เบคิไลต์

เบคิไลต์
เลขทะเบียน
เลขทะเบียน CAS	9003-35-4;
3D model (JSmol)	รูปภาพแบบโต้ตอบ;
เคมสไปเดอร์	none;
	SMILES Oc0ccccc0Cc0cc(C1)c(O)c(c0)Cc0c(O)ccc(c0)Cc0ccc(O)c(c0)Cc0c(O)ccc(c0)Cc0c(O)ccc(c0)Cc0c(O)c(C2)cc(c0)Cc0c(O)ccc(c0)Cc(c0O)cc2cc0Cc0cc(Cc2ccc(O)cc2)c(O)c(c0)Cc0c(O)ccc(c0)C1;
คุณสมบัติ
สูตรเคมี	(C6H6O·CH2O)n
มวลโมเลกุล	Variable
ลักษณะทางกายภาพ	Brown solid
ความหนาแน่น	1.3 g/cm3
การนำความร้อน	0.2 W/(m·K)
ดัชนีหักเหแสง (nD)	1.63
อุณหเคมี
ความจุความร้อน (C)	0.92 kJ/(kg·K)
	หากมิได้ระบุเป็นอื่น ข้อมูลข้างต้นนี้คือข้อมูลสาร ณ ภาวะมาตรฐานที่ 25 °C, 100 kPa อ้างอิงกล่องข้อมูล

เบคิไลต์ (อังกฤษ: Bakelite) เป็นชื่อทางการค้าของฟีนอลฟอร์มาลดีไฮด์เรซิน หรือมักจะเรียกกันว่าฟินอลิก เป็นพลาสติกเทอร์โมเซตติง ฟินอลิกทนความร้อนในสภาวะปกติประมาณ 160-180 องศาฟาเรนไฮต์ หากผสมวัตถุทนความร้อนบางชนิดจะสามารถทนความร้อนได้ถึง 400 องศาฟาเรนไฮต์ ฟินอลิกเป็นตัวนำความร้อนที่เลว ติดไฟได้แต่ช้าและดับเองจึงมักนิยมใช้ทำมือจับสำหรับอุปกรณ์สำหรับเครื่องครัว อุปกรณ์ไฟฟ้า ฝาครอบจานจ่ายรถยนต์ ถาดบรรจุสารเคมี ตู้โทรทัศน์ ที่รองนั่งโถส้วม นอกจากนี้ฟินอลิกยังสามารถทำเป็นโฟมได้อีกด้วย ซึ่งโฟมที่ผลิตจากฟินอลิกนี้สามารถขยายตัวได้ถึง 300 เท่า โฟมฟินอลิกนิยมทำเป็นทุ่นลอยน้ำและใช้เสริมความแข็งแรงในเครื่องบิน

ในปี ค.ศ. 1907 เลโอ บาเกอลันด์ (Leo Baekeland) ได้ประสบความสำเร็จในการทำพอลิเมอร์สังเคราะห์ (พลาสติก) ชนิดแรก บาเกอลันด์เป็นนักเคมีผู้ถือกำเนิดในประเทศเบลเยียม และต่อมาได้เดินทางมาตั้งรกรากอยู่ที่รัฐนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา หลังจากที่เขาได้รับปริญญาเอกด้านวิทยาศาสตร์ขณะอายุเพียง 21 ปีเท่านั้น การค้นพบของบาเกอลันด์กระตุ้นให้เกิดการผลิตพลาสติกตลอดจนการเติบโตของอุตสาหกรรมพลาสติกชนิดอื่น ๆ มาจนปัจจุบัน

พอลิเมอร์สังเคราะห์[แก้]

บาเกอลันด์พบว่าเมื่อผสมฟีนอล (phenol) กับฟอร์มาลดีไฮด์ (formaldehyde) เข้าด้วยกัน แล้วให้ความร้อน และกลั่นเอาน้ำออกโดยกระบวนการควบแน่น (condensation) จะได้สารเหนียว ๆ ที่เมื่อปล่อยให้เย็นตัวลงแล้วจะแข็งตัวเป็นวัสดุที่มีสมบัติเหมาะอย่างยิ่งในการใช้เป็นวัสดุฉนวนหุ้มสายไฟ ต่อมาพอลิเมอร์ชนิดนี้ถูกเรียกว่า "เบคิไลต์" (Bakelite) ตามชื่อของบาเกอลันด์ หรือฟินอลิกเรซิน (phenolic resin) ตามชื่อของมอนอเมอร์ที่ใช้ (ฟีนอลและฟอร์มาลดีไฮด์)

อ้างอิง[แก้]

↑ ^1.0 ^1.1 ^1.2 Laughton M A; Say M G (2013). Electrical Engineer's Reference Book. Elsevier. p. 1.21. ISBN 978-1-4831-0263-4.
↑ Tickell, F. G. (2011). The techniques of sedimentary mineralogy. Elsevier. p. 57. ISBN 978-0-08-086914-8.

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

วิกิพจนานุกรม

วิกิพจนานุกรม มีความหมายของคำว่า:
bakelite

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ เบคิไลต์
Baekeland, L. H. (March 1909). "The Synthesis, Constitution, and Uses of Bakelite". Journal of Industrial & Engineering Chemistry (ภาษาอังกฤษ). 1 (3): 149–161. doi:10.1021/ie50003a004. ISSN 0095-9014.
"FAQ". สมาคมอุตสาหกรรมพลาสติกไทย. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ 2009.
อรสา อ่อนจันทร์ (15 ตุลาคม 2007). "มหัศจรรย์ "พลาสติก" 2 - วิวัฒนาการของพลาสติก (ยุคบุกเบิก)". ECO-TOWN Project กรมอุตสาหกรรมพื้นฐานและการเหมืองแร่. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 กรกฎาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 26 มิถุนายน 2010.
ปกรณ์ โอภาประกาสิต; มัณทนา โอภาประกาสิต (13 กุมภาพันธ์ 2008). "พอลิเมอร์ วัสดุอเนกประสงค์". vcharkarn.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 พฤศจิกายน 2010.

[b1-1] 1.0 ^1.1 ^1.2 Laughton M A; Say M G (2013). Electrical Engineer's Reference Book. Elsevier. p. 1.21. ISBN 978-1-4831-0263-4.

[2] Tickell, F. G. (2011). The techniques of sedimentary mineralogy. Elsevier. p. 57. ISBN 978-0-08-086914-8.

[1]

[2]