ปฏิบัติการกัสตอร์
| ปฏิบัติการกัสตอร์ | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ส่วนหนึ่งของ สงครามอินโดจีนครั้งที่หนึ่ง | |||||||
| |||||||
| คู่สงคราม | |||||||
 เวียดมินห์ | |||||||
| ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ | |||||||
 ฌ็อง ฌีล | |||||||
| กำลัง | |||||||
| 4,195 นาย(ณ วันที่ 22 พฤศจิกายน)[1] | |||||||
| ความสูญเสีย | |||||||
|
ณ 20 พฤศจิกายน: เสียชีวิต 16 นาย, ได้รับบาดเจ็บ 47 นาย |
ณ 20 พฤศจิกายน: เสียชีวิต 115 นาย, ได้รับบาดเจ็บ 4 นาย | ||||||
ปฏิบัติการกัสตอร์ (ฝรั่งเศส: Opération Castor) เป็นปฏิบัติการพลร่มของฝรั่งเศสในสงครามอินโดจีนครั้งที่หนึ่ง ปฏิบัติการดังกล่าวได้สร้างหัวหาดอากาศที่ได้รับการป้องกันในจังหวัดเดี่ยนเบียน ซึ่งตั้งอยู่มุมทางตะวันตกเฉียงเหนือของเวียดนาม ภายใต้การบังคับบัญชาของพลจัตวา ฌ็อง ฌีล ปฏิบัติการกัสตอร์เป็นปฏิบัติการพลร่มที่มีขนาดใหญ่ที่สุดนับตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สอง เริ่มต้นขึ้นเมื่อเวลา 10.35 น. ของวันที่ 20 พฤศจิกายน ค.ศ. 1953 โดยมีกำลังหนุนถูกส่งเข้ามาสนับสนุนในอีกสองวันต่อมา และยุติลงเมื่อวันที่ 22 พฤศจิกายน โดยที่ฝ่ายฝรั่งเศสบรรลุวัตถุประสงค์ทุกประการ
พลร่มฝรั่งเศสของกองพันพลร่มอาณานิคมที่ 6 (6ème BPC) และกองพันที่ 2 กรมทหารพลร่มไล่ล่าที่ 1 (1er RCP) ได้กระโดดร่มลงเหนือเดียนเบียนฟูเพื่อยึดลานบินซึ่งสร้างขึ้นโดยฝ่ายญี่ปุ่นระหว่างการยึดครองอินโดจีนฝรั่งเศสตั้งแต่ ค.ศ. 1940 ถึง ค.ศ. 1945 ปฏิบัติการดังกล่าวใช้เครื่องบินดาโกตา 65 ลำ จากที่สามารถใช้การได้อยู่ 70 ลำ และเครื่องบินบรรทุกซี-119 ฟลายอิงบอกซ์คาร์ ทั้งหมด 12 ลำที่ฝรั่งเศสมีอยู่ในพื้นที่ และที่แม้ว่าจะใช้เครื่องบินมากถึงเพียงนี้แล้ว เครื่องบินก็ยังต้องเดินทางสองรอบเพื่อนำกำลังเข้าไปยังพื้นที่ ทหารที่กระโดดร่มลงไปในการบุกระลอกแรก คือ ทหารจากกองร้อยพลร่มทหารช่างที่ 17 และกลุ่มจากกองบัญชาการของกลุ่มพลร่มที่ 1 ในตอนบ่าย ทหารจากกองพันพลร่มอาณานิคมที่ 1 (1 BPC) และทหารจากกรมทหารพลร่มปืนใหญ่เบาที่ 35 (35 RALP) และส่วนสนับสนุนการรบอื่น ๆ ได้ถูกส่งเข้าไปในพื้นที่ตาม
ในวันต่อมา กลุ่มพลร่มที่สอง "GAP 2" ซึ่งประกอบด้วยกองพันพลร่มต่างด้าวที่ 1 (1 BEP) กองพันพลร่มจู่โจมเร็วที่ 8 (8 BPC) ส่วนช่วยรบอื่น ๆ และกลุ่มกองบัญชาการใหญ่และบัญชาการทั้งหมดสำหรับปฏิบัติการเดียนเบียนฟูรวมทั้งตัวพลจัตวา ฌ็อง ฌีล ได้ถูกส่งเข้ามาในพื้นที่ ในขณะที่ในพื้นที่ทิ้งลงอีกแห่งหนึ่ง ยุทโธปกรณ์หนักได้ลงมาถึงและวิศวกรได้ทำการซ่อมแซมและขยายความยาวของลานบินอย่างรวดเร็ว
วันที่ 22 พฤศจิกายน กองกำลังชุดสุดท้ายสำหรับที่มั่นแรกเริ่ม กองพันพลร่มเวียดนามที่ 5 (5 BPVN) ได้กระโดดร่มลงสู่หุบเขา นายพลนาวาร์ได้สร้างด่านหน้าเพื่อล่อเวียดมินห์ให้เข้ามาสู่การรบแบบที่มั่น ยุทธการที่เดียนเบียนฟูเกิดขึ้นสี่เดือนหลังจากปฏิบัติการดังกล่าว
อ้างอิง[แก้]
บรรณานุกรม[แก้]
- Chen Jian. 1993. "China and the First Indo-China War, 1950-54", The China Quarterly, No. 133. (Mar., 1993), pp 85–110. London: School of Oriental and African Studies.
- Cogan, Charles G. 2000. "L'attitude des États-Unis à l'égard de la guerre d'Indochine" in Vaïsse (2000: 51–88).
- Fall, Barnard. 2005. Street Without Joy. Barnsley: Pen & Sword Military. ISBN 978-1844153183
- Farrell, Ryan F. 1991. "Airlift's role at Dien Bien Phu and Khe Sanh". Global Security website. Retrieved: February 19, 2008.
- Friang, Brigitte. 1958. Parachutes and Petticoats. London: Jarrolds.
- Giap, Vo Nguyen. 1971. The Military Art of People's War. New York & London: Modern Reader. ISBN 085345-193-1
- Navarre, Henri. 1956. Agonie de l'Indochine. Paris: Librairie Plon. ISBN 978-2870278109
- Simpson, Howard R. 1994. Dien Bien Phu: The Epic Battle America Forgot. London: Brassey's. ISBN 978-1574880243
- Vaïsse, Maurice (editor). 2000. L'Armée française dans la guerre d'Indochine (1946–1954). Paris: Editions Complexe.
- Windrow, Martin. 1998. The French Indochina War, 1946-1954, Osprey. ISBN 1855327899
- Windrow, Martin. 2004. The Last Valley. Weidenfeld and Nicolson. ISBN 0306813866