เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทิวเขาฮามีกีตัน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทิวเขาฮามีกีตัน *
  แหล่งมรดกโลกโดยยูเนสโก
เขาฮามีกีตัน
พิกัด6°44′24.5″N 126°10′55.0″E / 6.740139°N 126.181944°E / 6.740139; 126.181944พิกัดภูมิศาสตร์: 6°44′24.5″N 126°10′55.0″E / 6.740139°N 126.181944°E / 6.740139; 126.181944
ประเทศ ฟิลิปปินส์
ภูมิภาค **เอเชียและแปซิฟิก
ประเภทมรดกทางธรรมชาติ
เกณฑ์พิจารณา(x)
อ้างอิง1403
ประวัติการขึ้นทะเบียน
ขึ้นทะเบียน2557 (คณะกรรมการสมัยที่ 38)
* ชื่อตามที่ได้ขึ้นทะเบียนในบัญชีแหล่งมรดกโลก
** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก

เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทิวเขาฮามีกีตัน (อังกฤษ: Mount Hamiguitan Range Wildlife Sanctuary) คืออุทยานแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ในจังหวัดซีลางังดาเบา ทางใต้ของเกาะมินดาเนา ประเทศฟิลิปปินส์ โดยมีทิวเขาฮามีกีตันที่มีความสูง 1,620 เมตร (5,315 ฟุต) ภูเขาและบริเวณใกล้เคียงมีกลุ่มสัตว์ป่าที่หลากหลายที่สุดกลุ่มหนึ่งของประเทศ ท่ามกลางสัตว์ป่าในบริเวณนี้คือนกอินทรีฟิลิปปิน และสายพันธุ์ที่หลากหลายของหม้อข้าวหม้อแกงลิง เช่น Nepenthes peltata ซึ่งเป็นพืชเฉพาะถิ่น[1] นอกจากนี้ภูเขายังเป็นพื้นที่คุ้มครองประมาณ 2,000 เฮกตาร์ ป่าไม้เป็นป่าแคระที่มีความพิเศษของต้นไม้เก่าแก่ในดินอัลตราเมฟิก (ultramafic soil) ซึ่งกำลังใกล้สูญพันธ์ แนวทิวเขาฮามีกีตัน ประกอบด้วยพื้นที่ 6,834 เฮกตาร์ (68.34 ตารางกิโลเมตร หรือ 42,712.5 ไร่) ได้รับการประกาศเป็นอุทยานแห่งชาติและเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าใน พ.ศ. 2546

มรดกโลก[แก้]

การประชุมคณะกรรมการมรดกโลกสมัยสามัญครั้งที่ 38 เมื่อวันที่ 23 มิถุนายน พ.ศ. 2557 ที่กรุงโดฮา ประเทศกาตาร์ ยูเนสโกได้ขึ้นทะเบียน "เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทิวเขาฮามีกีตัน" เป็นมรดกโลกทางธรรมชาติ ด้วยข้อกำหนดและหลักเกณฑ์ในการพิจารณา ดังนี้[2][3]

หลักเกณฑ์ทางธรรมชาติ[แก้]

  • (x) - เป็นถิ่นที่อยู่อาศัยของชนิดสัตว์และพันธุ์พืชที่หายากหรือที่ตกอยู่ในสภาวะอันตราย แต่ยังคงสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ ซึ่งรวมถึงระบบนิเวศอันเป็นแหล่งรวมความอุดมสมบูรณ์ของพืชและสัตว์ที่ทั่วโลกให้ความสนใจด้วย

พืชและสัตว์ในอุทยาน[แก้]

พืช[แก้]

สัตว์[แก้]

อ้างอิง[แก้]