เรียล (การ์ตูนญี่ปุ่น)
 | บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด |
เรียล (ญี่ปุ่น: リアル; โรมาจิ: Riaru; ทับศัพท์: ทับศัพท์จาก Real) การ์ตูนญี่ปุ่นที่เป็นผลงานการเขียนเรื่องหนึ่งของ ทาเคฮิโกะ อิโนอุเอะ เป็นเรื่องเกี่ยวกับกีฬาบาสเกตบอลอีกเรื่องของเขานอกจากเรื่อง สแลมดังก์ และ Buzzer Beater แต่เรื่องนี้ไม่ใช่บาสเกตบอลธรรมดาๆ เป็นเรื่องของวีลแชร์บาสเกตบอลที่เล่นกันในหมู่คนพิการ ซึ่งจะเป็นการ์ตูนออกไปแนวชีวิตที่ค่อนข้างหนักสักหน่อย เพราะตัวเอก 3 คน ที่ต้องเข้ามาเกี่ยวข้องกับวงการกีฬาวีลแชร์บาสเกตบอลนั้น 2 ใน 3 เป็นคนพิการ แต่ไม่ได้เป็นความพิการที่มีมาแต่กำเนิด คนหนึ่งพิการเพราะโรคร้ายแต่อีกคนหนึ่งพิการจากอุบัติเหตุ ซึ่งต้องผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบาก กว่าจะยอมรับสภาพของตนได้ ส่วนตัวเอกอีกคนถึงแม้จะไม่ได้พิการ แต่ก็เป็นสาเหตุให้คนใกล้ตัวต้องพิการจนเกือบจะไม่สามารถอภัยให้ตัวเองได้ โดยทั้ง 2 เรื่องหลังนี้ ปัจจุบันยังเขียนไม่จบ ทำให้แฟนๆ ที่ติดตามผลงานของเขายังคงเฝ้ารอตอนต่อไป ที่จะยังคงตามออกมารวมถึงผลงานเรื่องต่อไปของเขาด้วย
ฉบับภาษาญี่ปุ่น เรียล ได้ลิขสิทธิ์และจัดพิมพ์โดย Shueisha
ในประเทศไทย เรียล ได้ลิขสิทธิ์และจัดพิมพ์โดย เนชั่น เอ็ดดูเทนเมนท์
ตัวละคร[แก้]
โทงาว่า คิโยฮารุ[แก้]
โทงาว่า คิโยฮารุ (ญี่ปุ่น: 戸川清春; โรมาจิ: Togawa Kiyoharu) หนุ่มพิการและเป็นสมาชิกของทีม ไทเกอร์ ทีม วีลแชร์บาสเกตบอล สมัครเล่น ที่รวมตัวกันเล่นในยามว่าง และยังเป็นการกายภาพบำบัดร่างกายที่สามารถใช้ได้จำกัด แต่ตัวคิโยฮารุเองต่างจากเพื่อนร่วมทีมที่เป็นคนจริงจัง รักในกีฬาวีลแชร์บาสเกตบอล เมื่อไรก็ตามที่ลงเล่นก็จะเต็มที่ทุกครั้ง แข่งครั้งใดก็มีความหวังที่จะชนะทุกครั้งไม่ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นทีมระดับไหน ผิดกับเพื่อนๆ ในทีมที่คิดว่าตนเองเป็นเพียงแค่คนพิการ จะพยายามอย่างไรก็ยังคงเป็นเพียงแค่คนพิการ ที่มาเล่นวีลแชร์บาสเกตบอลนั้นก็ฆ่าเวลา และหาความสนุกจากกีฬาที่ยังพอจะเล่นได้เท่านั้น จนบานปลายกลายเป็นถูกเพื่อนร่วมทีมรังเกียจไป เพราะหลายๆ ครั้งออกจะจริงจังเกินเหตุ พยายามที่จะให้เพื่อนร่วมทีมทุ่มเทให้เต็มที่ด้วย แต่เดิมคิโยฮารุเป็นเด็กแข็งแรง ถูกพ่อซึ่งอยากจะเป็นนักเปียโนอาชีพแต่ไม่สามารถทำได้ พยายามเคี่ยวเข็ญให้เรียนและฝึกฝนเปียโน ด้วยหวังที่จะให้เติมเต็มสิ่งที่ตนเองไม่สามารถทำได้ แต่ภายหลังคิโยฮารุจึงค้นพบสิ่งที่ตนเองรัก นั่นคือการเป็น นักวิ่ง ซึ่งพ่อก็พยายามกีดกัน เพราะต้องการให้มุ่งมันกับการเป็นนักเปียโน โดยที่ไม่สนใจความต้องการของลูกชายเลย แต่คิโยฮารุก็ยังไม่ละความพยายาม จนกลายเป็นตัวแทนของโรงเรียน ลงแข่งขันกรีฑาในระดับประเทศ และทำเวลาได้ดีขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งตัวเขาเองพยายามจะทำเวลาให้ได้ตามที่ได้ตั้งเป้าไว้ และสถิติที่ได้ก็ขยับเข้าใกล้เป้าหมายขึ้นทุกๆ ที แต่ระหว่างนั้นคิโยฮารุก็เริ่มรับรู้ถึงสิ่งผิดปกติ ที่เกิดกับร่างกายตนทีละน้อย จนกระทั่งการแข่งขันกรีฑาระดับประเทศมาถึง อาการเจ็บปวดที่ขาดก็หนักขึ้นทุกที แต่เขาก็ยังไม่ยอมเลิกวิ่งทั้งที่มีความเสี่ยง ที่จะเกิดผลร้ายขนาดที่ตัวเขาเองก็อาจคาดไม่ถึง และแล้วระหว่างที่กำลังวิ่งแข่งขันอยู่ในรอบตัดสิน ในขณะที่ใกล้จะเข้าเส้นชัยนั้น จู่ๆ คิโยฮารุก็หยุดวิ่ง ขาที่เคยทรงพลังจนแทบจะหยุดนิ่งไม่ได้ กลับไร้ซึ่งความรู้สึกจนไม่สามารถจะเข้าเส้นชัยได้ ทั้งที่เส้นชัยอยู่ตรงหน้า สุดท้ายเขาต้องสูญเสียขาไปข้างหนึ่ง และต้องใช้ชีวิตอยู่บนรถเข็นไปตลอดชีวิต การเปลี่ยนแปลงที่ยากจะยอมรับได้ ช่วงเวลาอันยากลำบากและสุดแสนจะรันทดใจ ที่เสมือนบททดสอบอันแสนสาหัสจนเหมือนจะไม่สามารถผ่านมันไปได้...จนกระทั่งเขาได้รู้จักกับ วีลแชร์บาสเกตบอล
โนมิยะ โทโมมิ[แก้]
โนมิยะ โทโมมิ (ญี่ปุ่น: 野宮朋美; โรมาจิ: Nomiya Tomomi) อดีตกัปตันชมรมบาสเกตบอลแห่ง โรงเรียนมัธยมนิชิ ก่อนที่จะประสบอุบัติเหตุจากรถมอเตอร์ไซค์ซึ่งเป็นจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ของชีวิต เนื่องจากในวันนั้นได้พา ยามาชิตะ นาทสึมิ เด็กสาวที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานซ้อนรถไปด้วย จนทำให้นาทสึมิได้รับบาดเจ็บสาหัสต้องนอนรักษาตัวในโรงพยาบาล ซ้ำร้ายนาทสึมิต้องกลายเป็นคนพิการนั่งบนรถเข็นตลอดชีวิต ส่วนโนมิยะเองกลับได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้ผู้หญิงที่เพิ่งจะรู้จักกันต้องพิการไปตลอดชีวิต เรื่องดังกล่าวได้กลายเป็นแผลร้ายในจิตใจที่ไม่ว่าจะทำอย่างไร ก็ไม่สามารถจะลบล้างออกไปได้ ซ้ำยังต้องออกจากโรงเรียน ออกจากชมรมบาสเกตบอลซึ่งเปรียบเสมือนสิ่งเดียวในชีวิต ทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าในชีวิตนี้ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว จนได้มาพบกับ โทงาว่า คิโยฮารุ หนุ่มพิการที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับตน กำลังเล่นบาสเกตบอลอยู่ทั้งๆ ที่นั่งอยู่บนรถเข็น และเป็นครั้งแรกที่โนมิยะได้สัมผัสกับ วีลแชร์บาสเกตบอล และจุดประกายให้มีกำลังใจที่จะใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความหวัง เพราะขนาดคิโยฮารุที่พิการเดินไม่ได้ ต้องนั่งอยู่บนรถเข็นตลอด ยังสามารถเล่นบาสเกตบอลได้ ซ้ำยังเอาชนะตนที่มีร่างกายสมบูรณ์
ทาคาฮาชิ ฮิซาโนบุ[แก้]
ทาคาฮาชิ ฮิซาโนบุ (ญี่ปุ่น: 高橋久信; โรมาจิ: Takahashi Hisanobu) สมาชิกชมรมบาสเกตบอลแห่ง โรงเรียนมัธยมนิชิ ผู้เป็นไม้เบื่อไม้เมากับ โนมิยะ โทโมมิ ด้วยความที่เป็นคนหน้าตาดี เล่นกีฬาเก่ง จึงเป็นเหมือนคนดังและเป็นที่ชื่นชอบของนักเรียนหญิงในโรงเรียน มีนิสัยหยิ่ง ค่อนข้างจะหลงตัวเอง และชอบดูถูกคน และได้เป็นกัปตันทีมหลังจากที่โนมิยะต้องออกจากโรงเรียนไป ยิ่งทำให้เขาหยิ่งทะนงมากขึ้นไปอีก จนกระทั่งถูกรถชน จนต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลานาน และไม่ยอมรับว่าอาการที่ตนเองเป็นอยู่นั้นหนักเกินกว่าที่จะสามารถ กลับมาใช้ชีวิตได้ปกติเหมือนแต่ก่อน อย่าว่าแต่กลับมาเล่นบาสเกตบอลเลย เพียงแค่เดินก็ยังทำไม่ได้ และจะต้องกลายมาเป็นคนพิการที่เขาเคยดูถูก ยิ่งเมื่อเขายอมรับความจริงนี้ได้มากขึ้นเท่าไร ก็ดูเหมือนจะยิ่งหมดกำลังใจมากขึ้นเท่านั้น นักเรียนหญิงที่เคยชื่นชอบก็เปลี่ยนไป แม้แต่เพื่อนร่วมทีมและรุ่นน้องที่เคยเคารพยกย่อง ต่างก็พากันรังเกียจและหนีหายกันไปหมด ...สุดท้ายแล้วชีวิตเขาจะเป็นอย่างไร จะกลับมายืนหยัดสู้ชีวิตได้อีกครั้งไหม คงต้องรอคำตอบจากปลายปากกา และพู่กันของ ทาเคฮิโกะ อิโนอุเอะ กันต่อไป (อย่างใจจดใจจ่อ)
ยามาชิตะ นาทสึมิ[แก้]
ยามาชิตะ นาทสึมิ (ญี่ปุ่น: 山下夏美; โรมาจิ: Yamashita Natsumi) หญิงสาวผู้ประสบอุบัติเหตุจากการซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ของ โนมิยะ โทโมมิ จนต้องกลายเป็นคนพิการเดินไม่ได้ ต้องนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต และเปลี่ยนจากคนที่เคยยิ้มแย้มกลายเป็นคนที่มีใบหน้าเฉยชา ราวกับจะยิ้มไม่เป็นอีกเลยนับตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุ ทำให้โนมิยะยิ่งรู้สึกผิด และไม่สามารถอภัยให้ตัวเองได้ ภายหลังสามารถยิ้มแย้มและเกือบจะสามารถกลับเข้าสู่เส้นทางเดินของชีวิตได้อีกครั้ง เพราะเกิดตกหลุมรักนักกายภาพบำบัดผู้แสนจะใจดี และคิดว่าเขาก็รู้สึกเช่นเดียวกัน แต่กลับกลายเป็นว่าสิ่งนั้นมิใช่ความรัก แต่เป็นน้ำใจ ความห่วงใจ เอาใจใส่ และพยายามจะให้กำลังใจคนไข้ที่กำลังท้อแท้ ให้สามารถกลับมาใช้ชีวิตในสังคมได้เท่านั้น