จักรพรรดิหลงชิ่ง

จักรพรรดิหมิงมู่จง
จักรพรรดิจีน
จักรพรรดิพระองค์ที่ 13 แห่ง ราชวงศ์หมิง
ครองราชย์	4 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2110 - 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2115 (5 ปี 152 วัน)
ก่อนหน้า	จักรพรรดิเจียจิ้ง
ถัดไป	จักรพรรดิว่านลี่
ประสูติ	4 มีนาคม พ.ศ. 2080 ปักกิ่ง, ราชวงศ์หมิง
สวรรคต	5 กรกฎาคม พ.ศ. 2116 (36 พรรษา) พระราชวังต้องห้าม, ปักกิ่ง, ราชวงศ์หมิง
ฝังพระศพ	เจาหลิง Zhaoling, สุสานหลวงราชวงศ์หมิง, ปักกิ่ง
จักรพรรดินี	จักรพรรดินีเซี่ยวยวี่จวง จักรพรรดินีเซี่ยวอัน เซิงหวนหวงกุ้ยเฟย
พระราชบุตร	ดูรายพระนาม มกุฎราชกุมารเสี้ยนหวย(จู ยวีชื่อ) อ๋องหมิงจิ่ง(จู ยวีหลิง) จักรพรรดิหมิงเฉินจง อ๋องลู่เจียน(จู ยวีเหลียว) เจ้าหญิงเผิงไหล เจ้าหญิงไท่เหอ เจ้าหญิงโชวหยาง(จู เหยาเอ๋อ) เจ้าหญิงหย่งหนิง(จู เหยายิง) เจ้าหญิงรุ่ยอัน(จู เหยาหยวน) เจ้าหญิงเยียนชิง(จู เหยาจี) เจ้าหญิงชีเซี่ย
พระนามเต็ม นามสกุล: จู Zhū (朱) ชื่อแรก: ไจ้ชี่ Zaiji (翊鈞) รัชศก หลงชิ่ง (隆慶)9 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2110 - 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2116 พระสมัญญานาม จักรพรรดิชีเทียน หลงเต้า หยวนยวี ควนเหริน เซียนเหวิน กวางหวู ชุนเต่อหง จวง 契天隆道淵懿寬仁顯文光武純德弘孝莊皇帝 พระอารามนาม หมิงมู่จง 明穆宗
ราชวงศ์	ราชวงศ์หมิง
พระราชบิดา	จักรพรรดิหมิงซื่อจง(เจียจิ้ง)
พระราชมารดา	จักรพรรดินีเสี่ยวเค่อ

สมเด็จพระจักรพรรดิหลงชิ่ง (จีน: 隆慶帝; พินอิน: Lóngqìng dì) หรือ จักรพรรดิหมิงมู่จง (จีน: 明穆宗; พินอิน: Míng mùzōng)(4 มีนาคม ค.ศ. 1537 - 23 มกราคม ค.ศ. 1572) ประสูติเมื่อปี ค.ศ. 1537 (พ.ศ. 2080) เป็นพระราชโอรสในจักรพรรดิเจียจิ้ง(หมิงซื่อจง) เมื่อพระราชบิดาสวรรคตในปี ค.ศ. 1567 (พ.ศ. 2110) เจ้าชายจูไจ้ชี่ รัชทายาทชันษา 30 พรรษาจึงขึ้นครองราชย์ ทรงพระนามว่าจักรพรรดิหมิงมู่จง รัชศกหลงชิ่ง

พระราชประวัติ

จักรพรรดิหมิงมู่จง เป็นโอรสองค์ที่ 3 ของจักรพรรดิหมิงซื่อจงแห่งราชวงศ์หมิงกับคังเฟย(พระราชชายาคัง) พระองค์เกิดในปีเจียจิ้งที่ 16 (พ.ศ. 2080) มีพระนามแรกว่าองค์ชาย(สาม)จูไจ้จชี่ ในเดือนกุมภาพันธ์ปีเจียจิ้งที่ 18 (พ.ศ. 2082) จักรพรรดิซื่อจงพระราชบิดาได้แต่งตั้งจูไจ่หยวนพระโอรสองค์ที่สองขึ้นเป็นไท่จื่อ(เจ้าชายรัชทายาท) แต่งตั้งพระองค์เป็นอ๋องหยู แต่งตั้งองค์ชาย(สี่)จูไจ้เจินเป็นอ๋องจิ่ง ในเดือนมีนาคมปีเจียจิ้งที่ 28 (พ.ศ. 2092) รัชทายาทจูไจ้หยวนสิ้นพระชนม์ พระองค์จึงได้รับการสถาปนาเป็นไท่จื่อ(เจ้าชายรัชทายาท)ต่อจากพระเชษฐา

ครองราชย์

ในเดือนธันวาคมปีเจียจิ้งที่ 45 (มกราคม พ.ศ. 2110) จักรพรรดิซือจงพระราชบิดาสวรรคต อ๋องหยู(จูไจ้ชี) ขึ้นครองราชย์และเปลี่ยนรัชศกเป็นปีหลงชิ่ง มีพระนามว่าจักรพรรดิหมิงมู่จง หลังจากเขาขึ้นครองราชย์ได้เริ่มแก้ไขปัญหาในการบริหารของเสนาบดีที่ไม่เหมาะสมในยุคของพระราชบิดา อาทิเช่น ข้าราชการที่ถูกปลดได้รับการแต่งตั้งกลับมาอีกครั้ง ข้าราชการที่เสียชีวิตได้รับการชดเชยแก่ครอบครัว และได้ทรงสั่งให้หยุดการเล่นแร่แปรธาตุของนักพรตเต๋าที่พระราชบิดาของพระองค์หลงไหล แต่ทรงเป็นจักรพรรดิที่อ่อนแอ และทรงบริหารราชการแผ่นดินได้ไม่ดี แต่มีพระเมตตาต่อชาวประชาอย่างมาก เนื่องจากมีพระเมตตานี้เอง ตลอดรัชกาลของพระองค์จึงเกิดการทุจริตอย่างมาก ขุนนางไร้ความสามารถ ทั้งนี้สืบเนื่องมาจากการครองราชย์อย่างยาวนานของจักรพรรดิเจียจิ้งพระราชบิดาของพระองค์ด้วย

สวรรคต

ในเดือนมีนาคมในปีหลงชิ่งที่ 5 (พ.ศ. 2115) หลังจากมีข่าวการประชวรของจักรพรรดิหมิงมู่จงมาจากพระราชวัง พระองค์จึงเรียกร้องให้ขุนนางเกากง, จาง จวีเจิ้ง และ เกายวี ยอมรับคำสั่งของกู่หมิง และประกาศสถาปนาให้รัชทายาทจูยวีจุน วัย 9 พระชันษาขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิหมิงเฉินจง(ว่านลี่) จากนั้นจักรพรรดิหมิงมู่จงก็เสด็จสวรคตที่ พระที่นั่งเฉียนชิง และได้รับการถวายพระนามให้เป็นจักรพรรดิจวง พระองค์ถูกฝังใน หมิงเจาหลิง, สุสานหลวงราชวงศ์หมิง, อำเภอฉางผิง, ปักกิ่ง

พระราชสันตติวงศ์

พระภรรยาเจ้า

1. จักรพรรดินีเซี่ยวอวี่จวง(หลี่หวางเฟย)สกุลหลี่ : ในเดือนกุมภาพันธ์ปีเจียจิ้งที่ 32 (พ.ศ. 2096) พระนางได้รับการตั้งเป็นอวี๋หวางเฟย(พระชายาอ๋องอวี๋) มีพระราชบุตรคือ รัชทายาทเสี้ยนหวย(จู อวี่ชื่อ), อ๋องหมิงจิ่ง(จู อวี่หลิง) และเจ้าหญิงเผิงไหล ในเดือนเมษายนปีเจียจิ้งที่ 37 (พ.ศ. 2101) พระนางสิ้นพระชนม์ในวัย 20 ชันษา เมื่อจักรพรรดิหมิงมู่จงขึ้นครองราชย์ได้สถาปนาพระอิสริยยศหลังสิ้นพระชนม์เป็น จักรพรรดินีเซียวอวี่ ภายหลังจักรพรรดิหมิงเฉินจงขึ้นครองราชย์ได้เฉลิมพระนามหลังสิ้นพระชนม์เป็น "จักรพรรดินีเซียวอี้เจิ้นฮุ่ยชุนเจ๋อกงเหรินลี่เทียนเซียงเซิ่งจวง"
2. จักรพรรดินีเซี่ยวอัน(เฉินฮองเฮา)สกุลเฉิน : ในปีเจียจิ้งที่ 37 (พ.ศ. 2101) พระนางได้รับการตั้งเป็นหยูหวางจีเฟย(พระชายาจีแห่งอ๋องหยู) มีพระราชบุตรคือ เจ้าหญิงไท่เหอ ในเดือนกันยายนปีหลงชิ่งที่ 1 พระนางได้รับการสถาปนาเป็นจักรพรรดินีเฉิน ในปีว่านลี่ที่ 6 จักรพรรดิหมิงเฉินจงได้สถาปนาอิสริยยศเป็น "จักรพรรดนีเหรินเฉิง พระพันปีหลวง(เหรินเฉิงไทโฮว)" พระนางสิ้นพระชนม์ในเดือนกรกฎาคมตรงกับปีว่านลี่ที่ 24 (พ.ศ. 2139) ภายหลังจักรพรรดิหมิงเฉินจงเฉลิมพระนามหลังสิ้นพระชนม์เป็น "จักรพรรดินีเซียวอันเจิ้นอี้กงชุนเหวินฉุยโจวเทียนหงเฉิง"
3. จักรพรรดินีเสี่ยวติง(หลี่หวงกุ้ยเฟย)สกุลหลี่ : ในเดือนกันยายนปีหลงชิ่งที่ 1 (พ.ศ. 2110) สนมหลี่ได้รับแต่งตั้งเป็นเฟิงกุ้ยเฟย(พระมเหสีเฟิง) และเซิงหวนหวงกุ้ยเฟย ตามลำดับ มีพระราชบุตรคือ จักรพรรดิหมิงเฉินจง(ว่านลี่), เจ้าหญิงโชวหยาง(จู เหยาเอ๋อ), เจ้าหญิงหย่งหนิง(จู เหยายิง), อ๋องลู่เจียน(จู ยวีเหลียว) และเจ้าหญิงรุ่ยอัน(จู เหยาหยวน) เมื่อจักรพรรดิหมิงเฉินจงขึ้นครองราชย์ได้สถาปนาพระนางขึ้นเป็น "จักรพรรดินีซือเฉิง พระบรมราชชนนี(ซือเฉิงหวงไทโฮว)" พระนางสิ้นพระชนม์ในเดือนกุมภาพันธ์ปีว่านลี่ที่ 42 (พ.ศ. 2157) จักรพรรดิหมิงเฉินจงเฉลิมพระนามหลังสิ้นพระชนม์เป็น "จักรพรรดินีเสี่ยวติงเจิ่นชุนฉินเหรินตวนซูปี้เทียนโจวเชิง พระบรมราชชนนีพันปีหลวง"
4. พระสนมเอกฉิน(ฉินชูเฟย) : ในเดือนกุมภาพันธ์ปีหลงชิ่งที่ 4 (พ.ศ. 2113) ได้รับสถาปนาเป็นชูเฟย มีพระธิดา 1 คือ เจ้าหญิงจูเหยาชีเซี่ย
5. พระสนมหวันหลง(หวันหลงเฟย)
6. พระสนมหลี่เต๋อ(หลี่เต๋อเฟย)
7. พระสนมหลิวจวง(หลิงจวงเฟย)
8. พระสนมตงตวน(ตงตวนเฟย)
9. พระสนมหม่าฮุ่ย(หม่าฮุ่ยเฟย)
10. พระสนมเจาเหอ(เจาเหอเฟย)
11. พระสนมหยางอัน(หยางอันเฟย)
12. พระสนมหานหรง(หานหรงเฟย)
13. พระสนมจ้วงจิง(จ้วงจิงเฟย)
14. พระสนมหลี่กง(หลี่กงเฟย)
15. พระสนมหยูอี้(หยูอี้เฟย)
16. พระสนมเย่ฉี(เย่ฉีเฟย)
17. พระสนมเจียงเซียน(เจียงเซียนเฟย)
18. พระสนมหวูกง(หวูกงเฟย)
19. พระสนมฉีจิง(ฉีจิงเฟย)
20. พระสนมซวูยิง(ซวูยิงเฟย)
21. พระสนมเฉียนอัน(เฉียนอันเฟย)

ก่อนหน้า		จักรพรรดิหลงชิ่ง		ถัดไป
จักรพรรดิเจียจิ้ง‎		จักรพรรดิจีน (พ.ศ. 2110 - พ.ศ. 2115)		จักรพรรดิหว่านลี่|}