โบว์ลิ่ง

โบว์ลิ่ง

สมาพันธ์สูงสุด	สหพันธ์กีฬาโบว์ลิ่งนานาชาติ
เล่นครั้งแรก	1820 สหรัฐ
ลักษณะเฉพาะ
การปะทะ	ไม่
แข่งรวมชายหญิง	ใช่
หมวดหมู่	กีฬาที่ใช้ลูกบอล
อุปกรณ์	ลูกโบว์ลิ่ง, พิน, ลู่
สถานที่	ลู่โบว์ลิ่ง
จัดแข่งขัน
โอลิมปิก	กีฬาสาธิตตั้งแต่ โอลิมปิกฤดูร้อน 1988
เวิลด์เกมส์	ตั้งแต่ 1981

ลูกโบว์ลิ่งและพิน

กีฬาโบว์ลิ่ง เป็นกีฬาที่ชาวโลกได้เล่นกันมาประมาณ 5,000 ปีก่อนคริสต์ศักราช กล่าวกันว่าในยุคนั้นชาวอียิปต์ได้มีการเล่นกีฬาชนิดหนึ่ง โดยใช้ไม้เป็นแกนและใช้ลูกหินกลม ๆ กลิ้งไปทอยแก่นให้ล้ม ต่อมาราว ค.ศ. 400 ในประเทศเยอรมนี ก็มีการเล่นกีฬาชนิดหนึ่งที่เรียกว่า เคเกล ซึ่งหมายถึง นักโบว์ลิ่ง โดยธรรมดานักบวชเยอรมันถือว่า กีฬาเคเกลนี้เป็นส่วนหนึ่งของพิธีกรรมในศาสนา

ต่อมาในสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 16 มาร์ติน ลูเทอร์ ผู้ตั้งนิกายโปรเตสแตนต์เป็นนักเล่นเคเกลคนสำคัญคนหนึ่งได้วางกฎเกณฑ์การเล่นเคเกล โดยมีกำหนดให้มี 1 พิน ทำให้เคเกลได้แพร่หลายไปยังประเทศต่าง ๆ ในยุโรป และชาวอังกฤษได้นำไปดัดแปลงเล่นบนสนามหญ้า เรียกว่าโบว์ลิ่งสนาม ต่อมาเมื่อชาวดัตช์อพยพไปอยู่ในทวีปอเมริกา ก็ได้นำเอากีฬาเคเกลนี้เข้าไปเล่นด้วย

ในปี พ.ศ. 2166 ได้มีการสร้างสถานโบว์ลิ่งขึ้นเป็นครั้งแรกนับว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงจากกีฬากลางแจ้งมาเป็นกีฬาในร่ม และเพิ่มพินขึ้นอีกรวมเป็น 10 พิน เรียกว่า โบว์ลิ่ง

กติกา

พิน

สูง 15 นิ้ว เส้นผ่าศูนย์กลางที่ฐานกว้าง 2¼ นิ้ว และส่วนที่กว้างที่สุดไม่เกิน 4/4 นิ้ว ทำด้วยไม้เมเปิ้ล และอาบด้วยพลาสติก ฐานทำด้วยพลาสติก นำหนักระหว่าง 3 ปอนด์ 2 ออนซ์ - 3 ปอนด์ 10 ออนซ์

ลูกบอล

หลังจากเจาะแล้ว ลูกจะต้องหนักไม่เกิน 16 ปอนด์ และไม่ต่ำกว่า 8 ปอนด์ เส้นรอบวงอยู่ระหว่าง 26.704 – 27.002 นิ้ว และเส้นผ่าศูนย์กลางระหว่าง 8.500 – 8.595 นิ้ว

เลน

• กว้าง 41 – 42 นิ้ว
• ความยาว จากเส้นฟาวล์ถึงพิน 1 ยาว 60 ฟุต
• จากพิน 1 ถึงพินแถวสุดท้ายยาว 3 ฟุต
• จากของเส้นแอพโพรชถึงเส้นฟาวล์ 16 ฟุต

อ้างอิง

• สมาคมโบว์ลิ่งแห่งประเทศไทย