsylvania Museum of Archaeology and Anthropology. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF online publication)เมื่อ 2019-12-05. สืบค้นเมื่อ 2009-08-20.
- Coe, Michael D. (1999). The Maya. Ancient peoples and places series (6th, fully revised and expanded ed.). London and New York: Thames & Hudson. ISBN 0-500-28066-5. OCLC 59432778.
- Looper, Matthew G. (2003). Lightning Warrior: Maya Art and Kingship at Quirigua. Linda Schele series in Maya and pre-Columbian studies. Austin: University of Texas Press. ISBN 0-292-70556-5. OCLC 52208614.
- Miller, Mary Ellen (1999). Maya Art and Architecture. London and New York: Thames & Hudson. ISBN 0-500-20327-X. OCLC 41659173.
- Sharer, Robert J.; Loa P. Traxler (2006). The Ancient Maya (6th, fully revised ed.). Stanford, California: Stanford University Press. ISBN 0-8047-4817-9. OCLC 57577446.
| ทางวัฒนธรรม |  | |
|---|---|---|
| ผสม | ||
หมายเหตุ: ใช้ชื่อตามที่ได้เสนอขึ้นทะเบียนเป็นแหล่งมรดกโลก | ||
 | บทความอาคาร หรือ สถานที่สำคัญนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |