อาณาจักรสิงหะส่าหรี

อาณาจักรสิงหะส่าหรี
อาณาจักรสิงหะส่าหรี; ꦱꦶꦔ꧀ꦲꦱꦫꦶ (ชวา)
	ค.ศ.1222–1292
	สิงหะส่าหรีในรัชสมัยเกอร์ตาเนอการา
เมืองหลวง	ตูมาเปิล ต่อมามีชื่อว่ากูตาราจา สิงหะส่าหรี (ปัจจุบันอยู่ส่วนนอกของเมืองมาลัง)
ภาษาทั่วไป	ภาษาชวาเก่า, ภาษาสันสกฤต
ศาสนา	เกอจาเวิน, ฮินดู, พุทธ, วิญญาณนิยม
การปกครอง	ราชาธิปไตย
มหาราช
• 1182–1227	เกิน อาเราะ
• 1268–1292	เกอร์ตาเนอการา
ประวัติศาสตร์
• การครองราชย์ของเกิน อาเราะ	ค.ศ.1222
• การโจมตีโดยจายากัตวังแห่งอาณาจักรเกอดีรี	1292
สกุลเงิน	ทองธรรมชาติและเหรียญเงิน
ก่อนหน้า	ถัดไป
	อาณาจักรเกอดีรี
อาณาจักรมัชปาหิต

อาณาจักรสิงหะส่าหรี (ชวา: ꦏꦫꦠꦺꦴꦤ꧀ꦱꦶꦔ꧀ꦲꦱꦫꦶ, อักษรโรมัน: Karaton Singhasari หรือ Karaton Singosari, อินโดนีเซีย: Kerajaan Singasari) มีศูนย์กลางอยู่ที่เมืองสิงหะส่าหรี เป็นอาณาจักรบนเกาะชวาตะวันออกใน ค.ศ. 1222 ถึง 1292 ซึ่งสืบทอดต่อจากอาณาจักรเกอดีรีในฐานะอาณาจักรที่โดดเด่นในชวาตะวันออก

ก่อตั้ง[แก้]

สิงหะส่าหรีถูกก่อตั้งโดยเกิน อาเราะ (ค.ศ. 1182-1227/1247) ผู้ซึ่งปรากฏชื่อในนิทานพื้นบ้านยอดนิยมในเขตชวากลางและตะวันออก เรื่องราวชีวิตส่วนใหญ่ของพระองค์และประวัติศาสตร์ช่วงต้นของสิงหะสาหรีนั้นมาจากพงศาวดารปาราราตอน ซึ่งมีบางส่วนที่เป็นตำนาน เกิน อาเราะเป็นบุตรกำพร้าพ่อของหญิงนามว่า เกิน เอินเดาะ (บางตำนานกล่าวว่าว่า พระองค์เป็นพระโอรสของพระพรหม) ในอาณาจักรเกอดีรี

เกิน อาเราะขึ้นมามีอำนาจจากการเป็นข้ารับใช้ให้กับตุงกุล อาเมอตุง เจ้าเมืองตูมาเปิล (ใกล้เขตเมืองมาลังปัจจุบัน) แล้วกลายเป็นผู้ปกครองเกาะชวาโดยปกครองจากเกอดีรี ถือกันว่าพระองค์เป็นผู้ก่อตั้งราชวงศ์ราจาซาทั้งสายสิงหะส่าหรีและสายมัชปาหิต^[1] พระองค์ถูกลอบปลงพระชนม์โดยอานูซาปาตี เพื่อล้างแค้นจากการที่พระองค์ฆ่าตุงกุล อาเมอตุงบิดาของตน^[2]^{: 185–187} ปันหยี โตะฮ์จายา พระราชโอรสของเกิน อาเราะ ลอบปลงพระชนม์อานูซาปาตี แต่ก็ครองราชย์ได้ไม่กี่เดือนใน ค.ศ. 1248 ก่อนที่พระภาติยะจะก่อกบฏ ร่วมกับรังงา วูนี กับมาฮีชา ชัมปากา แล้วรังงา วูนีและมาฮีชาชัมปากาจึงร่วมกันปกครองในนามวิษณุวัฒนะกับนรสิมหฺมูรตี^[2]^: 188