จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
แคน คือ เครื่องดนตรีพื้นเมืองของไทยอีสาน ประเภทเครื่องเป่าชนิดหนึ่ง ลูกแคนหรือที่เรียกกันว่า “ไม้กู่แคน” ทำจากไม้ไผ่ซาง ไม่นิยมใช้วัสดุสังเคราะห์ เช่นพลาสติก เต้าแคนทำจากไม้กระท้อน รัก รากไม้ประดู่หรือไม้ชนิดอื่น โดยคัดเลือกไม้มาแปรรูปเป็นลูกแคนและเต้าแคน นำไปขัดมันให้เรียบ ฝังลิ้นทองเหลืองหรือลิ้นเงินเข้ากับลูกแคน แล้วนำมาประกอบเข้าด้วยกันโดยผนึกช่องว่างระหว่างเต้าแคนกับลูกแคนด้วยชันโรงหรือที่เรียกกันว่า“ขี้สูด” เพื่อป้องกันไม่ให้ลมที่เป่าเข้าไปรั่วไหลออกมาข้างนอก อาจทาสารเคลือบเงาหรือรมควัน เพื่อป้องกันแมลงและความสวยงาม มีการเทียบเสียงตามมาตรฐานระบบเสียงดนตรีพื้นเมืองอีสาน และสัมพันธ์กับระดับเสียงของเครื่องดนตรีพื้นเมืองอีสานชนิดอื่น นิยมเล่นในงานรื่นเริง และสามารถนำไปบรรเลงในวงดนตรีพื้นเมืองอีสานระเภทต่างๆ และบรรเลงตามโอกาสต่างๆ การเป่าแคน จะต้องใช้อุ้งมือทั้งสองข้าง อุ้มเต้าแคนไว้แล้วเป่าหรือดูดลมที่รูเต้า ส่วนนิ้วมือก็นับไล่ตามเสียง แบ่งเป็นประเภทต่างๆ ได้ 2 แบบ ซึ่งจะให้เสียงแตกต่างกัน
แบ่งตามจำนวนลูกแคน ได้แก่ แคนเจ็ด มีจำนวนลูกแคน 7 คู่ หรือ 14 ลำ แคนแปด มีจำนวนลูกแคน 8 คู่ หรือ 16 ลำ แคนเก้า มีจำนวนลูกแคน 9 คู่ หรือ 18 ลำ
แบ่งตามความยาว ได้แก่ แคนน้อย (ยาวศอกคืบ ยาวสองศอก ยาวสองศอกคืบ) และแคนใหญ่ (ยาวสามศอก ยาวสามศอกคืบ สี่ศอก สี่ศอกคืบ)เคยมีความยาวถึงหกศอก
