พระมหาวีระ

พระมหาวีระ
ตีรถังกรที่ 24
พระมหาวีระ
ชื่ออื่น	วีระ, อาทิวีระ
เป็นที่บูชาใน	ศาสนาเชน
สืบทอดตำแหน่งจาก	พระปารศวนาถ
สัญลักษณ์	สิงโต
ความสูง	7 cubits (10.5 feet)
อายุขัย	72 ปี
ต้นไม้	Shorea robusta
สีกาย	สีทอง
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด	ป. 540 BC (historical) ป. 599 BCE (traditional) ไวสาลี, แคว้นวัชชี
เสียชีวิต	ป. 468 BC (historical) ป. 527 BCE (Svetambara) ป. 510 BCE (Digambara) ปวบุรี, แคว้นมคธ
บิดา-มารดา	สิทธารถะแห่งกุนทครามะ (บิดา) ตฤศลา (มารดา)

พระมหาวีระ เป็นศาสดาของศาสนาเชน และตีรถังกรพระองค์ที่ 24 ประสูติก่อนคริสต์ศักราช 599 ปี ในวันที่พระองค์ประสูติสมาชิกในราชตระกูลได้มารวมตัวกันในงานเฉลิมฉลองที่ยิ่งใหญ่ พระเจ้าสิทธารถะ พระบิดาของพระองค์ทรงได้กล่าวว่า ครอบครัวของเราได้รับความผาสุกและความดีงาม ตั้งแต่พระนางตฤศลา พระมารดาของพระองค์ทรงพระครรภ์และทั้ง 2 นั้นได้ตั้งชื่อพระโอรสที่ประสุติ พระนามว่า วรรธมานะ แปลว่า ความเพิ่มพูน หรือผู้ที่เจริญ แต่ว่าบรรดาสานุศิษย์ของมหาวีระได้เรียกพระองค์ว่า "มหาวีระ" และบรรดาเหล่าสาวกได้อ้างว่าชื่อนี้คือชื่อที่บรรดาเทพเจ้าเรียกกัน ความหมายคือ ผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ พระมหาวีระนั้นเป็นพระโอรสองค์ที่ 2 พระองค์ทรงได้ใช้ชีวิตในช่วงแรก อยู่ในความรักและการดูแลของพระราชบิดาและพระราชมารดา ได้รับความสุขสบายอย่างมากมายโดยมีเหล่าข้าราชบริพารมากมายคอยถวายรับใช้อำนวยความสะดวกให้แก่พระองค์

พระมหาวีระนั้นเป็นผู้ที่ทรงยกย่องให้เกียรติ ต่อพระราชบิดาและพระราชมารดาเป็นอย่างมาก ต่อมาเมื่อเติบใหญ่ขึ้น ได้ทรงอภิเษกกับเจ้าหญิงยโสธรา และมีพระธิดาพระนามว่า อโนชา มหาวีระนั้นได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายเพราะว่าพระองค์ทรงเป็นพระโอรสของเจ้าผู้ครองนครเวสาลี พระราชวังของพระราชบิดาของพระองค์นั้นเป็นที่เยี่ยมเยือนของบรรดาพราหมณ์และนักบวชมากมาย ทุกๆ ครั้งที่บรรดานักบวชได้ไปเยี่ยมเยือน พวกเขาเหล่านี้จะได้รับการต้อนรับอย่างดีและสมเกียรติ และมหาวีระก็จะไปนั่งฟังคำสอนจากพวกเขาเหล่านี้ ซึ่งทำให้พระองค์นั้นทรงประหลาดใจในคำสอนเหล่านั้นและพระองค์เองนั้นมีความปรารถนาที่จะติดตามพวกนักบวชเหล่านี้ แต่เพราะความรักที่มีให้กับพระราชบิดาและพระราชมารดาได้มายับยั้งพระองค์จากการทำตามความปรารถนา โดยพระองค์ทรงรู้ดีว่าท่านทั้ง 2 นั้นไม่ต้องการให้พระองค์อยู่ในเส้นทางของนักบวช

ภายหลังจากที่พระชนกและพระชนนีของพระองค์ได้สิ้นพระชมน์ลง จนพระชนมายุได้ 28 พรรษา พระเชษฐาองค์โตทรงได้ขึ้นปกครองเมืองแทน หลังจากที่พระเชษฐาของพระองค์นั้นขึ้นปกครองเมืองได้ 1 ปีเต็ม มหาวีระนั้นทรงได้ทูลขออนุญาตพระเชษฐาเพื่อที่จะเสด็จออกผนวช พระเชษฐาก็ทรงอนุญาตตามคำขอ ดังนั้นเองพระองค์ก็เริ่มถอดเครื่องแต่งกาย พร้อมกับสวมเครื่องแต่งกายของนักบวช ต่อมาพระองค์ก็ทรงเริ่มลดอาหารและดื่มน้ำให้น้อยลงและใช้ชีวิตอยู่กับปัจจัยยังชีพที่เล็กน้อย หลังจากนั้น 13 เดือนต่อมาพระองค์ก็ทรงเลิกสวมใส่เครื่องนุ่งห่มปิดบังร่างกาย แท้จริงพระมหาวีระทรงได้บรรลุถึงขั้นที่หนึ่งพระองค์ได้ขจัดกิเลสต่างๆ จนหมดสิ้น ไม่มีความอาย ไม่มีความเจ็บปวด ไม่มีความพอใจ (ดีใจ) หรือ ไม่พอใจ (เสียใจ) พระองค์ยังคงฝึกฝนการบำเพ็ญตนโดยไม่ทรงตรัสเลยเป็นระยะเวลาถึง 12 ปีด้วยกัน จนบรรลุเกวลญาน (ตรัสรู้เป็นสัพพัญญู) เมื่อพระชนมายุได้ 42 ปี หลังจากทรงบรรลุถึงขั้นนี้แล้ว พระองค์ก็ทรงเริ่มต้นการเผยแผ่แนวทางคำสอนของพระองค์ พระองค์เริ่มต้นจากครอบครัว พระประยูรญาติใกล้ชิดตลอดจนประชาชนในเมืองของพระองค์เอง พวกเขาเหล่านี้ได้ให้การตอบรับแนวทางของมหาวีระเป็นอย่างดี 

พระมหาวีระใช้เวลาในการสั่งสอนสาวก ประกาศศาสนาเชนตามคามนิคมชนบท น้อยใหญ่ เมืองต่างๆ และประสบผลสำเร็จตลอดมาเป็นเวลา 30 ปีเศษ เมื่อพระชนมายุได้ 72 พรรษา ก็ได้เสด็จมายังเมืองปาวาหรือปาวาบุรี (ปัจจุบันเป็นเมืองเล็กๆ ในเขตปัตนะ) พระองค์ประชวรหนักไม่สามารถเสด็จต่อไปได้อีก ทรงทราบว่าวาระสุดท้ายแห่งชีวิตจะมาถึง จึงเรียกประชุมบรรดาสาวกทั้งหลาย และสั่งสอนเป็นโอกาสสุดท้าย ทรงเข้าสิทธศิลา (เปรียบได้กับบรรลุโมกษะของศาสนาพราหมณ์ฮินดู หรือ นิพพานของศาสนาพุทธ คือเข้าถึงความหลุดพ้น) พระมหาวีระดับขันธ์ในเช้าวันต่อมา เมื่อ 16 ปีก่อนพุทธศักราช (527 ปีก่อนคริสต์ศักราช) หลังจากที่พระองค์ทรงสิ้นพระชมน์ชีพไปแล้ว ศาสนาเชนก็เจริญรุ่งเรืองภายใต้การนำของเหล่าสาวกของพระองค์ และยังคงเป็นศาสนาหลักศาสนาหนึ่งของประเทศอินเดีย

อ้างอิง

• ศาสนาเปรียบเทียบของมหาวิทยาลัย อัล อัซฮัร ไคโร อียิปต์ 2008