แป๊ะกั๊ก
แป๊ะกั๊ก (อังกฤษ: Phkap[1]) เป็นอาวุธโบราณประเภทอาวุธระยะประชิดที่ใช้กันตั้งแต่ยุคอาณาจักรขอมโบราณ และใช้งานกันจนถึงช่วงสมัยกรุงศรีอยุธยาโดยกองทหารชาวละแวก มีลักษณะใบมีดยาว 1 ศอก สวมติดกับด้ามไม้หรือไม้ไผ่ ยาว 3 ศอก[2] ลักษณะการใช้งานของมีดแป๊ะกั๊กคือการฟัน หรือแทงเข้าใส่ศัตรู[3]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-12-08. สืบค้นเมื่อ 2012-10-04.
- ↑ http://guru.sanook.com/dictionary/dict_royals/มีดแป๊ะกั๊ก/
- ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-07-30. สืบค้นเมื่อ 2012-10-04.
 | บทความทหาร หรือการทหารนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |