เหอเซียนกู
เหอเซียนกู (จีน: 何仙姑; พินอิน: Hé Xiāngū; "นางฟ้าเหอ") ชื่อจริงว่า เหอ ฉฺยง (何瓊) เป็นบุคคลในประมวลเรื่องปรัมปราจีน ลัทธิเต๋าจัดเข้าเป็นเซียนองค์หนึ่งในกลุ่มโป๊ยเซียน (แปดเซียน) โดยเป็นสตรีหนึ่งเดียวในกลุ่มดังกล่าว
เอกสาร เซียนฝัวฉีจง (仙佛奇蹤) ว่า นางเป็นบุตรหญิงของเหอ ไท่ (何泰) ซึ่งมีภูมิลำเนาอยู่ที่เจิงเฉิง (增城) ในกวั่งตง (广东) เมื่อนางเกิด มีผมยาว 6 เส้นอยู่บนกระหม่อม ครั้นนางอายุได้ 16 ปี นางฝันว่า เทวดาองค์หนึ่งมาบอกว่า บริโภคผง "ยฺหวินหมู่" (雲母) คือ หินไมกาที่บดเป็นผง แล้วจะเป็นอมตะ นางก็ปฏิบัติตาม ทั้งยังรักษาพรหมจรรย์ และถือศีลอดแบบพี่กู่ (辟穀) คือ งดบริโภคธัญพืชบางประเภท ต่อมา พระนางอู่ เจ๋อเทียน (武則天) รับสั่งเรียกนางเข้าราชสำนัก แต่นางหายตัวไประหว่างเดินทาง ภายหลัง นางได้กลายเป็นเซียนและขึ้นสวรรค์ไป ณ วันหนึ่งในปีจิ่งหลง (景龍; คือ ช่วง ค.ศ. 707–710) ของรัชกาลจักรพรรดิถังจงจง (唐中宗)[1]
นางมักได้รับการแสดงภาพว่า ถือดอกบัว บางคราวก็ถือเครื่องดนตรีที่เรียก "เชิง" (笙) บางคราวก็ถือแส้หรือกระบวย บางคราวก็มีนกการเวก (凤凰) เคียงคู่อยู่ด้วย
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Liexian Zhuan, ii, 32, 33