ภาษามณีปุระพิษณุปุระ

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก ภาษาบิชนูปริยะ)
ภาษามณีปุระพิษณุปุระ
বিষ্ণুপ্রিয়া মণিপুরী
ภูมิภาคส่วนใหญ่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดียและบังกลาเทศ
ชาติพันธุ์ชาวมณีปุระพิษณุปุระ
จำนวนผู้พูด120,000  (2001–2003)Census of India 2001
ตระกูลภาษา
ระบบการเขียนอักษรเบงกอล-อัสสัม[1][2]
รหัสภาษา
ISO 639-3bpy

ภาษามณีปุระพิษณุปุระ (বিষ্ণুপ্রিয়া মণিপুরী) เป็นภาษาในกลุ่มอินโด-อารยัน พูดในบางส่วนของแคว้นอัสสัม, ตรีปุระ, มณีปุระในประเทศอินเดีย และบางส่วนของบังกลาเทศ และพม่าต่างจากภาษามณีปุระหรือภาษาไมไตที่เป็นตระกูลภาษาย่อยทิเบต-พม่า

ประวัติและพัฒนาการ[แก้]

ภาษามณีปุระพิษณุปุระมีผู้พูดในบางส่วนของรัฐอัสสัม ตรีปุระและมณีปุระในอินเดีย เช่นเดียวกับในบังกลาเทศ พม่า และประเทศอื่น ๆ ภาษานี้ต่างจากภาษากลุ่มอินโด-อารยันอื่น ๆ เช่น ภาษาเบงกอล ภาษาโอริยา ภาษาอัสสัม โดยภาษานี้มีถิ่นกำเนิดและพัฒนาขึ้นในรัฐมณีปุระ โดยเกิดขึ้นครั้งแรกรอบ ๆ ทะเลสาบโลกตัก หลักฐานรุ่นแรก ๆ ที่กล่าวถึงภาษานี้เป็นบันทึกทางประวัติศาสตร์ในพุทธศตวรรษที่ 23 ชื่อ ขุมัล ปุรณะ เขียนโดยบัณฑิต นวเขนทรา ศรมะ หลักฐานอื่น ๆ แสดงให้เห็นว่าภาษานี้เกิดในรัฐมณีปุระก่อนพุทธศตวรรษที่ 24 G.A. Grierson เรียกภาษานี้ว่า ภาษามณีปุระพิษณุปุระ แต่บางคนเรียกเพียงภาษาพิษณุปุระ

ผู้พูดภาษานี้ส่วนใหญ่ย้ายออกจากรัฐมณีปุระเข้าสู่รัฐอัสสัม ตรีปุระ สิลเหติ และจาชัร ในช่วงระหว่างพุทธศตวรรษที่ 23 เนื่องจากความขัดแย้งภายในระหว่างเจ้าชายในมณีปุระและการรุกรานของพม่า เป็นการยากที่ผู้พูดภาษามณีปุระพิษณุปุระจะรักษาภาษาของตนไว้ ภายใต้อิทธิพลของภาษาไมไต

แม้ว่าใน พ.ศ. 2434 Grierson พบผู้พูดภาษานี้ 2-3 หมู่บ้านใกล้พิษณุปุระ แต่ภาษานี้เริ่มสูญสลายอย่างช้า ๆ ภายในมณีปุระซึ่งคนส่วนใหญ่พูดภาษาไมไต และเริ่มสูญหายในบังกลาเทศและจาชัรซึ่งคนส่วนใหญ่พูดภาษาเบงกอล ภาษานี้ยังเหลือผู้พูดอยู่ในชิริบัม (ส่วนย่อยในมณีปุระ) ตำบลจาชัรในอัสสัม และกลุ่มเล็ก ๆ ในบังกลาเทศและมณีปุระ

จุดเริ่มต้น[แก้]

ผู้พูดภาษานี้เรียกภาษาของตนว่า อิมัรทาร์ หมายถึงภาษาของแม่ เขาเรียกตนเองว่าชาวมณีปุระ และใช้คำว่า "ชาวพิษณุปุระ" หรือ "พิษณุปริยา" เพื่อแยกตนเองออกจากกลุ่มอื่น ๆ ในมณีปุระ คำว่า "พิษณุปริยา" อาจมาจากคำว่าพิษณุปุระ โดยเติมปัจจัย –อิยา เพื่อให้หมายความว่าประชาชนของพิษณุปุระ ชาวพิษณุปุระดั้งเดิมเชื่อว่าพวกเขาเข้าสู่มณีปุระโดยอพยพมาจากทวารกะและหัสตินาปุระ หลังจากเกิดสงครามมหาภารตะ มีการกล่าวกันว่าการอพยพครั้งนี้นำโดยพภรุวาหนะ บุตรของอรชุนกับจิตรางคทา นักวิชาการและนักประวัติศาสตร์บางคนสนับสนุนทฤษฎีนี้ จากการสังเกตลักษณะของภาษา ภาษานี้ได้รับอิทธิพลจากภาษาสันสกฤตและภาษามหาราษฏรี เช่นเดียวกับภาษาปรากฤต เช่น ภาษาเสาราเสนี ภาษาเสาราเสนีนี้เป็นภาษาของทหารและประชาชนในทุ่งกุรุเกษตร มัธยเทศ อินทรปรัศถ์และหัสตินาปุระ อย่างไรก็ตาม K.P. Sinha ไม่เห็นด้วยกับทฤษฎีนี้และเห็นว่าภาษามณีปุระพิษณุปุระมาจากภาษามคธี

ภาษามณีปุระพิษณุปุระไม่ใช่ตระกูลภาษาย่อยทิเบต-พม่า แต่ใกล้เคียงกับภาษากลุ่มอินโด-อารยัน โดยได้รับอิทธิพลจากภาษาไมไตทั้งทางด้านไวยากรณ์และการออกเสียง ในแต่ละช่วงของพัฒนาการ ภาษาเสาราเสนี ภาษามคธี ภาษามหาราษฏรีและตระกูลภาษาย่อยทิเบต-พม่าเข้ามามีอิทธิพลมาก ภาษานี้อาจจะพัฒนามาจากภาษาสันสกฤต ภาษาเสาราเสนี และภาษามหาราษฏรีเช่นเดียวกับภาษาฮินดี ภาษาอัสสัม ภาษาเบงกอล และภาษาโอริยา อิทธิพลจากภาษาเสาราเสนีและภาษามหาราษฏรีเห็นได้จากคำสรรพนาม การเชื่อมต่อ และการลงท้ายการก และมีลักษณะบางอย่างจากภาษามคธีปนอยู่ด้วย ภาษานี้คำศัพท์จากภาษาไมไตที่ออกเสียงแบบเก่าในช่วงพ.ศ. 2000 – 2200 ซึ่งอาจเป็นเพราะผู้พูดส่วนใหญ่อพยพออกจากมณีปุระในพุทธศตวรรษที่ 24

สำเนียง[แก้]

ภาษานี้มีสองสำเนียงคือ ราชัร คัง (หมู่บ้านพระราชา) และมาไท คัง (หมู่บ้านราชินี) ในทาสัทศาสตร์ สำเนียงราชัร คัง เกี่ยวข้องกับภาษาอัสสัมและไมไต ส่วนสำเนียงมาไท คัง เกี่ยวข้องกับภาษาเบงกอล แต่ในทางคำศัพท์ สำเนียงมาไท คัง ได้รับอิทธิพลจากภาษาไมไตมาก ส่วนราชัร คัง ใกล้เคียงกับภาษาอัสสัมและภาษาเบงกอลมากกว่า นอกจากนี้แล้ว ทั้งสองสำเนียงไม่ต่างกัน

ระบบการเขียน[แก้]

ชาวพิษณุปุระดั้งเดิมกล่าวว่าพวกเขามีระบบการเขียนเป็นของตนเองคืออักษรเทวนาครีที่เคยใช้เขียนภาษาพิศนุปริยะมาก่อนหน้านี้ ในยุคการศึกษาสมัยใหม่ภายใต้การปกครองของอังกฤษโดยผ่านทางภาษาเบงกอล ผู้พูดภาษานี้เริ่มเปลี่ยนมาใช้อักษรเบงกอล

  • สัญลักษณ์สระ: া ি ী ু ূ ৃ ে ৈ ো ৌ
  • เครื่องหมายเสริมสัทอักษรอื่น ๆ: ৼ ং ঃ ঁ
  • สระเดี่ยว: অ আ ই ঈ উ ঊ এ ঐ ও ঔ
  • พยัญชนะ: ক খ গ ঘ ঙ ছ জ ঝ ঞ ট ঠ ড ঢ ণ ত থ দ ধ ন প ফ ব ম য র ল শ ষ স হ ড় ঢ় য় ৱ
  • ตัวเลข: ০ ১ ২ ৩ ৪ ৫ ৬ ৭ ৮ ৯

สระ[แก้]

  • অ - ô - [ɔ]
  • আ া - ā - [a]
  • ই ি - i - [i]
  • ঈ ী - ī - [i]
  • উ ু - u - [u]
  • ঊ ূ - ū - [u]
  • ঋ ৃ - ri - [ɹi]
  • এ ে - e - [e/ɛ]
  • ঐ ৈ - oi - [oi]
  • ও ো - o - [ʊ]
  • ঔ ৌ - ou - [ou/ɔu]
  • ং - an - [ŋ]
  • ঁ - ã - [̃-]
  • ঃ - ah - [h]

พยัญชนะ[แก้]

  • ক - kô - [kɔ]
  • খ - khô - [kʰɔ]
  • গ - gô - [gɔ]
  • ঘ - ghô - [gʱɔ/g'o]
  • ঙ - ṅô - [ŋɔ]
  • চ - sô - [sɔ]
  • ছ - shô - [ʃɔ]
  • জ - jô - [d͡ʒɔ]
  • ঝ - zô - [z'ɔ]
  • ঞ - nyô - [ɲɔ]
  • ট - ṭô - [ʈɔ]
  • ঠ - ṭhô - [tʰɔ/ʈɔ]
  • ড - ḍô - [ðɔ]
  • ঢ - ḍhô - [d'ɔ]
  • ণ - ṇô - [nɔ]
  • ত - tô - [tɔ]
  • থ - thô - [tʰɔ]
  • দ - dô - [dɔ]
  • ধ - dhô - [d'ɔ]
  • ন - nô - [nɔ]
  • প - pô - [pɔ]
  • ফ - phô - [ɸɔ]
  • ব - bô - [bɔ]
  • ভ - bhô - [b'ɔ]
  • ম - mô - [mɔ]
  • য - jô - [d͡ʒɔ]
  • র - rô - [ɹɔ]
  • ৱ - wô - [ɰɔ]
  • ল - lô - [lɔ]
  • শ - śô - [ʃɔ]
  • ষ - șô - [ʃɔ]
  • স - sô - [ʃɔ]
  • হ - hô - [hɔ/ħɔ]
  • ক্ষ - kșô - [xɔ]
  • ড় - ŗô - [ɹɔ]
  • ঢ় - ŗhô - [ɹɔ]
  • য় - yô - [jɔ]
  • ৎ - t ครึ่ง - [t̪][3]

ผู้พูด[แก้]

สถิติ[แก้]

อ้างอิง[แก้]

  1. "Bishnupuriya". Ethnologue. สืบค้นเมื่อ 12 March 2018.
  2. Kim, Amy; Kim, Seung. Bishnupriya (Manipuri) speakers in Bangladesh: a sociolinguistic survey (PDF). SIL INTERNATIONAL. p. 11. สืบค้นเมื่อ 4 October 2020.
  3. "Bishnupriya Manipuri language, alphabet, and pronunciation". Omniglot. สืบค้นเมื่อ 17 February 2021.
  4. "Archived copy". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 August 2011. สืบค้นเมื่อ 27 April 2011.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (ลิงก์)
  5. "Mahasabha census indicates 4.16 lakh Bishnupriya Manipuris in NE".
  6. "Census of India - Language tools".
  7. Cultural Heritage of North-East India/ Bidhan Singha,1999
  8. "Archived copy". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 July 2011. สืบค้นเมื่อ 5 July 2011.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (ลิงก์)

อ่านเพิ่ม[แก้]

  1. Vasatatvar Ruprekha/ Dr. K. P. Sinha, Silchar, 1977
  2. Manipuri jaatisotta bitorko: ekti niropekkho paath /Ashim Kumar Singha, Sylhet, 2001
  3. G. K. Ghose / Tribals and Their Culture in Manipur and Nagaland, 1982
  4. Raj Mohan Nath / The Background of Assamese Culture, 2nd edn, 1978
  5. Sir G. A. Grierson / Linguistic Survey of India, Vol-5, 1903
  6. Dr. K. P. Sinha / An Etymological Dictionary of Bishnupriya Manipuri, 1982
  7. Dr. M. Kirti Singh / Religious developments in Manipur in the 18th and 19th centuuy, Imphal, 1980
  8. Singha, Jagat Mohan & Singha, Birendra / The Bishnupriya Manipuris & Their Language, silchar, 1976

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]