มุฮัมมัด เราะชีด ริฎอ

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก เราะชีด ริฎอ)
มุฮัมมัด เราะชีด ริฎอ
محمد رشید رضا
คำนำหน้าชื่ออัลลามะฮ์,[1][2] ชัยคุลอิสลาม, อิหม่าม, ฮุจญะตุลอิสลาม[3]
ส่วนบุคคล
เกิด
Muḥammad Rashīd ibn ʿAlī Riḍā ibn Muḥammad Shams al-Dīn ibn Muḥammad Bahāʾ al-Dīn ibn Munlā ʿAlī Khalīfa[23]

23 กันยายน ค.ศ. 1865(1865-09-23)[4] or 17 ตุลาคม ค.ศ. 1865(1865-10-17)[5]
อัลเกาะละมูน เบรุตวิลาเยต จักรวรรดิออตโตมัน (ปัจจุบันคือประเทศเลบานอน)
มรณภาพ22 สิงหาคม ค.ศ. 1935(1935-08-22) (69 ปี)[5]
ไคโร ราชอาณาจักรอียิปต์
ศาสนาอิสลาม
สัญชาติ
  • ออตโตมัน (1865–1922)
  • อียิปต์ (1922–1935)
นิกายซุนนี
สำนักคิดชาฟิอี[6] อิจญ์ติฮาด[7][8]
ลัทธิอัลอะษะรียะฮ์[9][10]
ขบวนการ
อาชีพมุฟตี, มุฟัซซิร, ฟะกีฮ์, มุฮัดดิษ[22]
ตำแหน่งชั้นสูง
ได้รับอิทธิจาก
มีอิทธิพลต่อ

มุฮัมมัด เราะชีด ริฎอ (อาหรับ: محمد رشيد رضا, อักษรโรมัน: Muḥammad Rashīd Riḍā; ค.ศ. 1865–1935) เป็นนักปรัชญาอิสลามชาวซีเรียและได้อพยพมายังไคโรตามแรงบันดาลใจของมุฮัมมัด อับดุฮ์ เขาเกิดเมื่อ 23 กันยายน พ.ศ. 2408 ในอัลเกาะละมูน ใกล้เมืองตริโปลีของเลบานอน (ขณะนั้นเป็นส่วนหนึ่งของซีเรียออตโตมัน) เขาเริ่มเรียนหนังสือในมัสยิดที่อัลเกาะละมูน จากนั้นจึงเข้าไปเรียนในโรงเรียนของรัฐบาลตุรกี และได้ย้ายไปเรียนในโรงเรียนของชัยค์ ฮุซัยน์ อัลญิสร์ จนโรงเรียนแห่งนั้นปิดตัวลง

แนวความคิดของริฎอได้รับอิทธิพลจากนักปรัชญาอิสลามที่สำคัญหลายคน เช่น อิบน์ ตัยมียะฮ์, มุฮัมมัด อิบน์ อับดุลวะฮ์ฮาบ, อัลเฆาะซาลี แต่ที่สำคัญคือความคิดของมุฮัมมัด อับดุฮ์ แนวความคิดของเขานั้นถือว่าอิสลามที่แท้จริงนั้นยอมรับความก้าวหน้าสมัยใหม่ ไม่ยอมรับการที่คนในยุคปัจจุบันจะถูกกำหนดโดยข้อกฎหมายที่สร้างขึ้นระหว่างสามร้อยปีแรกของการฮิจญ์เราะห์ มุสลิมทุกคนจะต้องถือว่าตนเองมีความรับผิดชอบที่จะทำตามความผูกพันระหว่างเพื่อนร่วมศาสนา สนับสนุนหน้าที่และความต้องการทางจริยธรรมและต้องเผยแผ่ศาสนาด้วย เขาเสียชีวิตเมื่อ 22 สิงหาคม พ.ศ. 2478

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ Suleiman Al-Fahdawi, Khaled (2007). Allama Muhammad Rashid Rida: His Era - Challenges - And Reform Approach. Safahat Al-Dirasat wa-al Nushr.
  2. ↑ Bin Anwar Bin Muhammad Ghani, Muhammad (2018). "The Growth and Development of Hadith & its Sciences In Indo Pak Sub-Continent". Social and Cultural Studies. Pakistan Research Database. 5 (2). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 Sep 2022 – โดยทาง PRDB.pk.
  3. ↑ ibn Abd al-Aziz ibn Hammad al-Aql, Abdurrahman (2005). "Al-Ustadhun Al-Imam Hujjat al-Islam As-Sayyid Muhammad Rashid Rida" [Our Master, Imam Hujjat Al-Islam Sayyid Muhammad Rashid Rida]. Jamharat Maqalat Allamah As-Shaykh Ahmad Muhammad Shakir. Dar al-Riyadh. pp. 653–665.
  4. ↑ Ende, W. (2012). "Ras̲h̲īd Riḍā". ใน Bearman, P.; Bianquis, Th.; Bosworth, C.E.; van Donzel, E.; Heinrichs, W.P. (บ.ก.). Encyclopaedia of Islam (2nd ed.). Brill. doi:10.1163/1573-3912_islam_SIM_6240.
  5. ↑ 5.0 5.1 Arthur Goldschmidt (2000). Biographical Dictionary of Modern Egypt. Lynne Rienner Publishers. p. 166. ISBN 9781555872298.
  6. ↑ Arabi, Oussama; Powers, David S.; Spectorsky, Susan A. (2013). "Chapter Twenty-One: MUḤAMMAD RASHĪD RIḌĀ (d. 1935)". ใน Haddad, Mahmoud O. (บ.ก.). Islamic Legal Thought: A Compendium of Muslim Jurists. Leiden, The Netherlands: Brill Publishers. p. 458. ISBN 978-90-04-25452-7. Although he was a Shāfiʿī, Riḍā defended the Ḥanbalī Wahhābīs.
  7. ↑ Lauzière, Henri (2016). The Making of Salafism: Islamic Reform in the Twentieth Century. New York: Columbia University Press. p. 96. ISBN 978-0-231-17550-0.
  8. ↑ Soage, A.B. (2008). "Rash? d Ridā's Legacy". The Muslim World. 98 (1): 1–23. doi:10.1111/j.1478-1913.2008.00208.x. He rejected the ulema unquestioning imitation of their medieval predecessors (taqlid), and the practice of blindly following a particular school of jurisprudence (madhhab).
  9. ↑ Lauzière, Henri (2016). The Making of Salafism: Islamic Reform in the Twentieth Century. New York: Columbia University Press. pp. 62–63. ISBN 978-0-231-17550-0. (Rida)... claimed to be Salafi in creed and relied more heavily on transmitted knowledge (naql) than did Muhammad Abduh.
  10. ↑ Halverson, Jeffrey R. (2010). Theology and Creed in Sunni Islam. New York, USA: Palgrave Macmillan. pp. 61–62, 71. ISBN 978-0-230-10279-8. ... the early progressive liberalism of these modernists quickly gave way to the arch-conservatism of Athari thinkers who held even greater contempt for the ideas of the nonbelievers (as well as liberals). This shift was most pronounced in the person of Rashid Rida (d. 1935), once a close student of ‘Abduh, who increasingly moved to rigid Athari thought under Wahhabite influences in the early twentieth century. From Rida onward, the “Salafism” of al-Afghani and ‘Abduh became increasingly Athari-Wahhabite in nature, as it remains today.
  11. ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ webman
  12. ↑ Aziz, F.; Abbas, H.; Zia, S.M.; Anjum, M. (2011). "Some Social Issues in the Eyes of Muslim Modernist Thinkers". Interdisciplinary Journal of Contemporary Research in Business: 773.
  13. ↑ Saeed, A. (2013). "Salafiya, modernism, and revival". The Oxford handbook of Islam and politics. pp. 34–36. Section: 'Muhammad Rashid Rida: Taking the Modernist-Salafiya Movement Toward Conservatism' "Under Rida Islamic reformism took a more conservative turn.. Despite Rida's commitment to Islamic reform and the important role of al-Manar, his modernism gave way to an increasing conservatism after WWI..... Rida became increasingly literalist in his understanding of the driving force behind the Salafiyya movement.... his later salaforientation was closer to the approach of contemporary groups that go under the banner of Salafism than to that of `Abduh."
  14. ↑ Olidort, Jacob (2015). "A New Curriculum: Rashīd Riḍā and Traditionalist Salafism". In Defense of Tradition: Muhammad Nasir Al-Din Al-Albani and the Salafi Method (วิทยานิพนธ์). Princeton, New Jersey, USA: Princeton University. pp. 52–62. Rashīd Riḍā presented these core ideas of Traditionalist Salafism, especially the purported interest in ḥadīth of the early generations of Muslims, as a remedy for correcting Islamic practice and belief during his time.
  15. ↑ Lauzière, Henri (2016). The Making of Salafism: Islamic Reform in the Twentieth Century. New York: Columbia University Press. pp. 39–46. ISBN 978-0-231-17550-0.
  16. ↑ Bennet, Andrew M. (2013). "Islamic History & Al-Qaeda: A Primer to Understanding the Rise of Islamist Movements in the Modern World". Pace International Law Review Online Companion. Stetson University College of Law. 3 (10): 345. JSTOR 41857681 – โดยทาง JSTOR. Rida was motivated by celebrated revivalist influences – the doctrine of the conservative Sunni Hanabali school, Ibn Taymiyya, and the Wahabbi movement – and became increasingly Islamist throughout his lifetime....
  17. ↑ Hourani, Albert (1962). "Chapter IX: Rashid Rida". Arabic Thought in the Liberal Age: 1798-1939. University Printing House Cambridge United Kingdom: Cambridge University Press. pp. 225, 231. ISBN 978-0-521-27423-4. The suspicion of Sufism... was one of the factors which in later years was to draw him nearer to the teachings of Ibn Taymiyya and the practices of Wahhabism... Sympathy with Hanbalism led him, in later life, to give enthusiastic support to the revival of Wahhabism...
  18. ↑ Achcar, Gilbert (2016). Islamic exceptionalism: how the struggle over Islam is reshaping the world. New York: St Martin's Press. p. 91. ISBN 978-1-250-06101-0. The basic premise of Islamism was that Islam was the natural, authentic setting for all believing Muslims. In Rashid Rida's words, it was “the religion of innate disposition.” In that sense, Islamism... was meant to resolve the problem of ideology.
  19. ↑ Bennet, Andrew M. (2013). "Islamic History & Al-Qaeda: A Primer to Understanding the Rise of Islamist Movements in the Modern World". Pace International Law Review Online Companion. Stetson University College of Law. 3 (10): 345. JSTOR 41857681 – โดยทาง JSTOR. Rida... became increasingly Islamist throughout his lifetime....Rida's views against modernity added a strong anti-Western element to the Islamist ideology, and were reinforced by the Muslim Brotherhood and other like-minded organizations with a greater intensity...
  20. ↑ Reynolds, Dwight F. (2015). The Cambridge Companion to Modern Arab Culture. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press. p. 71. ISBN 978-0-521-89807-2.
  21. ↑ Mishra, Pankaj (2017). Age of Anger: A History of the Present. New York City, New York, USA: Farrar, Straus and Giroux. p. 27. ISBN 978-0-374-71582-3.
  22. ↑ Olidort, Jacob (2015). In Defense of Tradition: Muhammad Nasir Al-Din Al-Albani and the Salafi Method (วิทยานิพนธ์). Princeton, New Jersey, USA: Princeton University. pp. 58–59. Albānī’s son ‘Abd Allāh calls Rashīd Riḍā muḥaddith Miṣr (“the ḥadīth scholar of Egypt”)...
  23. ↑ Arabi, Oussama; Powers, Davis S.; Spectorsky, Susan A. (2013). "Chapter Twenty-One: MUḤAMMAD RASHĪD RIḌĀ (d. 1935)". ใน Haddad, Mahmoud O. (บ.ก.). Islamic Legal Thought: A Compendium of Muslim Jurists. Leiden, The Netherlands: Brill Publishers. p. 457. ISBN 978-90-04-25452-7.

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

Wikisource
Wikisource
วิกิซอร์ซภาษาอาหรับ (العربية) มีข้อมูลต้นฉบับเกี่ยวกับ: Rashid Rida
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ มุฮัมมัด เราะชีด ริฎอ

จรัญ มะลูลีม. อิสลามการเมืองในการเมืองตะวันออกกลาง. กรุงเทพมหานคร : ศยาม, 2555, หน้า 76–80.

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=มุฮัมมัด_เราะชีด_ริฎอ&oldid=11521281"