เวียงสวนดอก
เวียงสวนดอก เป็นเขตเมืองเก่าทางตะวันตกของเวียงเชียงใหม่ มีวัดสวนดอกเป็นศูนย์กลาง อดีตมีกำแพงและคูน้ำล้อมรอบเป็นรูปสี่เหลี่ยงจัตุรัส ยาวด้านละราว 470 เมตร มีขนาดราวหนึ่งในสี่ของเวียงเชียงใหม่ ในปัจจุบันยังสามารถพบเห็นแนวกำแพงได้บางส่วน
ตำนานสุวรรณคำแดงกล่าวถึงเวียงสวนดอกไว้ว่า แต่เดิมเป็นเมืองบริวารขนาดเล็ดของเมืองเชษฐะบุรี (เวียงเจ็ดลิน) ซึ่งตั้งอยู่บริเวณเชิงเขาดอยสุเทพ โดยมีพญาวีวอและพญาสระเกศเป็นผู้ร่วมครองเมือง เมืองเชษฐะบุรีเป็นเวียงของชาวลัวะ ซึ่งตั้งขึ้นใหม่แทนเมืองนวรัฏฐะที่ล่มสลายเพราะเกิดอาเพศ ต่อมามีการสร้างเวียงสวนดอกเพื่อให้เป็นเมืองบริวารทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของเมืองเชษฐะบุรี
เวียงสวนดอก เจริญมั่นคงขึ้นและปรากฏชื่ออยู่ในตำนานหลายครั้ง เช่น ในสมัยพญากือนา กษัตริย์ลำดับที่ 6 แห่งราชวงศ์มังราย อาณาจักรล้านนา ทรงสร้างวัดบุปผารามดอกไม้ (วัดสวนดอก) ณ บริเวณใจกลางเวียงเพื่อถวายแด่พระสุมนเถระผู้มาจากสุโขทัย และเพื่อให้เป็นวัดประจำเวียงเมื่อปี พ.ศ. 2084 เจ้าฟ้ายองห้วยแห่งเมืองนายยกพลมาตีเวียงเชียงใหม่ โดยตั้งรี้พลไว้ที่เวียงสวนดอก ก่อนจะเคลื่อนทัพไปตั้งที่วัดป่าตาล และพยายามเข้าตีเวียงเชียงใหม่ แต่ก็ไม่สำเร็จจึงถอนทัพกลับ จากเหตุการณ์ดังกล่าว จึงสันนิษฐานได้ว่าในขณะนั้นเวียงสวนดอกคงเป็นเมืองร้างอยู่แล้ว ข้าศึกจึงสามารถใช้เป็นที่ตั้งกองทัพได้ จากนั้นก็ไม่ปรากฏชื่อเวียงสวนดอกอีกเลย จนถึงสมัยรัตนโกสินทร์ ซึ่งขณะนั้นเชียงใหม่อยู่ในฐานะเมืองประเทศราช จึงปรากฏชื่ออีกครั้ง ในชื่อของบ้านสวนดอก
ดูเพิ่ม[แก้]
| อำเภอ |  | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ประวัติศาสตร์ | |||||||||
| ภูมิศาสตร์ | |||||||||
| เศรษฐกิจ |
| ||||||||
| สังคม |
| ||||||||
